Κάπου χαμένος μέσα στον σουρεάλ κόσμο του Luis Buñuel, στην αστρική ψυχεδέλεια των Coil, στην αναρχοπάνκ φαντασία του Grant Morrison και στον φακτουαλισμό του William Burroughs, ψάχνει την ακρότητα...
Weekend Nachos
Still
Relapse (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 13/12/2013
Σύγχρονο powerviolence, αρνητικό, σκοτεινό και βίαιο που σε δαγκώνει στον σβέρκο σαν λυσσασμένος σκύλος
Το powerviolence, για αυτούς που παρακολουθούν το είδος, είναι φανερό ότι από το 2000 και μετά έχει δεχτεί επικά μπασταρδέματα. Σπάνια πλέον συναντάμε μπάντες κοντά στον ήχο της Slap-A-Ham Records που όρισε το είδος στις αρχές του '90. Αυτό βέβαια είναι και φυσιολογικό, αφού μιλάμε για ένα κίνημα που ξεκίνησαν τέσσερις-πέντε μπάντες (Crossed Out, No Comment, Infest, Man Is The Bastard, Capitalist Casualties και άντε το πολύ δυο-τρεις ακόμη) οι οποίες μάλιστα είχαν και βραχύβια πορεία δύο-τριών δίσκων. Οι Weekend Nachos μέχρι και τον προηγούμενο δίσκο τους, "Worthless" του 2011, τις τιμούσαν τις ρίζες τους αλλά δίνοντας πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα αργά, βαλτώδη sludge σημεία τους, απ’ ότι οι πατέρες του είδους.
Εδώ τα πράγματα εξομαλύνονται και το "Still" στέκει περήφανα πάνω απ' ό,τι άλλο έχουν κάνει, ακριβώς γιατί εναγκαλίζουν ακόμα περισσότερο την παράδοση, μειώνοντας τα αργόσυρτα σημεία τους και διοχετεύοντας το θυμό τους αποκλειστικά και μόνο στις ξέφρενες ταχύτητες.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν συναντάμε αυτά τα θηριώδη break-down που κάνουν τη γη να σείεται. Ειδικά στο "Ignore" (ντου και ξύλο λέμε, κοπάνημα όλο το κομμάτι) το breakdown που πέφτει στα μισά κόβει την ανάσα.
Ο δίσκος κυλάει άψογα, η παραγωγή είναι όπως πρέπει, με την απαραίτητη βρωμιά και το groove είναι τέτοιο που λυγίζει αυχένες. Ο τραγουδιστής John Hoffman είναι για ακόμη μία φορά απολαυστικός, ξελαρρυγιάζεται δίχως αυτοσυγκράτηση φτύνοντας άλλοτε πολιτικοποιημένους στίχους με γερές δόσεις ειρωνίας και άλλοτε εκφράζει straightedge θέματα (αλκόολ δηλαδή, ναρκωτικά, τεμπελιά και άλλα τέτοια ωραία πράγματα), βγάζοντας μια όμορφη σπαρταριστή γραφικότητα αποφεύγοντας ταυτόχρονα τις ποζεριές.
Απόλυτος, ανηλεής αρνητισμός με κοφτερά μεταλλικά hardcore περάσματα, τύπου All Pigs Must Die ή Call Of The Void, λυσσασμένες ταχύτητες, βία, παράνοια, fast-slow εναλλαγές ρυθμού που κάνουν τους Crossed Out και τους Infest περήφανους και εξαιρετικό χιούμορ, συνθέτουν τον καλύτερο δίσκο των Weekend Nachos και ένα από τα καλύτερα δείγματα σύγχρονου powerviolence. Αγοράζουμε με κλειστά τα μάτια.
Εδώ τα πράγματα εξομαλύνονται και το "Still" στέκει περήφανα πάνω απ' ό,τι άλλο έχουν κάνει, ακριβώς γιατί εναγκαλίζουν ακόμα περισσότερο την παράδοση, μειώνοντας τα αργόσυρτα σημεία τους και διοχετεύοντας το θυμό τους αποκλειστικά και μόνο στις ξέφρενες ταχύτητες.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν συναντάμε αυτά τα θηριώδη break-down που κάνουν τη γη να σείεται. Ειδικά στο "Ignore" (ντου και ξύλο λέμε, κοπάνημα όλο το κομμάτι) το breakdown που πέφτει στα μισά κόβει την ανάσα.
Ο δίσκος κυλάει άψογα, η παραγωγή είναι όπως πρέπει, με την απαραίτητη βρωμιά και το groove είναι τέτοιο που λυγίζει αυχένες. Ο τραγουδιστής John Hoffman είναι για ακόμη μία φορά απολαυστικός, ξελαρρυγιάζεται δίχως αυτοσυγκράτηση φτύνοντας άλλοτε πολιτικοποιημένους στίχους με γερές δόσεις ειρωνίας και άλλοτε εκφράζει straightedge θέματα (αλκόολ δηλαδή, ναρκωτικά, τεμπελιά και άλλα τέτοια ωραία πράγματα), βγάζοντας μια όμορφη σπαρταριστή γραφικότητα αποφεύγοντας ταυτόχρονα τις ποζεριές.
Απόλυτος, ανηλεής αρνητισμός με κοφτερά μεταλλικά hardcore περάσματα, τύπου All Pigs Must Die ή Call Of The Void, λυσσασμένες ταχύτητες, βία, παράνοια, fast-slow εναλλαγές ρυθμού που κάνουν τους Crossed Out και τους Infest περήφανους και εξαιρετικό χιούμορ, συνθέτουν τον καλύτερο δίσκο των Weekend Nachos και ένα από τα καλύτερα δείγματα σύγχρονου powerviolence. Αγοράζουμε με κλειστά τα μάτια.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
