Γιώργος Οικονόμου

Αρσάκειο, Αρχιτεκτονική Σχολή, Θεσσαλονίκη, κιθάρα, προσωπικό σχήμα και προσωπική εταιρεία παραγωγής. Παράγοντες που ανεξάρτητοι μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα, αλλά έχοντας διαβάσει τόσα και τόσα Δ.Τ. Ελλήνων ανεξάρτητων τραγουδοποιών τα τελευταία δέκα χρόνια, θα μπορούσα να πω με ασφάλεια πως συνδυασμένοι οδηγούν σχεδόν μονοσήμαντα στη δισκογραφία. Το αυτό έπραξαν και για τον Γιώργο Οικονόμου όπου με τον δεύτερό του δίσκο μάς τραγουδά «μέσα στη σιωπή του».

Έντεκα κομμάτια που ήδη από τους τίτλους καταλαβαίνεις πως δεν θα επιταχύνουν, αλλά θα παραδοθούν στη γλυκιά νοσταλγία, μια μαρμίτα που φαίνεται να έχει πέσει όλη η ελληνόφωνη σκηνή και δεν λέει να βγει. Ο Οικονόμου έχει ακούσει σίγουρα πολύ τα προσωπικά του Στάθη Δρογώση, αλλά και Πυξ Λαξ των πρώτων δίσκων, και τα έχει ενσωματώσει στη μπαλαντογραφία του, με έναν ήχο που στηρίζεται κατ' εξοχήν στο πιάνο/πλήκτρα και διανθίζεται από διακριτική κιθάρα (που μοιάζει σε φάσεις λίγο φιμωμένη), αλλά και όμορφη ενορχήστρωση, τόσο στους ήχους του τσέλο όσο και στις ιδέες του ντυσίματος των συνθέσεων. Οι συνθέσεις του είναι ήπιες, σε φάσεις δυστυχώς υποτονικές, αλλά και άλλες φορές πιο κεφάτες, με την "Άνοιξη" και το "Όσο Κι Αν Φοβάμαι", στα οποία τα τύμπανα φαίνεται να ξεκολλάνε από την κοινή υφολογία των κομματιών του και να τα παρασέρνουν λίγο πιο έξω από την μανιέρα, να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Στιχουργικά, τα κλισέ δίνουν και παίρνουν, καθώς και ο Οικονόμου (όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που έχουμε κρίνει κατά καιρούς) φαίνεται να αντιγράφει το «μαύρο βιβλίο των ελληνόφωνων μπαλαντών», αλλά δεν μπορούμε να τον ψέξουμε, όταν η αγαπολογία και η μοναξιοποιία έχουν γίνει κανόνας, σχεδόν στο σύνολο των ανεξάρτητων παραγωγών που ασχολούνται με την μπαλάντα.

Η προσπάθεια είναι φιλότιμη, καθώς ήδη από το εξώφυλλο και την ενορχήστρωση βλέπεις μια προσπάθεια ενός ατόμου που αγαπάει την μουσική. Σε έναν χώρο, όμως, που είναι απαιτητικός και στον οποίο οι «μεγάλοι παίκτες» είναι εδραιωμένοι χρόνια στη συνείδηση του κοινού, θα χρειαστούν κάποια «μπαχαρικά» παραπάνω για να περάσει κάποιος από το κοινό των συγγενών και φίλων σε εκείνο των συναυλιών, του ραδιοφώνου και των φεστιβάλ.