Rocking Raccoon - Μας Πετάξαν Λάσπες
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 18/06/2012 @ 11:56
Αποψάρα 48
Γεια σας. Γύρισα. Σκέφτομαι η συγκεκριμένη αποψάρα να κινηθεί κυρίως στα πλαίσια του τι έζησα στο Download, πέρα από τις μπάντες δηλαδή γιατί αυτά θα τα δείτε στα report που ανέβηκαν/ανεβαίνουν, ε και μετά θα πιάσω άλλα, λιγότερο σχετικά ή άσχετα.
Λοιπόν, μιλώντας για το Download. Ένα πράγμα. Λάσπη. Ρε, μου τα λέγανε, ότι τα καλοκαιρινά φεστιβάλ της Αγγλίας είναι τέτοια φάση, κακοκαιρίες και λοιπά, αλλά μέσα στο αθώο μου μυαλουδάκι πάντα είχα την υποψία ότι ντάξει, Ιούνιος είναι ρε αδερφέ, πόσο χάλια να 'ναι; Ε, είναι μόνο χάλια. Τη βροχή την περίμενα, η συνέπειά της ήταν που μου άλλαξε τον αδόξαστο. Είχα, λοιπόν, μαζί μου μία στολή ολόσωμη αδιάβροχη, και καλά για μηχανές, αγορασμένη κοψοχρονιά από ένα Λίντλ πριν κάτι χρόνια. Με έσωσε, ίσως η καλύτερη επένδυση της ζωής μου. Γαλότσες, μου λέγανε, πάρε. Δεν τους άκουσα ποτέ, ήξερα λέει καλύτερα. Είπα θα πάρω τις πεντάκιλες αρβύλες οικοδόμου που έχω, με σίδερο στη μύτη, να κλωτσάω τους μεταλλάδες στο σετ των Black Label Society. Αυτό έκανα, λοιπόν, ένα αμάλγαμα απαράμιλλου στυλ και επιβίωσης.
Αγνοούμε τον προσωπικό κάκιστο προγραμματισμό που έλεγε πως θα 'φτανα στο Donnington στη μία το μεσημέρι τις πρώτης μέρας (δηλαδή θα έχουν ήδη αρχίσει οι μπάντες να παίζουν), δεν υπολόγισε κανείς την κίνηση που υποχρέωσε το δυώροφο σάπιο λεωφορειάκι να κάνει μία διαδρομή τριών μιλίων σε μία ώρα και κάτι. Τελοσπάντων, φτάνω, έχοντας αργήσει αρκετά, και άμα υπολογίσεις το εντεκάωρο ταξίδι με λεωφορείο που είχα κάνει την προηγούμενη από το κωλοχώρι μου στη Σκωτία, ήμουν ήδη ένα ράκος. Βέβαια, όπως και να 'χει, ενθουσιάζεσαι ρε παιδί μου με την ιδέα του φεστιβάλ, που όμως εξαφανίζεται μονομιάς όταν πατάς το πόδι σου έξω από το πούλμαν και βουλιάζεις μέχρι τον αστράγλο στη λάσπη.
Αρβύλα βαριά πάρε ηλίθιε, που το μόνο που κάνει είναι να σηκώνει άπειρη λάσπη με κάθε βήμα εκεί στις εσοχές της σόλας και να καταλήγει τελικώς να ζυγίζει όσο μία καλοθρεμμένη φώκια μεσαίου μεγέθους. Και άμα είσαι τύπος αισιόδοξος, λες «δεν πάει στα γαμίδια, θα κάνουμε και γάμπες, να 'μαστε μούρλια με βερμούδα κοντή», αλλά, όπως προείπα, είχα αργήσει και θέση να στήσουμε σκηνή είχε μονάχα σε σημείο που για γειτόνισσα θα είχαμε του διαόλου τη μάνα. Πεζοπορία, λοιπόν, με όλα τα συμπράγκαλα μέσα στη λασπουριά, με παπούτσια τελικά που μου ήταν μεγάλα και με κάθε βήμα έπρεπε να κάνω αυτό που γαντζώνεσαι κάπως στο παπούτσι με τα δάχτυλα για να μη φύγει το πόδι πάνω και μείνει η αρβύλα για πάντα στο βούρκο του Donnington. Δυο-τρεις φορές μάλιστα έγινε και αυτό, και έκανα κουτσό σαν το ζώον προσπαθώντας να πιαστώ από τους δίπλα μέχρι να βρω ισορροπία για να βάλω ξανά το άρβυλο χωρίς να ακουμπήσω με το πόδι κάτω και με το χέρι την αρβύλα. Mad skills.
