Rocking Raccoon - We Are Coming Undone
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 10/12/2012 @ 14:00
Αποψάρα 67
Sup. Λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για τραγούδια.
Αρχικά, θα περάσουμε από αυτό που τυραννάει τα ηχεία μου την τελευταία εβδομάδα. Είναι μεγάλη ευλογία που το last.fm δεν σκρομπλάρει plays από το YouTube μου (αν και θα 'πρεπε, μιας και έχω εγκαταστήσει το ανάλογο plug-in) γιατί θα είχαμε γερές ανακατατάξεις στις καταμετρήσεις. Θυμάται κανείς 'κει γύρω στο 2005 όταν είχε βγει ένα φανταστικό mashup, το οποίο συνδύαζε τα "Wonderwall" και "Boulevard Of Broken Dreams"; Ανά σημεία πρέπει πέταγε κάτι Travis και Aerosmith μέσα αν δεν απατώμαι. Έχω τη σκηνή πολύ έντονη στο μυαλό μου να χαζεύω στο δισκοπωλείο του παλιού Βίλατζ περιμένοντας να πάω να δω την οποιαδήποτε βλακεία και ξαφνικά να παίζει από το ΡΑΔΙΟ το mashup. Είχα πάθει μια μικρή πλάκα. Μιλάμε για μια πολύ ιδιαίτερη εποχή της ζωής μου, όταν πέρναγα ένα αρρωστημένο κόλλημα με τους Green Day, το οποίο περιελάμβανε Σαββατιάτικες βόλτες σε ίντερνετ καφέ για να κατεβάσω βίντεό τους με μόνο αποθηκευτικό μέσο ένα usb στικάκι 128ΜΒ. Ήμουν και αρκετά πιο χαζός τότε και νομίζω ότι για αρκετό διάστημα πίστευα ότι πρόκειται για επίσημη κυκλοφορία ή κάτι τέτοιο και το ζήταγα σε σινγκλάκι να το αγοράσω.
Ένηγουεη, δεν ξέρω τι τρέχει με μένα και τα mashups, αλλά αν είναι καλοδουλεμένα τα σέβομαι. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να εντοπίσω κάποιο που να αξίζει τον χρόνο μου, αλλά αυτά άλλαξαν αυτή την εβδομάδα. Ο λόγος λοιπόν για το "We Are Coming Undone".
Για την Taylor Swift βαριέμαι αρκετά να μιλήσω. Αλλά συνοπτικά, κάπου στο 2009 (;) είχε έναν συμπαθή δίσκο ο οποίος για κάντρι πιτσιρίκα δεν ήταν κακός. Μετά την διέκοψε ο Κάνγιε Γουέστ, την αγάπησαν οι δισκογραφικές και το γενικότερο ποπ και λίγο την ξέχασα. Δεν παύει βέβαια να 'ναι μια γλύκα. Ταξιδεύοντας λοιπόν στην υπερλεωφόρο της ποποσύνης, το φετινό της μέγκαχιτ είναι το "We Are Never Getting Back Together". Καθόλου μυστικό δεν είναι πως με την ποιοτική ποπ έχω μία πάρα πολύ ωραία ελεύθερη σχέση. Είναι γενικώς μπάζο, αλλά τη βρίσκω μαζί της. Της κάνω λοιπόν τα χατίρια τα βρώμικα στα κρυφά και αυτή με τη σειρά της δεν λέει τίποτα στους φίλους μου. Win-Win. Το εν λόγω κομμάτι λοιπόν γενικώς τικάρει όλα τα κουτάκια που με κάνουν και σέβομαι κάποια ποπ τσιχλόφουσκα, εκτός από αυτό των στίχων. Σκάσε ρε, δεν είναι κουτάκι που λέει άμα συμφωνώ ή μ' αρέσουν οι στίχοι αλλά αναφέρει χαρακτηριστικά αν μ' ενοχλούν ή όχι. Ε, εδώ σίγουρα μ' ενοχλούν. Πετάει και αυτό το εξαιρετικά εκνευριστικό και αηδιαστικώς αμερικανιά «like...evah» το οποίο μου ανάβει τα λαμπάκια. Τελοσπάντων, το κομμάτι κόβεται. Τι γίνεται όμως όταν απομονώσεις το αρκετά ενδιαφέρον «ριφφάκι» και βάλεις από πάνω την ΦΩΝΑΡΑ του Jonathan Davis των Korn; MΑΓΕΙΑ.
