Grinderman

2

Mute Records (2010)
28/09/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάποια (αρκετά πλέον) χρόνια πριν, στα λυκειακά πάρτι, προς το τέλος, υπήρχε μια ιεροτελεστία: κάποιος έπαιρνε ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι και το γέμιζε με ότι ποτά είχαν ξεμείνει άπιωτα(!) – από vodka και whiskey, μέχρι sprite και cola. Στη συνέχεια προκαλούσε τους υπόλοιπους, συνήθως μεθυσμένους, να πιουν αυτό το περίεργο μείγμα. Όποιος το κατάφερνε, κέρδιζε την εκτίμηση των υπολοίπων και ένα κεφάλι/στομάχι χάλι για την επόμενη μέρα, ενώ παράλληλα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού κέρδιζε την επαναδιακόσμηση της τουαλέτας του (στην καλύτερη), ή του πατώματός του (στη χειρότερη) με τα περιεχόμενα του στομαχιού αυτού του θαρραλέου τύπου. Όλη αυτή η διαδικασία μου μοιάζει πλέον αχρείαστη. Σαν την ηχογράφηση του νέου δίσκου των Grinderman.

Ακεραιότητα. Αυτή η λέξη έχει χαρακτηρίσει όλη την καριέρα του Nick Cave, ήδη από τις εποχές Birthday Party, μέχρι τα solo και μετά πιάνοντας τους Bad Seeds, αλλά και τις μουσικές που έχει γράψει για τον κινηματογράφο. Μέχρι και τους Grinderman σε τελική ανάλυση. Ήδη από τον πρώτο δίσκο των Grinderman, ο Cave έδειξε και έλεγε πως ήθελαν να δώσουν σε αυτό το νέο τους σχήμα, ένα ύφος που δεν έχει θέση σε κανένα από όλα τα υπόλοιπα project του – πράγμα κατανοητό σαν φιλοσοφία, δυσνόητο σαν πρακτική όμως, γιατί αν αναλογιστείς πόσες μουσικές έχει αγγίξει κατά καιρούς ο Cave είναι να απορείς γιατί το garage (κατά κύριο λόγο τουλάχιστον) του πρώτου τους δίσκου δεν χώραγε πουθενά αλλού. Αλλά εντάξει, αυτός ξέρει καλύτερα, το δέχομαι. Κοιτώντας κάποια χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο, δυσκολεύομαι, γιατί ακριβώς δεν ξέρω που τον έχω πεταμένο. Ούτε τότε κατάλαβα τι κάνει ο Cave και δυστυχώς δεν καταλαβαίνω ούτε τώρα.

Ο Cave στις δηλώσεις του έλεγε πως ο νέος Grinderman θα είναι πιο stoner και ψυχεδελικός από τον προηγούμενο. Όπερ και εγένετο, με τα κομμάτια να είναι πιο αργόσυρτα και πιο εγκεφαλικά, με ήχους πεπλεγμένος με άλλους ήχους, παραμόρφωση τίγκα, αλλά και λυρισμός, όπου αυτός αναδύεται, μοιάζοντας να έχει ξεφύγει από το "Abattoir Blues". Συγκεκριμένα στο "2" οι Bad Seeds μοιάζουν να μην έχουν στόχο – απλά ανακατεύουν διάφορους ήχους που έχουν στο μυαλό τους, φτιάχνοντας ένα τελικό cocktail για θαρραλέους, cocktail που μπορεί να έχει τις στιγμές του, αλλά προσωπικά με κούρασε και λέρωσε και το «πάτωμα» της δισκοθήκης μου. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για ελευθερία και έκφραση που έχουν οι μουσικοί και ο Cave, ίσως και γιατί το brand name των Bad Seeds μετά από τόσα πολλά χρόνια έχει μεγαλώσει πολύ για να επιτρέπει reboot ύφους, αλλά ναι και πάλι οι Grinderman έφτιαξαν ένα δίσκο από αυτούς, για αυτούς και ίσως για άλλους λίγους ακροατές, οι οποίοι θα θεωρήσουν τα 70s outro πολλών κομματιών τους, με το distortion να αγκαλιάζεται με το delay, μέχρι κάποιος να τραβήξει το καλώδιο της κονσόλας, νοσταλγικά retro.

Το "2" είναι σαν τον αυνανισμό: ευχάριστο για τους συμμετέχοντες, αδιάφορο για τους πολλούς, ερεθιστικό για τους λίγους ηδονοβλεψίες των πειραματισμών. Αναμένοντας άλλο ένα soundtrack ή ένα Bad Seeds δίσκο, το προσπερνάμε, σαν τον προκάτοχό του.
  • SHARE
  • TWEET