Τελοσπάντων, στήσαμε και 'κει πέρα μία σκηνή που ντροπιάζει το πτυχίο μου και ακόμα αναρωτιέμαι πως στάθηκε όρθια τόσες μέρες, και κινήσαμε (σαράντα λεπτά μακριά) να δούμε καμιά μπάντα. Ε, αυτά. Είπα για τις μπάντες δε θα λέω. Ο κόσμος όμως φίλε μου, εξαιρετικός. Από άποψη υλικού για παρατήρηση και σχολιασμού λέω, ε. Καταρχάς, είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι τύπου ξέρουν ακριβώς για το τι πρόκειται το φεστιβάλ αυτό... Είναι μονάχα βρώμα και το έχουν αποδεχτεί. Για ένα τρίημερο ζούνε σαν αυστραλοπίθηκοι και δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα. Είχα πει ο ανίδεος ότι θα τους σχολίαζα live όλους αυτούς μέσω της τουιτάρας μου. Δεν υπολόγισα βέβαια το ότι η κινητάρα μου δε φορτίζει με ωμή αγάπη και μέταλ, και ότι οι φραγκοφονιάδες εκεί στο φέστιβαλ σε χρέωναν περίπου μία περιουσία για να φορτίσουν το κινητό σου. Τους το πας και σε ρωτάνε «πόση ώρα θα το αφήσεις; Μία ώρα; Δύο;». Σκέφτεσαι εσύ, σπίτι το αφήνω ένα μισαωράκι και έχει φορτίσει μέχρι τ' αυτιά, χαζός είμαι να τους το αφήσω δύο ώρες, να μου πάρουν τα λεφτά; Γυρνάς λοιπόν μία ώρα μετά και έχει φορτίσει το ¼ της μπαταρίας. Παρ' τα λοιπόν ηλίθιε που νόμιζες πως θα outsmartάρεις (ελληνική αντίστοιχη κανείς;) τους τυπάδες που το 'χουν κάνει μπίζνα με το κιοσκάκι τους με τους φορτιστές. Ε, και τελοσπάντων, δεν μπορούσα να κάνω συνέχεια ρεπορτάζ, γιατί είχαμε τεχνικά προβλήματα. Να με συγχωράτε λοιπόν.
Τι έλεγα; Για τον κόσμο. Κλασικοί μέθυσοι Αγγλάρες, απλά με μακριά μαλλιά και χειρότερο body odour. Ένα βράδυ που παλεύαμε να κλείσουμε κανένα βλέφαρο μέσα στη σκηνή της Πίζας, τους ακούγαμε που κάναν απέξω παρέλαση. Κυριολεκτικά. Βραδιάτικα λοιπόν είχαν στοιχηθεί και με βηματισμό πήγαιναν γύρω γύρω από τις σκηνές τραγουδώντας το "Wherever I May Roam". Ευτυχώς δε μας έτυχε καμία φεστιβαλική ιστορία τρόμου, τύπου κατουρημένες σκηνές και αναποδογυρισμένες φορητές τουαλέτες, αλλά όπως και να 'χει, αν περιμένεις το βραδάκι να ξεκουραστείς για την επόμενη μέρα, κακώς. Βέβαια, τώρα που τα ξαναδιαβάζω και τα σκέφτομαι αυτά, αναρωτιέμαι μήπως απλά εγώ είμαι βουτυρομπεμπές και ένας μπουχέσας και μισός που δεν μπορεί χωρίς το στρωματάκι και το μαξιλαράκι του. Προφανώς δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί είναι πράγματι εμπειρία ζωής, και είναι η Μέκκα οποιουδήποτε οπαδού του σκληρότερου ήχου, άσε που είδαμε και κυριολεκτικά ιστορικά live, αλλά ναι, ταλαιπωρία ρε παιδί μου. Κούραση. Επιζήσαμε όμως, όλα καλά. Αυτά που θα μείνουν τελικά είναι η παρέα, οι μπαντάρες που είδες, η απερίγραπτη ατμόσφαιρα και, όσο και να τους βρίζω, αυτή η συντροφικότητα μεταξύ γραφικών μεταλλάδων, αλλά και γενικά μουσικόφιλων, δεν την αλλάζω με τίποτα. Να, έτσι. Sing-a-long.
