Punch Brothers

Στα εννέα χρόνια ύπαρξής τους, οι Punch Brothers έχουν καταφέρει να κάνουν δημοφιλές το «prog-grass». Ένα προοδευτικό κίνημα -αν θέλετε- που αναμειγνύει το bluegrass με κλασικές, alternative και jazz ενορχηστρώσεις, τις πασπαλίζει με λίγη pop και δημιουργεί μια φρέσκια και μοντέρνα εκδοχή του. Στο "The Phosphorescent Blues" εμφανίζονται όλα τα παραπάνω στοιχεία, καθώς και το εκλεκτικό γούστο του κουιντέτου, με την χρήση του διάσημου πίνακα "The Lovers" του σουρεαλιστή Rene Magritte, για εξώφυλλο, να είναι μόνο ένα δείγμα.

Η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους είναι γεμάτη εκπλήξεις. Αρχικά, έχουν τα «κότσια» να κάνουν εισαγωγή με δεκάλεπτο κομμάτι, του οποίου ο τίτλος είναι καθόλα παραπλανητικός, καθώς το "Familiarity" δεν έχει τίποτα οικείο - εκτός των Beach Boys ψηγμάτων. Αντιθέτως, ξεφεύγει από τα συμβατικά περιγράμματα και σε κρατάει μονίμως σε εγρήγορση. Αυτό συμβαίνει διότι το κάθε μέλος της μπάντας περιμένει υπομονετικά την σειρά του να εμπλακεί και να προσθέσει διαφορετικό όργανο αλλά και ρυθμό, σε κάθε στροφή του κομματιού. Το εξαιρετικά παιγμένο μαντολίνο συμπληρώνεται από τον ήπιο ήχο ακουστικής κιθάρας, τον οποίο διαδέχεται το μπάντζο και απογειώνει το κοντραμπάσο μαζί με τα τύμπανα, λίγο πριν το σβήσιμο των φωνητικών, υπό τη συνοδεία βιολιού. Ένα περιπετειώδες αποτέλεσμα πληθώρας συναισθημάτων, που ίσως να ήταν πιο εύπεπτο με την αφαίρεση των τελευταίων τριών λεπτών. Τότε, βέβαια, ίσως  να ήταν λιγότερο εξουθενωτικό, αλλά όχι το ίδιο συναρπαστικό.

Το highlight του δίσκου, όμως, για μένα είναι το "Julep". Αιτία η αέρινα ρομαντική διάθεση που δημιουργείται μέσω του πομπώδους κοντραμπάσου του Kowert, τις παρατεταμένες συγχορδίες του βιολιού από τον Witcher και την αρμονική συμβολή του μπάντζο από τον Pikelny, πίσω από τα χαλαρωτικά φωνητικά του Thile. Ξεχωρίζει επίσης, το "My Oh My" που «ξεγελάει» με την ενέργειά του, κρύβοντας τις καταπραϋντικές δυνάμεις του στο ρεφρέν. Στη συνέχεια, βλέπουμε τα αδέρφια να πειραματίζονται. Άλλοτε με σονάτες του Debussy και του Scriabin και άλλοτε με pop χαρωπές μινιατούρες όπως το "I Blew It Off" και το "Magnet", όπου στο τελευταίο, αν και εντοπίζονται ομοιότητες με το "What You Waiting For" της Stefani, καλύπτονται έντεχνα. Τελικά, επιστρέφουν στις ρίζες τους με το «καθαρόαιμο» bluegrass "Boll Weevil".

Η συνεργασία του βιρτουόζου Thile και της μπάντας του με τον T Bone Burnett, του οποίου η φήμη προηγείται του ονόματός του, περίμενα να είναι ολίγον τι πιο συνταρακτική. Μολαταύτα, το άλμπουμ είναι άκρως γοητευτικό, με συνεχείς ενδιαφέρουσες τροπές  και η πορεία του κουιντέτου αξιοσημείωτα εξελίξιμη.