Rocking Raccoon - Μπέησμπωλ και Χόμπιτσες

Αποψάρα 68

Sup. Σε μία τρύπα στο έδαφος, ζούσε ένα Χόμπιτ. Ακόμα πιο κάτω, ζούσα εγώ, και αυτό είναι το κείμενό μου.

Μόνο Χόμπιτ. Το είδα και παρανόησα. Τι όμορφα πράγματα μου έφερε πάλι πίσω στο μυαλό. Κατεστραμένες εποχές που νόμιζα ότι ήμουν κουλ να διαβάζω τους Δίδυμους Πύργους κάτω από το θρανίο την ώρα της γεωμετρίας. Βγήκα από το σινεμά με μούσι και το OST δεν έχει πάψει να παίζει. Κάνει ακόμα και τον πουρέ επικό. Καταραμένε Shore.

Τελοσπάντων, έχουμε πράματα να θίξουμε αυτή τη βδομάδα, καλώς ή κακώς. Πρώτο βέβαια νέο στο ραντάρ μου δεν είναι άλλο από αυτό με τον Ian Watkins των LostProphets. Πιο μικρός, είχα μία ιδιαίτερη σχέση με τη μπάντα, αλλά μάλλον όχι όσο ιδιαίτερη θα την ήθελε ο Watkins (stike one). Τους είχα πρωτοανακαλύψει από το MAD παρακαλώ, όταν για αλλαγή παίξανε και κάτι της προκοπής. "Last Train Home" λοιπόν και ο δίσκος "Start Something" που αξίζει κάπως τον χρόνο σου. Το "Liberation Transmission" που ακολούθησε, και αυτό καλό, αρκετά χιτάκια και αρκετός δυναμισμός, αλλά από κει και πέρα έχασα ενδιαφέρον καθώς έγιναν αρκετά νερομπουλιασμένοι και θαμποί. Κάπου λοιπόν στο 2010 βγήκαν στη φόρα κάτι φωτογραφίες του Watkins οι οποίες τον δείχνουν να περνάει κάποιο περαστικό πέος για μικρόφωνο (strike two). Χαχα, χουχου μας τις έβγαλε φωτοσοπ και δεν τρέχει μία. Άλλωστε γιατί να τρέχει, ό,τι θέλει κάνει ο καθείς στο κάτω κάτω, κι ας σολάρει στη φυσαρμόνικα ο μαν.



Περνάμε λοιπόν όμως στο σήμερα και με τις βαρύτατες κατηγορίες εναντίον του. Είναι λίγο περιέργο όταν ετοιμάζεσαι να γράψεις τη φράση «ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του παιδικές τσόντες», αλλά τι να κάνεις όταν έχουμε να κάνουμε με ένα άρρωστο μυαλό. Από τα συμπεράσματα που έβγαλα κάνοντας λοιπόν την έρευνα, ο Γουατκινς προσπαθούσε να κάνει συμφωνία με τη μάνα της χρονιάς, η οποία θα του «νοίκιαζε» το παιδί για να κάνει το και το ο Ουαλός. Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν να τον δικαιολογήσουν λέγοντας πως ήταν δικό του ήδη το παιδί όχι πως καταλαβαίνω πως μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα αυτό. Κάπως τώρα το χαμπαριάστηκαν και τους πιάσανε και τώρα γίνεται αυτός ο ντόρος. Ο Γουατκινς απ’ότι φαίνεται ομολογεί και μάλλον χαιρετάει τον γκρίζο ουρανό της Ουαλίας. Το ίντερνετ βέβαια είναι τέτοιο, και όπως είναι τέτοιο, δούλεψε, έψαξε, και σε κάποιο πολύ βαθύ και σκοτεινό κιτάπι του -πολύ πιο σκοτεινό από αυτά που βλέπει ο σπιούνος με το καπελάκι του incognito window- εντόπισε κάποια προφάηλ του Ουάτκινς. Όπως λοιπόν αποδεικνύεται η μπάντα σα να μη τα πήγαινε και τόσο καλα, καθώς αναγκαζόταν να τρέχει δύο δουλειές. Γκέη ζιγκολό λοιπόν, of the hardcore variety, που θα έλεγαν κάποιοι. Δε λινκάρω καθόλου στα προφίλ αυτά γιατί δεν είναι ανάγκη να ζήσεις ότι έζησα, γιατί τα βρήκα, γιατί αυτά κάνω εγώ για σένα φοβερέ αναγνωστή. Σου μεταφέρω τον παλμό των γεγονότων. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι είναι ευρηματικός και αρκετά ευλίγιστος. Ποιος ήξερε οτι μπορεί να κάνει κανείς τέτοια κόλπα εξαφάνισης με ένα μπαστούνι του μπέησμπωλ (strike three, you're out). Tρου στόρυ. Δίνει πάντως και νέα διάσταση σε κομμάτια τον Πρόφετς, όπως το "We Bring An Arsenal" και "Everybody's Screaming!!!".



