Zeal & Ardor

O Manuel Gagneux είναι το άτομο που ευθύνεται για το σάλο που προκάλεσε η κυκλοφορία του "Devil Is Fine" το 2016. Από του πιο πολυσυζητημένους δίσκους εκείνης της χρονιάς, αφού κατόρθωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να ταιριάξει μαύρες μουσικές, εκ διαμέτρου αντίθετες. Οι Zeal & Ardor κέντρισαν το ενδιαφέρον με το ντεμπούτο τους προσφέροντας μας μια μείξη από blues, gospel και soul με σκανδιναβικό black metal. Οι αντιδράσεις έπιασαν τα άκρα, από την αποθέωση έως το κράξιμο. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως αυτό που έκανε ο Ελβετός δεν ήταν κάτι πρωτότυπο.

Προσωπικά, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τόσο το δίσκο, όσο και το live της μπάντας στην Αθήνα. Οι Zeal & Ardor, τους οποίους λίγο αδόκιμα θα χαρακτήριζα ως τους Heavy του ακραίου ήχου, δημιούργησαν ένα νέο είδος μουσικής, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα. Δυσκολευόμουν, βέβαια, να δω πως θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό σε έναν δεύτερο δίσκο, και κατά πόσο θα μπορούσε να ξεπεράσει τον κρότο που έκανε η έλευση του πρώτου άλμπουμ.

Και όμως, στα 16 κομμάτια του, το "Stranger Fruit" - τίτλος επηρεασμένος από το κομμάτι της Billie Holiday - συνεχίζει στα χνάρια του "Devil Is Fine", με ορισμένες καινούργιες πινελιές ικανές να κερδίσουν το χάντικαπ της απουσίας της έκπληξης που συναντά κανείς σε κάτι πρωτοεμφανιζόμενο. Ενώ η βάση του "Devil Is Fine" ήταν το black metal, εδώ θα επεκταθεί γενικότερα στον ακραίο ήχο αφού θα ακούσουμε ακόμα και death metal στοιχεία, όπως για παράδειγμα στο κομμάτι "Fire Of Motion" ή στο "We Can't Be Found". Tα "Row, Row", "Servants", "Gravedigger's Chant" και "Don’t You Dare" αποτελούν τέλεια παραδείγματα fusion metal και μη ειδών. Εξαιρετικά κομμάτια με έξυπνη δομή. Σημαντική παρουσία έχει και η pop πλευρά των Zeal & Ardor με τα "You Ain't Coming Back" ή "Built On Ashes" - ειδικά το τελευταίο θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Hozier.

Γενικώς, θα ήταν ιδανικό να έπεφτες στο "Stranger Fruit" με τη μία, χωρίς να έχεις ακούσει καθόλου το "Devil Is Fine". Η έκπληξη, πιστεύω, θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη. Ωστόσο, ακόμα και για τους υποψιασμένους, στον δεύτερο δίσκο των Zeal & Ardor υπάρχουν αρκετές και ενδιαφέρουσες συνθέσεις, πιο δουλεμένες και με περισσότερα ετερόκλητα στοιχεία από το μικρό δισκογραφικό παρελθόν του Gagneux. Προσωπικά, θαυμάζω αυτό που κάνει ο Ελβετός, κυρίως, μυώντας άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με το metal, στον ακραίο αυτό ήχο.