Wobbler

Οι Wobbler δεν είναι κάποιο νέο σχήμα στα progressive rock χωράφια, με τους Νορβηγούς να μετρούν ήδη δεκαοχτώ χρόνια ενεργούς παρουσίας στο χώρο. Βέβαια, η δισκογραφική τους πορεία ξεκινά αρκετά αργότερα, μόλις το 2005, έχοντας μέχρι τώρα προσφέρει τρία εξαιρετικά δείγματα συμφωνικού προοδευτικού rock, με πιο πρόσφατο το "Rites At Dawn" του 2011. Από τότε, έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν μέχρι να έχουμε ξανά κάτι χειροπιαστό από πλευράς τους, με το φετινό "From Silence To Somewhere" να έρχεται για να τους καθιερώσει πλέον στις συνειδήσεις του προοδευτικού κοινού ως ένα από τα πιο συναρπαστικά μουσικά σχήματα εκεί έξω.

Στον δεύτερο δίσκο της με τον Andreas Wettergreen Stromman Prestmo στα φωνητικά, η μπάντα από το Honefoss επιτυγχάνει το ιδεατό, καταφέρνοντας πια να συνθέτει σε ένα αληθινά προσωπικό ύφος, φυλάσσοντας όμως πάντοτε ως κόρη οφθαλμού τις διδαχές των κορυφαίων '70s prog σχημάτων που έχει επιλέξει ως πηγές έμπνευσης. Έτσι, με πρώτη και κύρια την '70s εποποιία των Yes και των Emerson Lake & Palmer ως βάση του συμφωνικού progressive rock της, τους Gentle Giant και τους King Crimson να κάνουν σε μεγάλο βαθμό αισθητή την παρουσία τους και το ιταλικό προοδευτικό κίνημα των '70s (όπως εκείνο εκφραζόταν μέσα από μπάντες σαν τους Museo Rosenbach και τους Premiata Forneria Marconi) να προσθέτει τις δικές του πινελιές σε έναν ήδη πολυδιάστατο ηχητικό καμβά, καθεμιά από τις τέσσερις συνολικά συνθέσεις του δίσκου μπορεί να σταθεί ως ένα αυτόνομο, σαγηνευτικό καλλιτεχνικό δημιούργημα.

Ταυτοχρόνως, ως άξια τέκνα της παραγνωρισμένης σκανδιναβικής προοδευτικής rock σκηνής και με κοινούς τους βασικούς δημιουργικούς τους πυλώνες, οι Wobbler παρουσιάζουν αρκετές ηχητικές ομοιότητες τόσο με τους Anglagard, όσο και με τους Anekdoten, κυρίως στο πως εν τέλει διυλίζεται η King Crimson επίδραση στις μουσικές και των τριών. Το υλικό, βέβαια, των Νορβηγών, ανέκαθεν πατούσε περισσότερο στις συνθετικές λογικές των Yes, γεγονός που επιβεβαιώνεται και στο "From Silence To Somewhere" σε αρκετά μεγάλο βαθμό. 
Άλλωστε, με τον Prestmo να ακούγεται σαν ένας άλλος Derek Shulman (των Gentle Giant),ερμηνεύοντας όμως με γνώμονα τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του Jon Anderson, τα κάθε λογής πλήκτρα του άλμπουμ να οφείλουν την ύπαρξη τους στην Αγία Τριάδα των Wakeman, Emerson και Moraz (με την εκκίνηση του "Fermented Hours" να μοιάζει σαν οι Uriah Heep να τζαμάρουν με τους Yes της "Relayer" περιόδου) και τον Kristian Karl Hultgren να φαντάζει ως η μετενσάρκωση του Chris Squire, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι διαφορετικό. Ωστόσο, όλη αυτή η αναφορά στους Yes και τις υπόλοιπες μπάντες που καθοδηγούν συνθετικά την μπάντα δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει, αφού οι Wobbler είναι πολλά παραπάνω από ένα ποιοτικό χωνευτήρι αρίστων επιρροών.

Η μπάντα προοδεύει σε κάθε της κυκλοφορία όλο και περισσότερο, είτε αναφερόμαστε στο τεχνοκρατικό κομμάτι είτε στα θέματα περί προσωπικότητας, έχοντας φτάσει στο σημείο να μπορεί να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ-σταθμό τόσο για εκείνη, όσο και για το συνολικό ήχο που πρεσβεύει. Ξεκάθαρα, λοιπόν, συνθέσεις όπως το εναρκτήριο ομότιτλο και το "Foxlight" δεν εντυπωσιάζουν μονάχα λόγω μεγέθους, αλλά πολύ περισσότερο λόγω της αδιαπραγμάτευτα μαγευτικής τους κλιμάκωσης, η οποία δεν φοβάται να παρουσιάσει folk ξέφωτα ενδιάμεσα της progressive rock πανδαισίας, ενώ συγχρόνως ο μινόρε σκανδιναβικός αέρας διαχέεται με μαεστρία σε ολόκληρο το υλικό.

Θαρρώ πως δεν χρειάζεται να μακρηγορήσω περαιτέρω. Το "From Silence To Somewhere" βρίσκεται, άλλωστε, διαθέσιμο εδώ και λίγο καιρό, οπότε το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να του χαρίσει τις ακροάσεις που του αρμόζουν. Προσωπικά, πάντως, η νέα δουλειά των Wobbler κατέχει μια περίοπτη θέση στις προτιμήσεις μου για τη χρονιά που σε λίγο μας αφήνει, βρίσκοντας σε αυτή μια από τις πιο άρτιες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό.

Bandcamp