Whitesnake

Τριανταοκτώ χρόνια. Τριανταοκτώ χρόνια είναι πολλά. Είναι πολλά για έναν παντρεμένο, είναι πολλά για έναν ορκισμένο εργένη, είναι πολλά για έναν άνεργο, είναι πολλά και για έναν επιτυχημένο καριερίστα. Εδώ είμαστε. Όπου επιτυχημένος καριερίστας, βάλτε David Coverdale και είστε μέσα. Ο κύριος Coverdale κλείνει φέτος τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια στο κουρμπέτι που λέγεται τραγούδι, μουσική, μπάντες, συναυλίες, περιοδείες ή εν ολίγοις «μουσική βιομηχανία».

Μέσω του δημιουργήματός του, τους τριανταπεντάχρονους πλέον Whitesnake, πέρασε από τα γνώριμά του blues μονοπάτια, ταρακούνησε κάθε στέρεο μέσω μιας glam προσέγγισης της metal και τοποθετήθηκε στο άτυπο hall of fame των frontmen που «ακόμα το έχουν» (έστω όσον αφορά στη live δυναμική και την εμπειρία), φτάνοντας στο σήμερα με μια υπόσχεση: πως θα μείνει εκεί ψηλά "Forevermore".

Πρώτο δείγμα απ' το δίσκο, λοιπόν, το lead single "Love Will Set You Free". Οι εντυπώσεις ομολογουμένως αρκετά καλές. Ήχος που μοιάζει να πλησιάζει όσο ποτέ άλλοτε την '80s ενσάρκωση των Ασπρόφιδων, με απλό, αλλά αποτελεσματικό ρεφραίν, κιθάρες δυνατές και «in your face» (με ωραιότατο solo) και, τέλος, ένας Coverdale που φαίνεται (ή ακούγεται μάλλον) να μην έχει γεράσει μέρα από το 2008 που τον ξανανταμώσαμε μουσικά. Εξαιρετικός τρόπος να εκτιναχθεί η ανυπομονησία για το άλμπουμ στα ύψη και να οργιάσουν οι ελπίδες μας για κάτι το διαφορετικό, κάτι ικανό να αναγεννήσει δισκογραφικά το συγκρότημα.

Όμως, μας αφήνει να θέλουμε κι άλλο. Και ναι, αυτός είναι ο σκοπός κάθε πρώτου single, το ξέρω, αλλά σχεδόν μας δεσμεύει να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Κάτι παραπάνω. Και πατάω το play ελπίζοντας να φτάσει κάτι τέτοιο στα αυτιά μου.

Το εναρκτήριο "Steal Your Heart Away" (όχι, όχι, δεν είναι διασκευή του blues κομματιού του Bobby Parker) μας μπάζει ωραία στο κλίμα και μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τις εντυπώσεις που διαμορφώσαμε με την ακρόαση του παραπάνω single. Σύγχρονοι Whitesnake, με μια δόση μπλουζιάς και κιθάρες που δε σε αφήνουν αδιάφορο. Τραγούδια σαν κι αυτό θα συναντήσουμε πολλά στη συνέχεια, μιας και ο mr. Whitesnake, παρέα με τη μπάντα του, μας τα προσφέρει απλόχερα. "Tell Me How", "Whipping Boy Blues", "All Out Of Luck", "Love And Treat Me Right" και "My Evil Ways" (όπου ο Coverdale δίνει ό,τι περισσότερο μπορεί σήμερα) μας επιτρέπουν να γυρίσουμε νοερά στα '80s, ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε στο "Good To Be Bad" (2008).

Κύριο συστατικό της επιτυχίας του συγκροτήματος όμως -ως γνωστόν- αποτελούν και οι μπαλάντες, αφού «δε μπορεί να υπάρξει άλμπουμ των Whitesnake χωρίς μπαλάντες!» (quoting mr. Coverdale). Έτσι, και στη συγκεκριμένη κυκλοφορία παίζουν οργανικό ρόλο στο όλο αποτέλεσμα. Στο σύνολο τους όμορφες συνθέσεις, με την ακουστική κιθάρα να μπαίνει μπροστά ("One Of These Days"), το ερωτικό στοιχείο να πλανάται στον αέρα ("Easier Said Than Done") αλλά και ένα εκ βαθέων «αντίο» να μας κάνει να αναρωτιόμαστε διστακτικά για το πότε θα φτάσει η στιγμή που θα έρθει ο αναπόφευκτος θάνατος του Λευκού Φιδιού ("Fare Thee Well"). Μήπως είναι πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε; Ας ελπίσουμε όχι.

Ειδική μνεία αξίζει να γίνει σε δύο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το κομμάτι που χαρίζει τον τίτλο του στο άλμπουμ. Το "Forevermore" μου κίνησε άμεσα την περιέργεια, καθώς ήθελα να δω κατά πόσο δικαιολογούνταν τα επτάμιση λεπτά της διάρκειας του. Τελικά, αποδείχθηκε μια πανέμορφη σύνθεση, με ήρεμο ξεκίνημα, το οποίο εξελίσσεται σε ένα δυναμικό ξέσπασμα, που μας θυμίζει γιατί ερωτευτήκαμε τη φωνή του Coverdale και γιατί αγαπήσαμε κάθε μορφή που ήθελε να δώσει στο σχήμα του.

Δεύτερον, θα αναφέρω δύο λέξεις: Doug Aldrich. Ο κιθαρίστας που σημάδεψε τους σύγχρονους Whitesnake και -κατά τη γνώμη μου- ένα αναπόσπαστο πλέον κομμάτι τους. Η κιθάρα του λάμπει καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου και δε σταματάει να προσδίδει πόντους σε κάθε τραγούδι. Υπέροχα solo, γεμάτος ήχος και δυναμική προσέγγιση. Εν ολίγοις, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως είναι ο ιδανικότερος για το ρόλο που του έχει ανατεθεί εδώ και εννιά χρόνια, πλάι σε μια εκ των ιστορικότερων προσωπικοτήτων της rock.

Εν τέλει, όμως, το κύριο συστατικό κάθε άλμπουμ των Whitesnake είναι ένα: η φωνή του David Coverdale. Μετά από την πρώτη κιόλας ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου είναι φανερό πως έχει ταλαιπωρηθεί πλέον αρκετά. Η παραγωγή βέβαια κρύβει τα πολλά-πολλά, όμως η αδυναμία της φωνής του να παρουσιάσει το γνωστό δυναμισμό και τη σταθερότητά της γίνεται ανά στιγμές αρκετά εμφανής. Έτσι, δε μπορώ παρά να αναλογίζομαι πως σε μια ενδεχόμενη στροφή του σχήματος σε άκρως blues φόρμες ίσως να της χαριζόταν η δυνατότητα να λάμψει ξανά...

Όπως και να 'χει, πάντως, το "Forevermore" αποτελεί μια αρκετά καλή προσπάθεια, η οποία μπορεί να έχει τις αδυναμίες της, αλλά γεγονός είναι πως οι Coverdale and co. μας χαρίζουν, ακόμη μια φορά, μερικές ποιοτικότατες -δυναμικές αλλά και πιο ήρεμες- μουσικές στιγμές, που δύσκολα θα μας αφήσουν αδιάφορους.