Ένα από τα γενικότερα μεγάλα μουσικά μου πιστεύω είναι πως οι Korn θα μπορούσαν να είχαν πολύ μεγαλύτερη απήχηση αν είχαν κεφαλαιοποιήσει παραπάνω το catchiness των φωνητικών μελωδιών του Davis. Κοίτα 'δω τι έγινε. Το κομμάτι αυτό είναι να τραγουδιέται σε στάδια και μπορεί να γκαρίζει και να γκριλλίζει (να φοράει grills ντε) όσο θέλει, αλλά δεν φαίνεται να έχει καμία επίπτωση στη γαματοσύνη και στο πόσο πιασάρικο είναι. Και δεν είναι μόνο το "Coming Undone" που έχει αυτό το ποτένσιαλ, αλλά και τόσα άλλα κομμάτια των Korn. Η αλήθεια είναι πως το επιχείρησαν αρκετά με το περσινό "Path Of Totality", και το "Narcissistic Cannibal" ακόμα με πωρώνει, αλλά γενικώς θέλει ένα κλικ παραπάνω. Ίσως λίγο γυναικείο τατς. Χιντ χιντ.
Σε παρεμφερή νέα, πιστεύω πως όλοι πήρατε χαμπάρι τούτη εδώ την υπερπροσπάθεια από τους Sonata Antartika ε;
Είναι λοιπόν το μέταλ σχόλιο στην κυπριακή απάντηση της αμερικανικής ερώτησης «ποιός θα συγκριθεί με τη σβερκοπερίμετρο του Corey Taylor». Ήδη έπιασα τη Σουιφτ, δεν πρόκειται να πιάσω και τον Παντελίδη, μέχρι και εγώ έχω κάποια στάνταρ. Κονγκράτς λεπόν και καλή επιτυχία στα παιδιά. Αυτά.
Τέλος, σε τελείως διαφορετικό τόνο θα σας προέτρεπα να μπέιτε και να χαζέψετε λιγάκι το twitter του Tom Morello. Καθώς φέτος κλείνουμε 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου των Rage Against The Machine (ρε αφεντικό, δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό;), κυκλοφορούν διάφορες επανεκδόσεις και ψιψιψόνια. Αυτό που κάνει όμως ο Μορελλάρας στο twitter του είναι πως ποστάρει διάφορα τρίβια και αναμνήσεις από τις περιόδους '91-'92 της μπάντας, και για κάποιον μεγάλο φανμπόη σαν και μένα έχουν ανεκτίμητη αξία. Δεν θα σας τα σποϊλάρω για να πάτε να ρίξετε ένα βλέφαρο μόνοι σας, έχουν ένα φοβερό ημόσιοναλ ρέηντζ από συγκινητικό σε ξεκαρδιστικό. Στα πλαίσια όμως αυτού, ο Μορελλάρας είναι ο δικός μου ΜΑΝ της εβδομάδας επειδή είναι αυτός που είναι και όχι επειδή με έκανε να θέλω να πιάσω κιθάρα. Το βλέπετε ΟΛΟ μη σας σπάσω τα ποδάρια.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
Sup. Λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για τραγούδια.
Αρχικά, θα περάσουμε από αυτό που τυραννάει τα ηχεία μου την τελευταία εβδομάδα. Είναι μεγάλη ευλογία που το last.fm δεν σκρομπλάρει plays από το YouTube μου (αν και θα 'πρεπε, μιας και έχω εγκαταστήσει το ανάλογο plug-in) γιατί θα είχαμε γερές ανακατατάξεις στις καταμετρήσεις. Θυμάται κανείς 'κει γύρω στο 2005 όταν είχε βγει ένα φανταστικό mashup, το οποίο συνδύαζε τα "Wonderwall" και "Boulevard Of Broken Dreams"; Ανά σημεία πρέπει πέταγε κάτι Travis και Aerosmith μέσα αν δεν απατώμαι. Έχω τη σκηνή πολύ έντονη στο μυαλό μου να χαζεύω στο δισκοπωλείο του παλιού Βίλατζ περιμένοντας να πάω να δω την οποιαδήποτε βλακεία και ξαφνικά να παίζει από το ΡΑΔΙΟ το mashup. Είχα πάθει μια μικρή πλάκα. Μιλάμε για μια πολύ ιδιαίτερη εποχή της ζωής μου, όταν πέρναγα ένα αρρωστημένο κόλλημα με τους Green Day, το οποίο περιελάμβανε Σαββατιάτικες βόλτες σε ίντερνετ καφέ για να κατεβάσω βίντεό τους με μόνο αποθηκευτικό μέσο ένα usb στικάκι 128ΜΒ. Ήμουν και αρκετά πιο χαζός τότε και νομίζω ότι για αρκετό διάστημα πίστευα ότι πρόκειται για επίσημη κυκλοφορία ή κάτι τέτοιο και το ζήταγα σε σινγκλάκι να το αγοράσω.
Ένηγουεη, δεν ξέρω τι τρέχει με μένα και τα mashups, αλλά αν είναι καλοδουλεμένα τα σέβομαι. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να εντοπίσω κάποιο που να αξίζει τον χρόνο μου, αλλά αυτά άλλαξαν αυτή την εβδομάδα. Ο λόγος λοιπόν για το "We Are Coming Undone".
