Walking Stone Giants

Some Hell In My Heaven

Self Released (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 29/03/2019
Μια αξιόλογη κυκλοφορία, ένα βήμα παραπάνω για τους Θεσσαλονικείς heavy rockers
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θα με πείτε προκατειλημένο. Ελληνικό συγκρότημα από Θεσσαλονίκη. Θα οπλιστώ με κάθε ψεγάδι αντικειμενικότητας και θα ομολογήσω αρχικά ότι μέχρι τη στιγμή που ανέλαβα το παρών review αγνοούσα την ύπαρξη τους. Πριν προχωρήσω στην κριτική όμως αξίζει να γνωρίσουμε εσείς και εγώ μαζί, τα «καρντάσια» λίγο περισσότερο. Πρόκειται λοιπόν για ένα συγκρότημα που γεννήθηκε το 2013 στη Θεσσαλονίκη από τον Γιάννη Ασλανίδη ο οποίος τραγουδά, παίζει κιθάρα και ο οποίος έγραψε και όλη τη μουσική και στίχους για το δεύτερο αυτό ολοκληρωμένο άλμπουμ του μετά το "The Sons Of Gaia" και το EP "Walking Stones Giants". Η ιδέα ξεκίνησε για instrumental συγκρότημα αλλά εξελίχθηκε με φωνητικά και αρχές του 2014 το συγκρότημα με αφορμή τη κυκλοφορία του πρώτου EP κλήθηκε να δώσει τρεις συναυλίες στο Δουβλίνο τυχαίνοντας θερμής υποδοχής και προσδίδοντας προφανώς νέα δυναμική και όρεξη στον Γιάννη και έτσι το 2015 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος από την αμερικάνικη Slapstick Records. Έχουν παίξει support σε πολλές συναυλίες (Dokken, Planet Of Zeus, Black Rainbows και άλλους) και στις 30/03 παίζουν και στη Θεσσαλονίκη με τους Naxatras.

Πήρε καιρό για να βγεί το αποτέλεσμα του "Some Hell In My Heaven" αλλά ο Γιάννης οπλισμένος και πολύ όρεξη και τις αγαπημένες του Fender κιθάρες μας έδωσε ένα αποτέλεσμα που το λιγότερο που μπορώ να το χαρακτηρίσω είναι αξιόλογο. Δεν νομίζω ότι θέλουν να λέγονται stoner παρά τους συνειρμούς που κάνει το όνομα και το γεγονός ότι προς τα εκεί γέρνει το συγκεκριμένο άλμπουμ τουλάχιστον. Αλλά γενικότερα τους χαρακτήριζα όπως θα ήθελαν πιστεύω και οι ίδιοι να αποκαλούνται: heavy rock με blues επιρροές. Πάντως από τα φωνητικά, το στυλ μέχρι και το κούρδισμα τους ακούγονται ως να έχουν βγει σκονισμένοι μετά από ένα ταξίδι με τις μηχανές στην έρημο και να βρίσκονται σε μια καντίνα στη μέση του πουθενά καπνίζοντας και πίνοντας μπύρες. Ειδικά τα πρώτα δύο κομμάτια του δίσκου δεν γίνεται να μην σε παρασύρουν με το δυναμισμό, το ρυθμό και τα φανταστικά σόλο τους. Το ομότιτλο δεύτερο κομμάτι του δίσκου είναι σίγουρα το highlight του άλμπουμ γεμίζοντας τα ηχεία μας με ήχους από τα '70s και ένα φανταστικό ρυθμικό μέρος που θα έκανε τους Blue Oyster Cult περήφανους.

Η θεματολογία αντλείται από ταινίες όπως το "Rumble Fish" και το "Gone in 60 Seconds" (το original) ενώ διάχυτες είναι οι επιρροές των Dire Straits στο τελευταίο κομμάτι με τίτλο "The Man With The Two Shadows". Η φωνή του Ασλανίδη παραπέμπει σε ένα μίγμα Alice Cooper και Billy Idol αλλά μου βγάζει μια έλλειψη αυτοπεποίθησης που ίσως στερεί κάποιους πόντους από το τελικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που εκτιμώ θα ήταν επίσης καλύτερο αν το άλμπουμ ήταν με ένα-δυο κομμάτια λιγότερα που ακουγονται σαν fillers και κατά κάποιο τρόπο σε αποσυντονίζουν από την ακρόαση. Αλλά είναι επίσης κατανοητός και ο πηγαίος ενθουσιασμός που πηγάζει από κομμάτια όπως το "Rusty Royal" και το "Mad Tire" και φαίνεται ότι οι ίδιοι το διασκέδασαν. Και νομίζω ότι μπορούν να διασκεδάσουν και εσάς. Μπορείτε να τους ακούσετε και να τους στηρίξετε εδώ.

  • SHARE
  • TWEET