Το λοιπόν. Συνέβη το Σαββατοκύριακο ένα τραγικό πάλι. Στο Τορόντο, εκεί που θα έκαναν live οι Radiohead, το πρωινό πριν τη συναυλία, εκεί που έστηναν τη σκηνή και έκαναν τα soundchecκs, κατέρρευσε η σκηνή και πλάκωσε κάποια μέλη του crew των Radiohead. Δυστυχώς, ένας από αυτούς, drum tech της μπάντας, ο Scott Johnson, υπέκυψε στα τραύματά του. Εγώ γι' αυτά τα απαράδεκτα πράματα μίλησα και πέρυσι σε κάποια φάση, που τον Αύγουστο στην Ιντιάνα έπεσε ενα stage και πήρε κόσμο και κοσμάκη. Ντροπής πράματα. Εμετικό τουλάχιστον να συμβαίνουν τέτοιου είδους ατυχήματα, ειδικά σε χώρες σαν την Αμερική και τον Καναδά που έχουν όλες τις τεχνικές υποδομές, γνώσεις και εμπειρίες ώστε να αποφεύγονται κάτι τέτοια τραγικά. Πραγματικά όμως εξοργίζομαι. To video από εκεί είναι ειλικρινά ένα από τα ποιο τρομαχτικά και τραγικά πράματα που έχω δει ποτέ μου, γιατί μπορώ να ταυτιστώ. Βέβαια, μετά σκέφτομαι ότι γκρινιάζω για λίγη λάσπη και βρώμα που έφαγα στο Download και εκεί τους πήρε ο διάολος με τον αερά. Είμαι ένας μπουχέσας, ένας μπέμπης.
Τελευταίο άφησα να πούμε για το μεγάλο νέο της χρονιάς που δεν είναι άλλο από την δήλωση των Scorpions πως τελικώς δεν θα το παρατήσουν το άθλημα, κι ας κάνουν αποχαιρετιστήρια τουρνέ, γιατί λέει ο κόσμος τους αγαπά και τους θέλει ακόμα. Η ανάσα που πήρα ήταν βαθιά και ανακουφιστική. Η μπάντα, στην προσπάθειά της να κάνει τη δουλειά μου πιο εύκολη, καταλήγει να την δυσκολεύει αφάνταστα, γιατί δεν μπορώ να κάνω συνεχώς τα ίδια αστεία και να λέω τα προφανή. Ασέ που στο νέο την κάνουν άλλοι για μένα την αγγαρεία, οπότε εγώ απλά απολαμβάνω. Συγκρίσεις με Rolling Stones, άριστα χειρισμένες ειρώνειες. Τίποτα, τίποτα, ένα έργο τέχνης. Ελπίζω εγώ πάντως τώρα που οι σχέσεις μας με τη Γερμανία βιώνουν την χειρότερή τους εποχή από την κατοχή, να μην επηρεάσει καθόλου το πώς μας βλέπουν οι Scorpions και να γυρίσουν με το Sas Th Ferame tour μέσα στη χρονιά. Από την άλλη, θα μπορούσε ο Κλάους -που ήταν σχεδόν συμμαθητές με τη Μέρκελ - να πει καμιά καλή κουβέντα για μας, να ξαλαφρώσει λίγο το κλίμα, ειδικά μετά τα χθεσινά. Να δώσει στην Άντζελα να καταλάβει πόσο έχουν παλέψει οι Έλληνες να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της γερμανικής κουλτούρας, όντας η μόνη χώρα στον κόσμο που ακούει τη μουσική της μπάντας του, και να μας αφήσει λίγο λάσκα, μπας και κάνουμε καλοκαίρι. Ή έστω να μας αφήσει να νικήσουμε την Παρασκευή.
