Wrathblade

Έχοντας στις αποσκευές τους ένα πανέμορφο ντεμπούτο ("Into The Netherworld’s Realm", 2012), που αγαπήθηκε όσο λίγα από την -αυστηρή και απαιτητική- underground metal κοινότητα, οι Αθηναίοι Wrathblade επανέρχονται φέτος με το "God Of The Deep Unleashed", συνεχίζοντας στο ίδιο, εντελώς ιδιάζον ύφος τους, παραμένοντας πιστοί στις δικές τους (μουσικές και μη) αξίες και τραβώντας το δικό τους μουσικό μονοπάτι.

Και είναι αληθινά δύσκολο αυτό το μονοπάτι. Γιατί οι Wrathblade παίζουν επικό heavy metal, χωρίς τις συνήθεις στιχουργικές αναφορές στο Βορρά και το Μεσαίωνα και τις ακόμα πιο προσφιλείς στο ιδίωμα euro-power metal προσμίξεις, αλλά με σοβαρούς (σε αρχαΐζοντα Αγγλικά, παρακαλώ) στίχους, αφιερωμένους στη σκοτεινή πλευρά της ελληνικής μυθολογίας και φουλ επιρροές από σκληροτράχηλους και επίσης «ξεροκέφαλους» μουσικούς ήρωες, όπως τους Pagan Altar, τους Brocas Helm, τους Lord Weird Slough Feg και τους Omen. Αυτό που τελικά καταλήγει στα αυτιά μας πάντως, είναι κάτι τελείως καινούριο και ξεχωριστό και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς αυτή η μπάντα καταφέρνει να ακούγεται αναγνωρίσιμη, κατευθείαν με το άκουσμα των πρώτων δευτερολέπτων του κάθε τραγουδιού τους.

Σε κάθε τομέα, το "God Of The Deep..." παρουσιάζει το συγκρότημα βελτιωμένο. Η πάντα αναλογική και ζεστή παραγωγή των  Entasis Studios και η έξυπνη μίξη, έχει δώσει περισσότερο βάθος στα τύμπανα και -ιδίως- στα φωνητικά (που ακούγονταν κάπως «γυμνά» στο προ πενταετίας ντεμπούτο), ενώ κάποιες πιο έντονες από ό,τι στο παρελθόν μελωδίες, κάνουν την εμφάνισή τους. Η μπάντα εξακολουθεί να έχει απλό και ουσιαστικό παίξιμο (είναι δυστυχώς κάπως διστακτικοί σε ό,τι αφορά τα κιθαριστικά solo), οι κιθάρες τους βγάζουν απίστευτο όγκο, ενώ το rhythm section, χωρίς να είναι βιρτουόζικο, σου δίνει την εντύπωση ότι θα παίζει στιβαρά και σταθερά, ακόμα και σε συνθήκες τρικυμίας ή καταστροφικού σεισμού. Ο δε Νίκος Βαρσάμης (επίσης στους epic doomsters Litany) είναι απόλυτα πειστικός στις ερμηνείες του, είτε ακούγεται επιβλητικός, είτε υποχθόνιος, είτε θρηνητικός. Φανταστείτε έναν πιο απόκοσμο Mike Scalzi (Slough Feg) ή έναν πιο επικό Scott Reagers (Saint Vitus) και θα καταλάβετε. Δεν είναι φυσικά τενόρος, ούτε έχει την έκταση ενός Eric Adams, το γεγονός όμως ότι τραγουδά τους δικούς του ιδιαίτερους στίχους, του προσδίδει αυθεντικότητα και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση.

Κομμάτια όπως το εμβληματικό της κυκλοφορίας, "The Castration Of Uranus" (με φιλικές συμμετοχές από τον Νίκο Παπακώστα και την Δήμητρα Κοένκα στους ρόλους του Κρόνου και της Γαίας, αντίστοιχα), που είναι ουσιαστικά μια μίνι metal οpera, αφιερωμένη στο γνωστό μύθο του ευνουχισμού/εκθρονισμού του Ουρανού από τον πανούργο γιο του, Κρόνο, το ήδη γνωστό από τις συναυλίες "Vaunted Pride" και το εντυπωσιακό "Submersion", είναι ενδεικτικά της προόδου που έχει συντελεστεί από το συγκρότημα τόσο σε ό,τι αφορά το παίξιμο, όσο και σε θέματα ενορχήστρωσης και ατμόσφαιρας. Φυσικά, δεν λείπουν τα άμεσα και χειμαρρώδη, a la Running Wild κιθαριστικά μέρη, με το ακατάπαυστο "galloping", που τόσο πολύ αρέσουν στο κοινό στις συναυλίες και που τόσο όμορφα αποδίδουν κάθε φορά οι Wrathblade. Το καταιγιστικό "Enter The Warrior’s Guild", το εναρκτήριο "Sheer Vengeance Will Out Upon Thee", με την ανατριχιαστική a cappella εισαγωγή και το αφιερωμένο στους δικούς μας metal αδελφούς που μας άφησαν νωρίς, "No Dole For The Blest", είναι τραγούδια που εμφανίζουν αυτή την πιο βάρβαρη και εμβατηριακή πλευρά τoυς. Ωστόσο, κάθε στιγμή του δίσκου έχει την αξία της και κανένα κομμάτι δεν περιττεύει. Η επιλογή δε να κρατηθεί η διάρκεια κάτω από τα 40 λεπτά, συμβάλλει στη δημιουργία μιας ιδιαίτερα σφριγηλής και ομαλής ροής, που σε «αναγκάζει» να ακούσεις το δίσκο ξανά και ξανά για να τον χορτάσεις.

Πέρα και πάνω από όλα όμως, η συγκεκριμένη κυκλοφορία «φωνάζει» πως είναι φτιαγμένη με αγάπη, μεράκι και πολλή ενασχόληση και κόπο. Ανεβαίνοντας από τον Κάτω Κόσμο και βουτώντας στην Άβυσσο αυτή τη φορά, οι Wrathblade αφιερώνουν το δεύτερο δίσκο τους στον Ποσειδώνα και μετουσιώνουν την καταστροφική οργή του σε εννέα παθιασμένες συνθέσεις, αυθεντικού και ατμοσφαιρικού (με την καλύτερη δυνατή έννοια) metal και κυκλοφορούν τον καλύτερο underground δίσκο της χρονιάς: "God Of The Deep Unleashed", η πιο απολαυστική και μεταλλική παλίρροια στην οποία θα βρεθείς ποτέ.