Πάντως χώρια η «πλάκα», κάτι τέτοια πράματα σοκάρουν, και παραξενεύομαι αρκετά που δεν έχει γίνει πολύ πιο μεγάλο ζήτημα. Ο τύπος στην ουσία κατηγορείται για απόπειρα βιασμού ανηλίκου. Ένηγουεη, δεν είναι αυτή η δουλειά μου, άλλα όλα αυτό μπορεί να σταθεί αφορμή για μία άλλη μεγάλη κουβέντα. Αυτό που ισχύει για μένα σίγουρα είναι πως από εδώ και πέρα θα το σκεφτώ δύο φόρες σαν αναρωτηθώ «τι να ακούσω τώρα; Α, βάλε λίγο LostProphets». Δηλαδή ανάθεμα αν το 'κανα πριν, πόσο μάλλον τώρα. Και είναι η κλασική κουβέντα για το αν πρέπει οι πράξεις ενός καλλιτέχνη να επηρρέαζουν την κρίση των άλλων για το έργο του. Αν δηλαδή το πρίσμα με το οποίο αντιλαμαβανόμαστε τη δουλειά κάπιου να είναι τελείως ξέχωρο από την οντότητα του καλλιτέχνη. Για μένα, αυτό δεν ισχύει, και πάντα ο καλλιτέ χνης ως «μέσο» θα επιδρά τις απόψεις μου. Μεγάλη κουβέντα που κλασικά δεν έχει σωστή απάντηση η οποία πάντα θα καταλήξει στον Βικέρνες, και μετά ο μπλακμεταλλάς της παρέας θα το πάρει πατριωτικά, θα άρχισει τα φιλοσοφικά και τη χάσαμε τη βραδιά. Been there, done that. Αυτό που μας μένει λοιπόν από τις εκφυλιές του Ουάτκινς είναι να μην κάνουμε παρέα με μπλακμεταλλάδες γιατί σου χαλάνε ωραία Σαββατόβραδα.

Αυτά. Ελπίζω βέβαια να με βγάλετε ασπροπρόσωπο και να χωθείτε δυναμικά στην ετήσια ιντερνετική μέτρηση και κόντρα μουσικού πέους κάτω από τα κείμενα με τις λίστες των συντακτών και λοιπά. Χρέος μου να σου υπενθυμίσω πως για να αποδείξεις πως το δικό σου μουσικό πέος είναι μεγαλύτερο, και υποθέτω, καλύτερο από το δικό μου/μας, σήμερα είναι η τελευταία μέρα να ψηφίσεις τους πέντε (5) αγαπημενότερους δίσκους σου για φέτος και να μας την πεις μία και καλή. Αυτό το κάνεις πατώντας εδώ.

Στα πλαίσια λοιπόν της πώρώσης μου με την επιστροφή στη Μέση-Γη αδιαμφισβήτητος ΜΑΝ της εβδομάδας είναι ο Stephen Hunter. O MAN αυτός δίνει σώμα και λαλιά (κυρίως σώμα) στον Μπομπούρ τον Νάνο, ο οποίος είναι αξιαγάπητος και τον θέλω να τον πάρω σπίτι μου να τον ταΐζω και να μου ρεύεται. Μα τι έκανε να θεωρείται ΜΑΝ της εβδομάδας ρωτάς; Βουαλά (τράβα στο 8:29):



Και γενικά δες τα αυτά α μπλογκς του Τζάκσον αν είσαι πειργαμένος σαν και μένα, έχει πολλές ομορφίες (και εικόνες από τη δεύτερη ταινία).

Αυτά. Until next week
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon (που έχει και φέσημπούκι)

ps,