Για την Taylor Swift βαριέμαι αρκετά να μιλήσω. Αλλά συνοπτικά, κάπου στο 2009 (;) είχε έναν συμπαθή δίσκο ο οποίος για κάντρι πιτσιρίκα δεν ήταν κακός. Μετά την διέκοψε ο Κάνγιε Γουέστ, την αγάπησαν οι δισκογραφικές και το γενικότερο ποπ και λίγο την ξέχασα. Δεν παύει βέβαια να 'ναι μια γλύκα. Ταξιδεύοντας λοιπόν στην υπερλεωφόρο της ποποσύνης, το φετινό της μέγκαχιτ είναι το "We Are Never Getting Back Together". Καθόλου μυστικό δεν είναι πως με την ποιοτική ποπ έχω μία πάρα πολύ ωραία ελεύθερη σχέση. Είναι γενικώς μπάζο, αλλά τη βρίσκω μαζί της. Της κάνω λοιπόν τα χατίρια τα βρώμικα στα κρυφά και αυτή με τη σειρά της δεν λέει τίποτα στους φίλους μου. Win-Win. Το εν λόγω κομμάτι λοιπόν γενικώς τικάρει όλα τα κουτάκια που με κάνουν και σέβομαι κάποια ποπ τσιχλόφουσκα, εκτός από αυτό των στίχων. Σκάσε ρε, δεν είναι κουτάκι που λέει άμα συμφωνώ ή μ' αρέσουν οι στίχοι αλλά αναφέρει χαρακτηριστικά αν μ' ενοχλούν ή όχι. Ε, εδώ σίγουρα μ' ενοχλούν. Πετάει και αυτό το εξαιρετικά εκνευριστικό και αηδιαστικώς αμερικανιά «like...evah» το οποίο μου ανάβει τα λαμπάκια. Τελοσπάντων, το κομμάτι κόβεται. Τι γίνεται όμως όταν απομονώσεις το αρκετά ενδιαφέρον «ριφφάκι» και βάλεις από πάνω την ΦΩΝΑΡΑ του Jonathan Davis των Korn; MΑΓΕΙΑ.
Ένα από τα γενικότερα μεγάλα μουσικά μου πιστεύω είναι πως οι Korn θα μπορούσαν να είχαν πολύ μεγαλύτερη απήχηση αν είχαν κεφαλαιοποιήσει παραπάνω το catchiness των φωνητικών μελωδιών του Davis. Κοίτα 'δω τι έγινε. Το κομμάτι αυτό είναι να τραγουδιέται σε στάδια και μπορεί να γκαρίζει και να γκριλλίζει (να φοράει grills ντε) όσο θέλει, αλλά δεν φαίνεται να έχει καμία επίπτωση στη γαματοσύνη και στο πόσο πιασάρικο είναι. Και δεν είναι μόνο το "Coming Undone" που έχει αυτό το ποτένσιαλ, αλλά και τόσα άλλα κομμάτια των Korn. Η αλήθεια είναι πως το επιχείρησαν αρκετά με το περσινό "Path Of Totality", και το "Narcissistic Cannibal" ακόμα με πωρώνει, αλλά γενικώς θέλει ένα κλικ παραπάνω. Ίσως λίγο γυναικείο τατς. Χιντ χιντ.
Σε παρεμφερή νέα, πιστεύω πως όλοι πήρατε χαμπάρι τούτη εδώ την υπερπροσπάθεια από τους Sonata Antartika ε;
Είναι λοιπόν το μέταλ σχόλιο στην κυπριακή απάντηση της αμερικανικής ερώτησης «ποιός θα συγκριθεί με τη σβερκοπερίμετρο του Corey Taylor». Ήδη έπιασα τη Σουιφτ, δεν πρόκειται να πιάσω και τον Παντελίδη, μέχρι και εγώ έχω κάποια στάνταρ. Κονγκράτς λεπόν και καλή επιτυχία στα παιδιά. Αυτά.
Τέλος, σε τελείως διαφορετικό τόνο θα σας προέτρεπα να μπέιτε και να χαζέψετε λιγάκι το twitter του Tom Morello. Καθώς φέτος κλείνουμε 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου των Rage Against The Machine (ρε αφεντικό, δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό;), κυκλοφορούν διάφορες επανεκδόσεις και ψιψιψόνια. Αυτό που κάνει όμως ο Μορελλάρας στο twitter του είναι πως ποστάρει διάφορα τρίβια και αναμνήσεις από τις περιόδους '91-'92 της μπάντας, και για κάποιον μεγάλο φανμπόη σαν και μένα έχουν ανεκτίμητη αξία. Δεν θα σας τα σποϊλάρω για να πάτε να ρίξετε ένα βλέφαρο μόνοι σας, έχουν ένα φοβερό ημόσιοναλ ρέηντζ από συγκινητικό σε ξεκαρδιστικό. Στα πλαίσια όμως αυτού, ο Μορελλάρας είναι ο δικός μου ΜΑΝ της εβδομάδας επειδή είναι αυτός που είναι και όχι επειδή με έκανε να θέλω να πιάσω κιθάρα. Το βλέπετε ΟΛΟ μη σας σπάσω τα ποδάρια.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