Αυτά τα χαριτωμένα είχα να πω λοιπόν.
Until next week.
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
Γεια σας. Γύρισα. Σκέφτομαι η συγκεκριμένη αποψάρα να κινηθεί κυρίως στα πλαίσια του τι έζησα στο Download, πέρα από τις μπάντες δηλαδή γιατί αυτά θα τα δείτε στα report που ανέβηκαν/ανεβαίνουν, ε και μετά θα πιάσω άλλα, λιγότερο σχετικά ή άσχετα.
Λοιπόν, μιλώντας για το Download. Ένα πράγμα. Λάσπη. Ρε, μου τα λέγανε, ότι τα καλοκαιρινά φεστιβάλ της Αγγλίας είναι τέτοια φάση, κακοκαιρίες και λοιπά, αλλά μέσα στο αθώο μου μυαλουδάκι πάντα είχα την υποψία ότι ντάξει, Ιούνιος είναι ρε αδερφέ, πόσο χάλια να 'ναι; Ε, είναι μόνο χάλια. Τη βροχή την περίμενα, η συνέπειά της ήταν που μου άλλαξε τον αδόξαστο. Είχα, λοιπόν, μαζί μου μία στολή ολόσωμη αδιάβροχη, και καλά για μηχανές, αγορασμένη κοψοχρονιά από ένα Λίντλ πριν κάτι χρόνια. Με έσωσε, ίσως η καλύτερη επένδυση της ζωής μου. Γαλότσες, μου λέγανε, πάρε. Δεν τους άκουσα ποτέ, ήξερα λέει καλύτερα. Είπα θα πάρω τις πεντάκιλες αρβύλες οικοδόμου που έχω, με σίδερο στη μύτη, να κλωτσάω τους μεταλλάδες στο σετ των Black Label Society. Αυτό έκανα, λοιπόν, ένα αμάλγαμα απαράμιλλου στυλ και επιβίωσης.
Αγνοούμε τον προσωπικό κάκιστο προγραμματισμό που έλεγε πως θα 'φτανα στο Donnington στη μία το μεσημέρι τις πρώτης μέρας (δηλαδή θα έχουν ήδη αρχίσει οι μπάντες να παίζουν), δεν υπολόγισε κανείς την κίνηση που υποχρέωσε το δυώροφο σάπιο λεωφορειάκι να κάνει μία διαδρομή τριών μιλίων σε μία ώρα και κάτι. Τελοσπάντων, φτάνω, έχοντας αργήσει αρκετά, και άμα υπολογίσεις το εντεκάωρο ταξίδι με λεωφορείο που είχα κάνει την προηγούμενη από το κωλοχώρι μου στη Σκωτία, ήμουν ήδη ένα ράκος. Βέβαια, όπως και να 'χει, ενθουσιάζεσαι ρε παιδί μου με την ιδέα του φεστιβάλ, που όμως εξαφανίζεται μονομιάς όταν πατάς το πόδι σου έξω από το πούλμαν και βουλιάζεις μέχρι τον αστράγλο στη λάσπη.
Αρβύλα βαριά πάρε ηλίθιε, που το μόνο που κάνει είναι να σηκώνει άπειρη λάσπη με κάθε βήμα εκεί στις εσοχές της σόλας και να καταλήγει τελικώς να ζυγίζει όσο μία καλοθρεμμένη φώκια μεσαίου μεγέθους. Και άμα είσαι τύπος αισιόδοξος, λες «δεν πάει στα γαμίδια, θα κάνουμε και γάμπες, να 'μαστε μούρλια με βερμούδα κοντή», αλλά, όπως προείπα, είχα αργήσει και θέση να στήσουμε σκηνή είχε μονάχα σε σημείο που για γειτόνισσα θα είχαμε του διαόλου τη μάνα. Πεζοπορία, λοιπόν, με όλα τα συμπράγκαλα μέσα στη λασπουριά, με παπούτσια τελικά που μου ήταν μεγάλα και με κάθε βήμα έπρεπε να κάνω αυτό που γαντζώνεσαι κάπως στο παπούτσι με τα δάχτυλα για να μη φύγει το πόδι πάνω και μείνει η αρβύλα για πάντα στο βούρκο του Donnington. Δυο-τρεις φορές μάλιστα έγινε και αυτό, και έκανα κουτσό σαν το ζώον προσπαθώντας να πιαστώ από τους δίπλα μέχρι να βρω ισορροπία για να βάλω ξανά το άρβυλο χωρίς να ακουμπήσω με το πόδι κάτω και με το χέρι την αρβύλα. Mad skills.
