Yovel

Το προηγούμενο "Forthcoming Humanity" με τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, ήταν ένα πολύ όμορφο και έξυπνο άλμπουμ. Δεν ξεχνώ ότι υμνούσε την αντίσταση, την ελπίδα και τον αγώνα για δικαιοσύνη. Μέσα από την επαναστατική ποίηση, τις δυναμικές μελωδίες και το οργισμένο black metal, καλούσε σε αλληλεγγύη και ανθρωπιά.

Μόνο από τον τίτλο του πρώτου κομματιού, της φετινής τους κυκλοφορίας, "Scroll. Post. Like. Die", καταλαβαίνεις ξανά την σκέψη τους, την ειρωνεία, το ύφος, το στόχο και το μυαλό τους. Είναι και το βίντεο εκπληκτικό και καλοφτιαγμένο. Δείτε το. Είναι μια μικρή ταινία.

Το "The Great Silence", είναι μια συγκλονιστική επιστροφή λοιπόν, μετά από 4 έτη, που προκαλεί σκέψεις και συναισθήματα. Πέντε εκτενείς συνθέσεις γεμάτες δυναμικές εναλλαγές και αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα, εξετάζουν καίρια ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Από την αλλοτρίωση μέσω των κοινωνικών δικτύων έως τη φασιστική άνοδο και τη συλλογική απάθεια, το άλμπουμ γίνεται περήφανα ένας καθρέφτης μιας σκληρής πραγματικότητας.

Ουσιαστικά δεν περιορίζεται απλώς στη μουσική του διάσταση, αλλά λειτουργεί ως ένα κοινωνικό κάλεσμα, μια ηχηρή διαμαρτυρία ενάντια στην αποξένωση, την αδικία και τη συλλογική παραίτηση. Ακούστε ρε μαλάκες! Οι Yovel νιώθω ότι αποδομούν τη λαμπερή πρόσοψη της καθημερινότητας, την ξεφτίλα της μάσκας που φοράνε πολλοί, εξετάζοντας βαθύτερα το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας και τεχνητής ευτυχίας. Αυτής της πραγματικά μίζερης και καταθλιπτικής δηθενιάς και ψεύτικης προώθησης καλοπέρασης. Αυτό που μας κάνει όλους πρόβατα.

Η σφοδρότητα των riffs συνδυάζεται άψογα με τις πιο λυρικές στιγμές, δημιουργώντας έναν ήχο που δεν φοβάται να μεταβεί από το black metal σε πιο ήπιες και στοχαστικές στιγμές. Είναι παντού metal, είναι παντού heavy, είναι προοδευτικό, είναι extreme και δεν κολλάει πουθενά να γίνει σφοδρό και επιθετικό. Δεν χάνει σε ιδέες, δεν χάνει σε μελωδίες, δεν χάνει σε ρυθμό. Είναι πραγματικά πάρα πολύ καλό και ο ήχος, η παραγωγή και η ενορχήστρωση δείχνουν και αφήνουν έναν επαγγελματισμό και μια σωστή προσέγγιση στον σκληρό τους προσωπικό ήχο. Νομίζω ξεκάθαρα πιο βαρύ από τα προηγούμενα.

Τα τραγούδια ποικίλλουν σχεδόν με όλους τους δυνατούς τρόπους. Όλα εδώ χρωματίζονται μαύρα, αλλά όλα διαφέρουν στο τελικό χρώμα, στους ρυθμούς και στα ρυθμικά τους μοτίβα, στην ένταση, στα φωνητικά, στα λόγια και τα οργανικά συστατικά τους, στις αντιθέσεις της σκληρότητας και της διαπεραστικής διαύγειας και μεταξύ της μελωδικότητας και της ασυμφωνίας αυτής, στην τεχνική, στην ατμόσφαιρα και στην (ή και όχι) πολυπλοκότητα.

Το ότι κυκλοφόρησε 13/12 θα το εκλάβω ως κλείσιμο ματιού. Ως μια acab δήλωση! Κραυγή για αλλαγή, μια ανοιχτή πρόσκληση για δράση και επαναπροσδιορισμό των αξιών μας. Κραυγή για την Παλαιστίνη. Κραυγή για τον φτωχό. Κραυγή για τα σάπια μυαλά. Κραυγή για κάθε γαμημένο κοστούμι σε αυτό τον πλανήτη. Επιπλέον,το εξώφυλλο λειτουργεί ως μεταφορά νομίζω για τις διαστρεβλωμένες αξίες της εποχής μας. Πρόσεξέ το. Η μπάντα ξαναλέω καταφέρνει να συνδυάσει καλλιτεχνική ωριμότητα με κοινωνικοπολιτική ευαισθησία. Ένα έργο αφύπνισης που απαιτεί την προσοχή μας.

Bandcamp