Μωρά Στη Φωτιά

Cougar Baby - Smoking Rabbit

Baby (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/03/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο όρος «ελληνικό ροκ» χρησιμοποιήθηκε μέσα στα χρόνια για να περιγράψει τον τρόπο που τα ελληνικά και ελληνόφωνα συγκροτήματα από τη δεκαετία του '80 και μετά αφομοίωσαν και αναπαρήγαγαν τις ροκ φόρμες του εξωτερικού με έναν τρόπο δικό τους, που, μπορεί να ήταν ροκ, αλλά δύσκολα μπορούσε να βρει σημείο αναφοράς σε αντίστοιχα ρεύματα ή τάσεις διεθνώς. Ίσως ως αποτέλεσμα της γενικότερης σύγχυσης του Έλληνα ως προς το τι είναι «ροκ», σε αυτό το υβρίδιο ανακατεύονταν μουσικές από πολλές υποκατηγορίες, ενδεχομένως και (φαινομενικά;) ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Έτσι, δεν είναι σπάνιο να συναντήσεις punkίζοντα τραγούδια με εκτεταμένα solo, classic rock κιθάρες με λαϊκά φωνητικά, μεταλλική σκληράδα αλλεγραρισμένη με pop πλήκτρα. Κάπου στη δεκαετία του '90 έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητάς του και, όπως συνήθως συμβαίνει, στη μεγαλύτερη κριτική του αμφισβήτηση, η οποία έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε πλέον και μέχρι σήμερα ο όρος να χρησιμοποιείται μάλλον απαξιωτικά.

Μετά την (ομολογουμένως) μεγάλη, αλλά απαραίτητη, εισαγωγή πρέπει να τονιστεί ότι σε αυτό το πλαίσιο είναι εύκολο να ξεχνάμε συγκροτήματα που όχι μόνο υπηρέτησαν με αξιοπρέπεια και ποιότητα το είδος, αλλά σε μεγάλο βαθμό το συνδημιούργησαν και το όρισαν. Περισσότερο από πολλούς άλλους αυτή η τιμή ανήκει στα Μωρά Στη Φωτιά και τον Στέλιο «Σαλβαδόρ» Παπαϊωάννου. Αν και το διάστημα της απουσίας τους από το '87, με τον κλασικό (πλέον) ομώνυμο δίσκο τους, μέχρι την επιστροφή τους το 1999 με το "Θεατρίνοι" ήταν αρκετό ώστε να τους στερήσει από τα πιο παραγωγικά χρόνια τους είδους (σε αντίθεση με άλλους μιμητές τους), οι εξαιρετικά ραδιο-φιλικές συνθέσεις τους και η αγάπη ενός συνεχώς αυξανόμενου κοινού τους κράτησε στην επικαιρότητα.

Όπως συνήθως (αλλά όχι πάντα) συμβαίνει με τις επιστροφές ονομάτων-θρύλων, οι δουλειές που ακολούθησαν δεν κατάφεραν να αγγίξουν τη δόξα της πρώτης τους προσπάθειας, αλλά παρέμειναν περήφανες και άξιες αναφοράς. Περίπου στα ίδια επίπεδα κινείται και το "Cougar Baby - Smoking Rabbit". Με μία διαφορά όμως, που είχε ήδη φανεί από τις τελευταίες συναυλίες των Μωρών, αφού τα πνευστά έχουν ενταχθεί στην ενορχηστρωτική άποψη, ακολουθώντας, ίσως, τα σημεία των καιρών και την συνακόλουθη ωρίμανση του κοινού. Έτσι, δε θα πρέπει να ξαφνιαστούν πολλοί όταν ακούσουν ότι το πρώτο τραγούδι ("Μοιραίο Καραβάνι") είναι ένα ημίαιμο reggae - rock τραγούδι, που είναι πάντως αποτελεσματικότατο και εξαιρετικά εθιστικό. Μπορεί, βλέπετε, ο Σαλβαδόρ να έχει αφήσει κατά μέρους το μπάσο στο δίσκο αυτό, αλλά εξακολουθεί να έχει έντονη την αίσθηση του groove.

Τα υπόλοιπα τραγούδια συνθετικά προσεγγίζουν περισσότερο το γνώριμο ύφος των Μωρών. Ο παράγοντας έμπνευση είναι πάντα παρών σε όλα τα τραγούδια, αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο. Για παράδειγμα, το "Το Τελευταίο SOS" αν και κοινότυπο στη δομή και την ανάπτυξή του με το ριφάκι της κιθάρας ξεχωρίζει. Η κιθάρα και πάλι, μαζί με το χορευτικό μπάσο, κάνουν τη διαφορά στα "Τα Ραδιόφωνα" και "Χλωμή Φωτιά", που μαζί με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Σαλβαδόρ δίνουν τη σφραγίδα του συγκροτήματος. Από τα δύο τραγούδια που από κοινού αποτελούν τον τίτλο του άλμπουμ ξεχωρίζει το "Smoking Rabbit" με τον desert rock μπαλαντοειδή χαρακτήρα του, ενώ ξανά τα πνευστά δίνουν χαρακτήρα στο επιθετικά καυστικό "Βρώμικα Λεφτά". Κάπου εδώ θα πρέπει να πω ότι στιχουργικά ο ίδιος ο Σαλβαδόρ έχει δώσει και συνολικά καλύτερες δουλειές και αυτό δεν είναι τόσο μομφή προς το φετινό του πόνημα, όσο εξύμνηση των παλαιότερων.

Εν ολίγοις, το σύνολο είναι όχι εντυπωσιακό, αλλά βαθύτατα ευχάριστο. Ο νέος ήχος του συγκροτήματος δείχνει αρκετά δουλεμένος και όχι υπερβολικός, σίγουρα, δε, καλύτερος από τυχόν αναμάσημα παλαιότερων ένδοξων στιγμών. Είναι το ελληνικό ροκ που ξέρει από που έρχεται, ξέρει που θέλει να πάει, το χαιρόμαστε που υπάρχει και το στηρίζουμε.
  • SHARE
  • TWEET