Τελοσπάντων, στήσαμε και 'κει πέρα μία σκηνή που ντροπιάζει το πτυχίο μου και ακόμα αναρωτιέμαι πως στάθηκε όρθια τόσες μέρες, και κινήσαμε (σαράντα λεπτά μακριά) να δούμε καμιά μπάντα. Ε, αυτά. Είπα για τις μπάντες δε θα λέω. Ο κόσμος όμως φίλε μου, εξαιρετικός. Από άποψη υλικού για παρατήρηση και σχολιασμού λέω, ε. Καταρχάς, είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι τύπου ξέρουν ακριβώς για το τι πρόκειται το φεστιβάλ αυτό... Είναι μονάχα βρώμα και το έχουν αποδεχτεί. Για ένα τρίημερο ζούνε σαν αυστραλοπίθηκοι και δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα. Είχα πει ο ανίδεος ότι θα τους σχολίαζα live όλους αυτούς μέσω της τουιτάρας μου. Δεν υπολόγισα βέβαια το ότι η κινητάρα μου δε φορτίζει με ωμή αγάπη και μέταλ, και ότι οι φραγκοφονιάδες εκεί στο φέστιβαλ σε χρέωναν περίπου μία περιουσία για να φορτίσουν το κινητό σου. Τους το πας και σε ρωτάνε «πόση ώρα θα το αφήσεις; Μία ώρα; Δύο;». Σκέφτεσαι εσύ, σπίτι το αφήνω ένα μισαωράκι και έχει φορτίσει μέχρι τ' αυτιά, χαζός είμαι να τους το αφήσω δύο ώρες, να μου πάρουν τα λεφτά; Γυρνάς λοιπόν μία ώρα μετά και έχει φορτίσει το ¼ της μπαταρίας. Παρ' τα λοιπόν ηλίθιε που νόμιζες πως θα outsmartάρεις (ελληνική αντίστοιχη κανείς;) τους τυπάδες που το 'χουν κάνει μπίζνα με το κιοσκάκι τους με τους φορτιστές. Ε, και τελοσπάντων, δεν μπορούσα να κάνω συνέχεια ρεπορτάζ, γιατί είχαμε τεχνικά προβλήματα. Να με συγχωράτε λοιπόν.
Τι έλεγα; Για τον κόσμο. Κλασικοί μέθυσοι Αγγλάρες, απλά με μακριά μαλλιά και χειρότερο body odour. Ένα βράδυ που παλεύαμε να κλείσουμε κανένα βλέφαρο μέσα στη σκηνή της Πίζας, τους ακούγαμε που κάναν απέξω παρέλαση. Κυριολεκτικά. Βραδιάτικα λοιπόν είχαν στοιχηθεί και με βηματισμό πήγαιναν γύρω γύρω από τις σκηνές τραγουδώντας το "Wherever I May Roam". Ευτυχώς δε μας έτυχε καμία φεστιβαλική ιστορία τρόμου, τύπου κατουρημένες σκηνές και αναποδογυρισμένες φορητές τουαλέτες, αλλά όπως και να 'χει, αν περιμένεις το βραδάκι να ξεκουραστείς για την επόμενη μέρα, κακώς. Βέβαια, τώρα που τα ξαναδιαβάζω και τα σκέφτομαι αυτά, αναρωτιέμαι μήπως απλά εγώ είμαι βουτυρομπεμπές και ένας μπουχέσας και μισός που δεν μπορεί χωρίς το στρωματάκι και το μαξιλαράκι του. Προφανώς δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί είναι πράγματι εμπειρία ζωής, και είναι η Μέκκα οποιουδήποτε οπαδού του σκληρότερου ήχου, άσε που είδαμε και κυριολεκτικά ιστορικά live, αλλά ναι, ταλαιπωρία ρε παιδί μου. Κούραση. Επιζήσαμε όμως, όλα καλά. Αυτά που θα μείνουν τελικά είναι η παρέα, οι μπαντάρες που είδες, η απερίγραπτη ατμόσφαιρα και, όσο και να τους βρίζω, αυτή η συντροφικότητα μεταξύ γραφικών μεταλλάδων, αλλά και γενικά μουσικόφιλων, δεν την αλλάζω με τίποτα. Να, έτσι. Sing-a-long.
