With The Dead

Οι With The Dead είναι ένα doom metal project που ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια ο Lee Dorrian (mainman των Cathedral, γκουρού του doom metal και γενικώς, μεγάλη μούρη) μαζί με το rhythm section των κλασικών Electric Wizard (Τim Bagshaw και Mark Greening). Με αυτή τη σύνθεση, η μπάντα κυκλοφόρησε το 2015 το πρώτο της, ομώνυμο full length άλμπουμ, το οποίο ομολογώ πως δεν έχω ακούσει. Σε αυτό το δεύτερο δίσκο, το μπάσο έχει αναλάβει πλέον ο Leo Smee των Cathedral, ο Τim Bagshaw βρίσκεται στην κιθάρα, ενώ ο Mark Greening αποχώρησε, αφήνοντας τη θέση στα τύμπανα στον Αlex Thomas, ο οποίος ίσως είναι γνωστός σε κάποιους από το σαρωτικό "Mercenary" των Bolt Thrower.

Παρά τις περγαμηνές των μελών του συγκροτήματος, παρά το γεγονός ότι όλα φαίνονται ιδανικά και ευοίωνα, το άλμπουμ δεν μπορεί να υπερβεί, επιεικώς, τη μετριότητα. Ένα επίπεδο, μονότονο συναίσθημα απελπισίας διατρέχει όλο το δίσκο, ο Dorrian «τραγουδά» στον ίδιο ρυθμό και με το ίδιο ύφος σε όλα (μα όλα) τα τραγούδια και η μουσική η ίδια δεν χαρακτηρίζεται από την απαραίτητη ποικιλία ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή, ακόμα και αν μιλούμε για τον φανατικότερο οπαδό των Cathedral ή των Electric Wizard. Στα αυτιά μου το "Love From..." ηχεί σαν κάτι διεκπεραιωτικό, σαν κάτι που σώνει και καλά έπρεπε να κυκλοφορήσει, χωρίς να έχει κάτι πραγματικά να πει. Μοιάζει πραγματικά κατόρθωμα, μέσα σε περισσότερο από μία ώρα μουσικής, ο δίσκος να μην «κλιμακώνεται» πουθενά, να μην έχει έστω ένα εντυπωσιακό riff, ένα ψαρωτικό ατμοσφαιρικό σημείο, κάτι τελοσπάντων που να σπάει τη γενική μονοτονία. Και φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία το «έτσι είναι το ιδίωμα»... έτσι είναι οι μέτριες μπάντες του ιδιώματος, απλά.

Δύο μόνο κομμάτια καταφέρνουν να κεντρίσουν λίγο παραπάνω τους doom αισθητήρες, και αυτά είναι το θαμμένο μετά τη μέση του δίσκου "Watching The Ward Go By", το οποίο είναι σχετικά περιπετειώδες στην εξέλιξή του και το "Isolation", που ανοίγει αγχωτικά το δίσκο και αναβλύζει ειλικρινή old schoolίλα. Από εκεί και πέρα, φανταστείτε ένα άκουσμα που κάνει τους Cathedral του "Forest Of Equilibrium" να ακούγονται σαν τον Frank Zappa, από άποψη ποικιλίας. Οι δε υπερβολές στην παραγωγή και η περίεργη μίξη δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση.

Ας μην προχωρήσω παρακάτω. Ο πρότερος έντιμος βίος του αξιαγάπητου Lee Dorrian και της παρέας του, με αναγκάζει να μη σφυρίξω το φάουλ ως «αντιαθλητικό».