SiXforNinE

Parallel Universe

Eclipse (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 17/07/2019
Αθήνα - California, εννιά τραγούδια δρόμος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι SiXforNinE έχουν την τύχη να είναι η «μπάντα με τραγουδιστή τον Foti Benardo», έναν metal star για τα δεδομένα της εγχώριας σκηνής. Αυτό τους προσφέρει τη δυνατότητα να έχουν καλύτερους «όρους και προϋποθέσεις» στο ξεκίνημα τους, άριστη τεχνογνωσία αλλά και το know-how της βιομηχανίας. Τίποτα μεμπτό δεν υπάρχει σε αυτό κι είναι πάρα πολλά τα γκρουπ παγκοσμίως που ξεκινούν με κάποιο προβάδισμα έναντι των άλλων. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε σίγουροι ότι αυτό το χάντικαπ είναι πάντα θετικό για την ίδια την μπάντα; Με όρους «ανταγωνισμού», σίγουρα αλλά με όρους καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Το δεύτερο άλμπουμ του αθηναϊκού κουαρτέτου κάνει εξαρχής ξεκάθαρο ότι έρχονται με φόρα να διεκδικήσουν αναγνώριση και αποδοχή από ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Περιέχει εντυπωσιακό modern metal/rock στημένο ιδανικά προς αυτόν τον σκοπό, όντας ένας δίσκος γεμάτος εξωστρέφεια, κοινωνικότητα, φεστιβαλικά grooves και διαθέσεις. Πολλά μπορούν να ειπωθούν αλλά θα αρχίσουμε με τη σπάνια διαπίστωση ότι ένα από τα μεγάλα ατού του "Parallel Universe" είναι ταυτόχρονα και το μεγάλο του μειονέκτημα.

Η παραγωγή ως πλεονέκτημα: δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο ήχος του "Parallel Universe" είναι θηριώδης κι ότι πρόκειται για μία από τις πιο εντυπωσιακές παραγωγές που έχεις ακούσει ποτέ από ελληνική μπάντα του είδους. Ο δίσκος ακούγεται σαν κάποια υπερπαραγωγή τύπου Monster Magnet και η μπάντα σαν να είναι γέννημα θρέμμα του L.A, με πρόσβαση στα καλύτερα studio του Hollywood. Τίποτα καλύτερο για να απλωθούν τα όμορφα και γκρουβάτα riff τους και οι συνολικά πολύ ενεργητικές συνθέσεις τους. Ειδική αναφορά στον αδιανόητο ήχο του μπάσου.

Η παραγωγή ως μειονέκτημα: όλα στο τέρμα, οι εντάσεις, οι συχνότητες, οι κομπρέσορες, όλα. Πρόκειται για μια πολύ εμπορική επιλογή - όλα μπροστά στην επιφάνεια - που στερεί όμως την τρίτη διάσταση και τη μουσικότητα του ήχου. Αν τα ακούσματα σου ξεκινούν από Heavy και τελειώνουν σε Metal ίσως να μην ενοχληθείς. Αν όμως τα αυτιά σου είναι μαθημένα να ψάχνουν τις δυναμικές και την έκφραση των οργάνων, ο δίσκος ηχητικά θα σε κουράσει. Επιπροσθέτως, όλα τα μουσικά μέρη κατά κάποιον τρόπο εξισώνονται και οι συνθέσεις χάνουν τις ανάσες τους. Όλα εντυπωσιακά και όλα κάπως επίπεδα.

Ο βασικός «χαμένος» του ήχου είναι η prog πλευρά της μουσικής των SiXforNinE, μια πλευρά που υπάρχει ακόμα, αν και μάλλον λιγότερο από το ντεμπούτο τους. Είναι δεδομένο ότι όλοι οι μουσικοί έχουν τις κατάλληλες δεξιότητες ενώ υπάρχουν tracks, όπως το εννιάλεπτο "Counting Stars" με το αργό και ρυθμικό του χτίσιμο ή το "Life Devouring Demons’" με το υπέροχο εναρκτήριο riff να φέρνει στο νου εκμοντερνισμένα Queensryche vibes, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως και progressive. Τελικά όμως επικρατεί ένας ευθύς metal/rock αέρας που ξεκινάει από το αμερικανικό hard rock των early '90s, περνάει από τα επιθετικά riff των Tool/Dream Theater (χωρίς όμως την εγκεφαλικότητα) και φτάνει να εγείρει μέχρι και nu metal υποψίες, θυσιάζοντας τελικά τις δυνατότητες που υπάρχουν για κάτι ελαφρώς πιο προοδευτικό και καλλιεργημένο.

Αυτό που απομένει είναι μια σειρά από συνθέσεις με αρκετά εμπορικό προσανατολισμό, καλοστημένες αρμονίες, ωραία παιξίματα και όχι ιδιαίτερες εκπλήξεις. Τα καλύτερα σημεία των τραγουδιών είναι συνήθως τα instrumental μέρη μετά το δεύτερο chorus, όταν και η μπάντα δοκιμάζει αρκετές από τις ιδέες της. Ο Φώτης κάνει πολλά όμορφα πράγματα με τη φωνή του, όντας πιο εύπλαστη απ' ότι θα περίμενε κανείς, αλλά δεν ξεφεύγει τελικά από τη hard rockin' του προσέγγιση. Ως καλύτερες στιγμές θεωρώ τα τραγούδια που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο και το εναρκτήριο "Every Cloud Has A Silver Lining" με τη θαυμάσια του γέφυρα.

Το "Parallel Universe" είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να ικανοποιήσει πολύ κόσμο, επιτυγχάνοντας αρκετούς από τους στόχους που φαίνεται να θέτει η μπάντα. Επανέρχομαι όμως στο ερώτημα της εισαγωγής, είναι αυτός ο σωστός δρόμος για τους SiXforNinE; Είναι προτιμότερο να πετύχουν γρήγορα ή να ακολουθήσουν μια πιο αργή καλλιτεχνική πορεία όπου θα διερευνήσουν και θα αναδείξουν περισσότερο τη δική τους προσωπική ταυτότητα; Η δική μου σκοπιά παρατήρησης λέει να τους προτρέψω ταπεινά προς τον δύσκολο δρόμο, αυτόν που θα γεννήσει περισσότερη προσωπικότητα. Είμαι σίγουρος ότι μπορούν, μένει να δούμε αν το θέλουν.

  • SHARE
  • TWEET