Το λοιπόν. Συνέβη το Σαββατοκύριακο ένα τραγικό πάλι. Στο Τορόντο, εκεί που θα έκαναν live οι Radiohead, το πρωινό πριν τη συναυλία, εκεί που έστηναν τη σκηνή και έκαναν τα soundchecκs, κατέρρευσε η σκηνή και πλάκωσε κάποια μέλη του crew των Radiohead. Δυστυχώς, ένας από αυτούς, drum tech της μπάντας, ο Scott Johnson, υπέκυψε στα τραύματά του. Εγώ γι' αυτά τα απαράδεκτα πράματα μίλησα και πέρυσι σε κάποια φάση, που τον Αύγουστο στην Ιντιάνα έπεσε ενα stage και πήρε κόσμο και κοσμάκη. Ντροπής πράματα. Εμετικό τουλάχιστον να συμβαίνουν τέτοιου είδους ατυχήματα, ειδικά σε χώρες σαν την Αμερική και τον Καναδά που έχουν όλες τις τεχνικές υποδομές, γνώσεις και εμπειρίες ώστε να αποφεύγονται κάτι τέτοια τραγικά. Πραγματικά όμως εξοργίζομαι. To video από εκεί είναι ειλικρινά ένα από τα ποιο τρομαχτικά και τραγικά πράματα που έχω δει ποτέ μου, γιατί μπορώ να ταυτιστώ. Βέβαια, μετά σκέφτομαι ότι γκρινιάζω για λίγη λάσπη και βρώμα που έφαγα στο Download και εκεί τους πήρε ο διάολος με τον αερά. Είμαι ένας μπουχέσας, ένας μπέμπης.
Τελευταίο άφησα να πούμε για το μεγάλο νέο της χρονιάς που δεν είναι άλλο από την δήλωση των Scorpions πως τελικώς δεν θα το παρατήσουν το άθλημα, κι ας κάνουν αποχαιρετιστήρια τουρνέ, γιατί λέει ο κόσμος τους αγαπά και τους θέλει ακόμα. Η ανάσα που πήρα ήταν βαθιά και ανακουφιστική. Η μπάντα, στην προσπάθειά της να κάνει τη δουλειά μου πιο εύκολη, καταλήγει να την δυσκολεύει αφάνταστα, γιατί δεν μπορώ να κάνω συνεχώς τα ίδια αστεία και να λέω τα προφανή. Ασέ που στο νέο την κάνουν άλλοι για μένα την αγγαρεία, οπότε εγώ απλά απολαμβάνω. Συγκρίσεις με Rolling Stones, άριστα χειρισμένες ειρώνειες. Τίποτα, τίποτα, ένα έργο τέχνης. Ελπίζω εγώ πάντως τώρα που οι σχέσεις μας με τη Γερμανία βιώνουν την χειρότερή τους εποχή από την κατοχή, να μην επηρεάσει καθόλου το πώς μας βλέπουν οι Scorpions και να γυρίσουν με το Sas Th Ferame tour μέσα στη χρονιά. Από την άλλη, θα μπορούσε ο Κλάους -που ήταν σχεδόν συμμαθητές με τη Μέρκελ - να πει καμιά καλή κουβέντα για μας, να ξαλαφρώσει λίγο το κλίμα, ειδικά μετά τα χθεσινά. Να δώσει στην Άντζελα να καταλάβει πόσο έχουν παλέψει οι Έλληνες να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της γερμανικής κουλτούρας, όντας η μόνη χώρα στον κόσμο που ακούει τη μουσική της μπάντας του, και να μας αφήσει λίγο λάσκα, μπας και κάνουμε καλοκαίρι. Ή έστω να μας αφήσει να νικήσουμε την Παρασκευή.
Αυτά τα χαριτωμένα είχα να πω λοιπόν.
Until next week.
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
