Year Of No Light

Αγαπώ ιδιαίτερα αυτή την μπάντα και ακόμα θυμάμαι την απολαυση στον τελευταίο δίσκο τους "Consolamentum". Φυσικά το κόλλημα μου είναι στα 7.39 λεπτά του ομωνυμου κομματιού του "Tocsin" που ερχεται μια ασυλληπτα αποκοσμη κιθάρα να μου πάρει τα μυαλά και να με στοιχειώσει μια και για παντα. Αληθεια. Ειναι από τις στιγμές που παρα τις χιλιάδες δίσκων που εχω ακούσει, μου έχει μείνει χαραγμένη.

Και τώρα, οι Year Of No Light επιστρέφουν με το "Les Maîtres Fous". Ζωντανή ηχογράφηση, λέει. Ένα χαμένο έργο που ξεκίνησε το 2012, ως μουσική συνοδεία για ντοκιμαντέρ του Jean Rouch. Τίποτα δεν είναι τυχαίο με αυτούς. Τίποτα δεν είναι πρόχειρο. Εδώ μιλάμε για απόλυτο τελετουργικό, για μουσική εξαγνισμού, για drones που σε τραβάνε προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Κλείνεις τα μάτια και δεν φαντάζεσαι. Θυμάσαι. Πονάς. Χάνεσαι.

Θυμάστε τον δίσκο "Vampyr"; Ε κάτι παρόμοιο ας πουμε.

Δεν είναι απλός δίσκος. Είναι ενιαία εμπειρία. Δεν έχεις κομμάτια. Έχεις κύματα. Κύματα βαρύτητας, πίεσης, θορυβου, ατμόσφαιρας. Η ηχογράφηση είναι μια και έξω, χωρίς διορθώσεις, χωρίς περιθώρια. Είναι απόδειξη πως η μπάντα ζει και παίζει με τον ίδιο ρυθμό που αναπνέει. Τίποτα δεν φαίνεται να πιέζει το ηχητικό τους ambient σύμπαν. Είναι για τους υπομονετικούς. Δεν μπαίνεις μέσα του εύκολα. Αλλά αν του παραδοθείς, σε ανταμείβει με κάτι σπάνιο. Την φυσική του ροή και την μουσική του αλήθεια. Και για μένα, αυτή η αλήθεια είναι πως οι Year Of No Light, για ακόμα μια φορά, κάνουν μουσική που δεν περιγράφεται. Μόνο αισθάνεται.

Μετά τα μισά και τους καλπασμούς στα τύμπανα, όλα ανεβαίνουν ακόμα πιο όμορφα. Το post-rock στοιχείο δίνει τη θέση του σιγά σιγά σε ένα θολό πράγμα που καταλήγει σε μια ήπια έξαρση. Ένα απαλό αλλά ατμοσφαιρικό κρεσέντο. Το οποίο τελικά χάνεται γρήγορα και άδοξα. Και όλα ξαναχάνονται σε θορύβους και ήχους. Ε, κάπου φτάνει. Περιμέναμε τόση ώρα για να μην ανταμειφθούμε; Όπα! Κάτσε. Και μετά με κοροϊδεύεις ξαναπαίζοντας τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο θόρυβο, το ίδιο shoegaze μοτίβο, δυο νότες και έναν καλπασμό απαράλλαχτο; Το οποίο μάλιστα δεν σκάει, δεν ανεβαίνει, δεν καταλήγει πουθενά;

Δεν είναι αυτό που περιμέναμε. Τελικά. Η υπόσχεση για λύτρωση διαλύεται σε μια επανάληψη που κουράζει, αντί να εξυψώνει. Χωρίς να παίρνω πίσω ότι είπα στην αρχή. Η μπαντα το χτίζει ωραία. Η μουσικότητα υπάρχει. Δεν αμφισβητώ το ταλέντο ή την ιδέα. Αλλα δεν καταλήγει πουθενά. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητίσει κανείς. Ειναι μετριο και η σωστή αρχή χανεται στο υπόλοιπο...

Bandcamp