The Agonist

Μόλις έναν χρόνο και μερικούς μήνες μετά το "Eye Of Providence", οι Agonist επιστρέφουν με τον πέμπτο τους δίσκο. Το απλά τιτλοφορημένο "Five" είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία με την Βίκυ Ψαράκη πίσω από το μικρόφωνο και πρώτη που κυκλοφορεί μετά την αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας. Αυτές οι αλλαγές πιθανότατα για κάποιες μπάντες θα έμοιαζαν τεράστιες, οι Καναδοί, όμως, δεν δείχνουν να πτοούνται και συνεχίζουν την πορεία τους, προσπερνώντας τα όποια εμπόδια.

Η αλήθεια είναι πως πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή της Alissa White-Gluz στους Arch Enemy, η όλη κατάσταση μου είχε κακοφανεί αρκετά. Ο ερχομός της Ψαράκη σε μεγάλο βαθμό έσωσε την παρτίδα και βοήθησε ώστε να μη χαθεί η δυναμική που είχε το συγκρότημα μετά από μια εξαιρετική σειρά δίσκων. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, το "Eye Of Providence" στάθηκε σε πολύ καλά επίπεδα, περιέχοντας μερικά από τα δυνατότερα κομμάτια της δισκογραφίας της μπάντας και δείχνοντας μέχρι έναν βαθμό την πρόθεσή της να κινηθεί προς μη προφανείς για τα δεδομένα της κατευθύνσεις.

Στο "Five" το μεταβατικό βήμα που ξεκίνησε κάπως δειλά έναν δίσκο πριν, φαίνεται να ολοκληρώνεται. Οι συνθέσεις δείχνουν να είναι στημένες ξεκάθαρα με βάση τα νέα δεδομένα, ξεφεύγοντας σχεδόν εντελώς από το ύφος των πρώτων τριών δίσκων. Οι κιθάρες των Marino/Jobin έχουν, όπως μας έχουν συνηθίσει, τον πρώτο λόγο, με τις metalcore αναφορές και τις συνεχείς εναλλαγές στα φωνητικά να μη λείπουν ούτε αυτήν τη φορά. Οι μελωδίες, όμως, ακούγονται πιο μπροστά απ' ό,τι συνήθως, ενώ η γενική προσέγγιση μοιάζει να είναι αισθητά περισσότερο προσανατολισμένη προς αυτές.

Το εισαγωγικό "The Moment" είναι χαρακτηριστικό του νέου ύφους, με το mid-tempo στήσιμο, τις δεμένες αλλαγές και το μεγάλο ρεφρέν. Τα "The Game" και "The Hunt", από την άλλη, αρχικά θυμίζουν κάτι από τον παλιότερο ήχο της μπάντας, στη συνέχεια όμως ξεφεύγουν, με τις σχεδόν-πιασάρικες γραμμές του πρώτου και τη μαζεμένη δομή του δεύτερου να τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Το "The Ocean" που παρεμβάλλεται ανάμεσά τους, στηρίζεται σχεδόν πλήρως σε καθαρά φωνητικά και είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Από κοντά βρίσκονται το πανέμορφο ακουστικό "The Raven Eyes", το ορχηστρικό "The Wake Up", κάτι πρωτόγνωρο για τους Agonist, και το επιθετικό "The Resurrection" που το ακολουθεί. Εντυπωσιακό και το κλείσιμο με το άτυπο tribute στον Bowie του "The Man Who Fell To Earth" και το υπέροχο θεατρικό "The Trial".

Ο δίσκος πιθανότατα θα ξενίσει, για μια ακόμα φορά, τους παλιότερους οπαδούς της μπάντας, αλλά και όσους περιμένουν να ακούσουν «τυπικό» τεχνικό metalcore. Οι όποιοι πειραματισμοί στο ύφος είναι καλά δουλεμένοι κι έρχονται ως λογική συνέχεια του προκατόχου του. Θετική αίσθηση αφήνει το γεγονός ότι με τις ακροάσεις, βρίσκονται διάσπαρτα σημεία που υποδεικνύουν ότι υπάρχει θεματική συσχέτιση μεταξύ των κομματιών, αν και όχι απαραίτητα με την έννοια ενιαίου concept. Σε κάθε περίπτωση, το "Five" είναι μια προσεγμένη κυκλοφορία, από ένα συγκρότημα που δεν μένει κολλημένο στο παρελθόν του.