Lynyrd Skynyrd

One More From The Road

MCA (1976)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/09/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είναι τόσο η επιλογή των κομματιών, ούτε η χρονική περίοδος στην οποία συλλαμβάνεται το συγκρότημα. Δεν είναι το χειροκρότημα του κοινού, ούτε τα σποραδικά jams που διανθίζουν την απόδοση των μουσικών. Είναι κυρίως και πάνω από όλα η αίσθηση ότι αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν για να ακούγονται ακριβώς έτσι. Ωμά, σκληρά, κοφτερά, επικίνδυνα, αθεράπευτα Νότια και ελεύθερα από τους περιορισμούς του στούντιο. Ζωντανά! Αυτό είναι που κάνει στο μυαλό μου το "One More From The Road" τον απόλυτο δίσκο των Lynyrd Skynyrd.

Ηχογραφημένος κατά την περιοδεία προώθησης του "Gimme Back My Bullets", ο διπλός δίσκος (στη βινυλιακή μορφή του) θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα greatest hits άλμπουμ με τις μέχρι εκείνη τη στιγμή μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Οι Skynyrd βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, έχοντας εδραιώσει τον ήχο των τριών κιθάρων και με τον νεαρό Steve Gaines να συστήνεται εδώ για πρώτη φορά, δίπλα στους ήδη ηγετικούς Collins και Rossington. Στο μυαλό των περισσότερων αποτελούν πλέον την επιτομή του southern rock και έκτοτε αποτελούν και σημείο αναφοράς για το είδος (οι Allman Bros είναι πολύ πιο πολυσυλλεκτικοί για να μπουν κάτω από αυτή την ταμπέλα). Τέτοιοι τίτλοι, βεβαίως, κερδίζονται πρωτίστως χύνοντας πολύ ιδρώτα πάνω στη σκηνή.

Το εναρκτήριο "Workin' For MCA" (κόλαφος κατά των δισκογραφικών και της συγκεκριμένης εταιρίας στο δυναμικό της οποίας ανήκαν) ξεκινάει μετριοπαθώς το set, αλλά το ακόλουθο "I Ain't The One" δυναμιτίζει με τη μία το κλίμα, καθώς ένα από τα πιο έντονα τραγούδια που οι Νότιοι Ιππότες έγραψαν ποτέ εδώ λαμβάνει τη μεταχείριση που του αξίζει. Αντίστοιχης περιποίησης τυγχάνουν και οι υπόλοιπες ζόρικες southern-ιες, όπως το θρυλικό "Travellin' Man", το υπέρβαρο "Gimme Back My Bullets" και φυσικά το "Sweet Home Alabama", διευρυμένο σε μία 7-λεπτη έκδοση να ανεμίζει περήφανα την confederate flag.

Δίπλα σε αυτά θα σταθεί το rock 'n' roll ιδωμένο μέσα από το ιδιαίτερο πρίσμα ενός λευκού του Νότου: "Whiskey Rock 'n' Roller", "Saturday Night Special" και "Gimme Three Steps" είμαι σίγουρος πως θα έκαναν το κοινό του Fox Theater, από όπου και η ηχογράφηση, να χορεύει σαν ένα σώμα. Πολύ προσεγμένες οι τρεις διασκευές που επιχειρούν στο "They Call Me The Breeze" του J.J. Cale (το είχαν κάνει δικό τους ήδη από την εκτέλεση στον πρώτο δίσκο τους), στο πολύ ταιριαστό με το ύφος τους "Crossroads", στο στυλ της εκτέλεσης των Cream, και φυσικά στο country "T For Texas" του Jimmy Rodgers, το οποίο ο Gaines παίρνει πάνω του τζαμάροντας ασύστολα, αποδεικνύοντας ότι θα αποτελέσει τον ανανεωτικό άνεμο στις τάξεις των Skynyrd, έστω κι αν το φύσημά του έμελλε να είναι σύντομο.

Αν όμως τα πιο up-tempo κομμάτια είναι αναμενόμενο να αποδοθούν καλύτερα στη ζωντανή εκτέλεση, αυτό που ξαφνιάζει είναι το πόσο λυρισμό ακόμα μπορούν και προσθέτουν στις τρεις μεγαλειώδεις μπαλάντες τους, το πασίγνωστο "Simple Man", το υπέροχο "Tuesday's Gone" και φυσικά το ανυπέρβλητο "Free Bird", που μυσταγωγικά επιβάλλεται στους θεατές μέχρι το τελικό του κρεσέντο σε ένα από τα μεγαλύτερα κιθαριστικά όργια της ροκ.

Δε μπορώ να γνωρίζω πόσο μικρότερη σημασία μπορεί να είχε το συγκεκριμένο live αν η Μοίρα δεν είχε μοιράσει το δικό της άσχημο χαρτί στο συγκρότημα. Γεγονός, όμως, είναι ότι το σχήμα αυτό έμελλε να αντέξει μόλις για έναν ακόμα δίσκο πριν το περιβόητο πλέον ατύχημα αφαιρέσει τη ζωή του φυσικού ηγέτη του, Ronnie Van Zant, και του ανερχόμενου διαδόχου Steve Gaines και ταυτόχρονα δώσει τέλος στο συγκρότημα. Η παρακαταθήκη που άφησαν πίσω τους μικρή αλλά σημαντική, με το συγκεκριμένο live να στέκει ως φάρος πάνω από την υπόλοιπη δισκογραφία τους.

  • SHARE
  • TWEET