Pain Of Salvation (acoustic) @ Underworld, 21/01/07

Μιας και δεν είχα παρακολουθήσει το πρώτο τους ακουστικό set στο Texas (είχε κανονιστεί την τελευταία στιγμή λόγω της ακύρωσης της δεύτερης μέρας του Athens Open Air), αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έχανα την εμφάνιση των Pain Of Salvation. Έτσι λοιπόν, και κουβαλώντας τις καλύτερες αναμνήσεις από το προηγούμενο πάρτι του Rock Hard, στο οποίο είχαν παίξει οι Mastodon, πήγα στο συναυλιακό χώρο με ελπίδες, αλλά και κάποιες αμφιβολίες.

Το εισιτήριο ήταν στα 15 ευρώ με μπύρα, ενώ το συγκρότημα είναι πολύ δημοφιλές στην Ελλάδα. Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με τη μικρή χωρητικότητα του Underworld, εύκολα μάντευε κανείς ότι θα είχαμε κοσμοσυρροή. Και κάπως έτσι έγινε...

Ένα χαρτί έξω από την πόρτα έγραφε ότι αυτή θα άνοιγε στις 20:30. Το δε set, απ' όσο είχα πληροφορηθεί, θα ξεκινούσε στις 21:30. Ως συνήθως, δυστυχώς, κάτι πήγε στραβά και η πόρτα άργησε περίπου μισή ώρα να ανοίξει. Το μεγάλο κακό όμως είναι ότι μαζεύτηκε τόσος κόσμος, που πραγματικά πολύ δύσκολα θα χωρούσε στο Underworld! Απ' ό,τι έμαθα, υπήρξαν άτομα που έμειναν απ' έξω, καθώς λόγω της χωρητικότητας του club, αν έμπαιναν κι αυτοί, ο χώρος θα μετατρεπόταν σε θάλαμο αερίων. Με τους ήδη παρευρισκόμενους η κατάσταση αποδείχθηκε αρκετά δύσκολη. Σκεφτείτε αν έμπαιναν όλοι!



Όταν η, έτσι κι αλλιώς, μικρή σε μέγεθος πόρτα άνοιξε, η ουρά έφτανε μέχρι τη Θεμιστοκλέους. Χρειάστηκε λοιπόν κάτι παραπάνω από μία ώρα ώστε να μπουν μέσα όσοι χωρούσαν. Επιπλέον, λόγω του ζεστού κλίματος της βραδιάς και της πολυκοσμίας, και παρά τον ανοιχτό εξαερισμό, η θερμοκρασία μέσα στον χώρο ήταν υπερβολικά υψηλή. Κρίνοντας εκ των υστέρων, ίσως θα έπρεπε να είχε επιλεχθεί κάποιος άλλος χώρος για τη συναυλία. Δε μπορώ να κατηγορήσω όμως το Rock Hard για ένα και μόνο λόγο: Αν έκλειναν π.χ. το Gagarin, όλοι θα ήταν άνετα και δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα για τους παρευρισκόμενους. Όμως δεν είμαι σίγουρος για το εάν ένα εισιτήριο των 15 ευρώ θα κάλυπτε τα έξοδα. Μεγαλύτερο εισιτήριο θα σήμαινε μικρότερη προσέλευση κόσμου. Μία τέτοια απόφαση θα ήταν δίκοπο μαχαίρι για τους ίδιους, οπότε κατά μία έννοια τους καταλαβαίνω. Κι εγώ όμως από την άλλη δε γίνεται να μην αναφέρω τη δυσφορία που επικρατούσε. Κατά κάποιο τρόπο όλες οι πλευρές έχουν άδικο, αλλά και δίκιο ταυτόχρονα...

Το live τελικά ξεκίνησε λίγο πριν τις 23:00. Από το γκρουπ ήταν παρόντες ο Daniel (κιθάρα / φωνητικά) και ο Johan (κιθάρα). Έχοντας μόνο δύο κιθάρες και φωνητικά, μερικές από τις εκτελέσεις των κομματιών που έπαιξαν «έχαναν» αρκετά. Αντιθέτως, οι μπαλάντες τους ακούγονταν πολύ «δυνατές», παρά την απουσία των υπόλοιπων οργάνων. Σε κάποιες στιγμές, μάλιστα, είχαμε την ευχαρίστηση να απολαύσουμε μοναδικές εκτελέσεις, όπως για παράδειγμα το "Ashes", το οποίο μου ακούστηκε καλύτερο από την αντίστοιχη εκτέλεση του στο "12:5". Ίσως για αυτό να ευθύνεται και η συμμετοχή του -καθ' όλη τη διάρκεια του set- ένθερμου κοινού. Τα αστεία εννοείται πως δεν έλειψαν, με πιο χαρακτηριστική στιγμή αυτή στην οποία ο Johan έπαιξε το "Seek And Destroy" των Metallica σε μία δική του έκδοση, με τίτλο... "Sweat And Destroy", και τον κόσμο να τραγουδά σαν τρελός. Άλλες διασκευές που ακούστηκαν ήταν το "Yellow Raven" των Scorpions, ένα σουηδικό παιδικό κομμάτι καθώς και κάποια άλλα που δυστυχώς δεν αναγνώρισα. Από δικά τους κομμάτια έπαιξαν τα: "Winning A War", "Chainsling", "Disco Queen" (πραγματικά απίστευτη εκτέλεση με τον κόσμο να έχει ενθουσιαστεί), "Second Love", "Spitfall" (μόνο το refrain), "Undertow", "This Heart Of Mine", "Oblivion Ocean", "Ashes", "Kingdom Of Loss" και "Ending Theme".

Η συναυλία κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα (δε θυμάμαι πόσο ακριβώς). Μετά το τέλος της έγιναν οι απαραίτητες κληρώσεις και ο περισσότερος κόσμος κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Για να πω την αλήθεια, με τόση κούραση δεν ξέρω αν είχε κανείς πραγματική όρεξη για το dj set που ακολουθούσε. Το σημαντικό πάντως είναι ότι ζήσαμε μία καλή εμπειρία και οι Pain Of Salvation ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό για τις 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (χωρίς να είμαι σίγουρος για τη σειρά των πόλεων).

Αν και κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε γενικές γραμμές περάσαμε πολύ καλά. Παρά τον ιδρώτα και την κούραση, οι περισσότεροι απολαύσαμε το set και διασκεδάσαμε αρκετά, κάτι που φάνηκε άλλωστε όχι μόνο από τη συμμετοχή, αλλά και από το χειροκρότημα. Το μόνο παράπονο που έχω από τους διοργανωτές είναι ότι οι πόρτες θα έπρεπε να είχαν ανοίξει νωρίτερα. Ίσως νωρίτερα και από τις 20:30 που ήταν αρχικά προγραμματισμένο.

Στο προηγούμενο πάρτι είχαμε την ατυχία με τους High On Fire, τώρα είχαμε την ατυχία με την καθυστέρηση. Ελπίζω του χρόνου όλα να κυλήσουν ομαλά. Δύο άτομα πάντως από το Rock Hard ζήτησαν από τον καθένα μας συγγνώμη για την ταλαιπωρία κατά την είσοδο μας. Εγώ τουλάχιστον το μετράω αυτό, καθώς κανένας διοργανωτής δεν έχει μπει ποτέ στον κόπο να απολογηθεί, και πόσο μάλλον από κοντά, για κάτι που πήγε στραβά σε μία διοργάνωση του. Την έκφραση «χίλια συγγνώμη» την ξέρετε; Αν προσθέσουμε τις συγγνώμες και των δύο, μάλλον τις ξεπερνάμε...