Korzus

Η πορεία των Βραζιλιάνων Korzus ξεκίνησε το 1983, όταν και δημιουργήθηκαν στο Σάο Πάολο. Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει πέντε δίσκους με τον φετινό τους, "Discipline Of Hate", να πλησιάζει όσο ποτέ τον μοντέρνο thrash ήχο. Από την τυπική βραζιλιάνικη ωμότητα που έρεε άφθονη στις αρχές τους, εισήγαγαν bay area στοιχεία στη συνέχεια, ξάφνιασαν γυρίζοντάς το σε NYHC στο "K.Z.S.", και επέστρεψαν μετανιωμένοι και αγριεμένοι μετά από εννέα χρόνια. Ο σημερινός τους ήχος, λοιπόν, είναι σε μεγάλο βαθμό αμερικανοποιημένος, με ισχυρές δόσεις από πρόσφατους Slayer, Exodus και Testament, αλλά και λίγο από crossover.

Από τους Slayer μπορούμε να πούμε ότι έχουν δανειστεί πολλά, αν και -μεταξύ μας- υπάρχει κι άλλος τρόπος να το θέσεις αυτό. Σε πολλά κομμάτια θα έχεις την αίσθηση ότι ακούς Slayer κατευθείαν από τα τελευταία album, και ειδικά αν ξεχαστείς λίγο, τα φωνητικά του Marcello Pompeu θα ενισχύσουν αυτή την εντύπωση. Ο τύπος καταφέρνει πολύ καλά να ακούγεται σαν τον Araya (σε συνδυασμό με λίγο από "Zetro" Souza), και μάλιστα πιο οργισμένος κατά κύριο λόγο. Η κλασική Slayer-ική άρρωστη μελωδία κυριαρχεί στις κιθάρες, ειδικά στους mid-tempo κολλητικούς ρυθμούς. Οι ταχύτητες, όμως, εξισορροπούνται με τα φρενήρη ξεσπάσματα, οι σπασμωδικές αναπτύξεις των οποίων προσεγγίζουν τις αντίστοιχες των Exodus, σε αυτή την περίπτωση. Λίγο από hardcore έχει ξεμείνει σε κάποια σημεία, ιδίως όσο αφορά στην επιθετικότητα, και συχνά μία μυρωδιά από Suicidal Tendencies ή D.R.I. βγαίνει στην επιφάνεια.

Ίσως το "Discipline Of Hate" να μην διεκδικεί εύσημα για την αυθεντικότητά του, όμως στο κάτω-κάτω δεν είναι αυτό στο οποίο αποσκοπεί. Με τραγούδια σαν το "Raise Your Soul" με το κολλητικό refrain, το υπερ-groove-άτο "Truth", το "2012" με την tribal εισαγωγή, τους thrash ολέθρους "Discipline Of Hate", "Revolution" και "Slavery", ή ακόμα και το πιο νεωτεριστικό "My Enemy", αυτό το δισκάκι περιέχει πολλές δυνατές στιγμές. Δυστυχώς, παρόλο που τα 43 λεπτά δεν είναι πολλά, υπάρχει περισσότερη ομοιομορφία απ' όσο θα έπρεπε για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον, και σε κάποια κομμάτια νομίζεις ότι έχεις πατήσει κατά λάθος το repeat. Αν βάλεις στην άκρη, όμως, αυτά τα μικρά ελαττώματα, το πιθανότερο είναι να διασκεδάσεις, να χτυπηθείς και να βρεις ένα ισχυρό σύμμαχο στη μάχη κατά της αναμονής για το επόμενο album των Slayer.