Walk The Moon

Η Anna Xiao Dong Sun πήρε το διδακτορικό της από το Princeton το 2008 και σήμερα διδάσκει στο Kenyon College. Ειδικεύεται στη θρησκευτική κοινωνιολογία και στην ολοένα αυξανόμενη επιρροή του Κομφουκιανισμού (Χρυσός Κανόνας: «Ό,τι δεν επιθυμείς για τον εαυτό σου, μην το επιβάλεις στους άλλους»). Πείτε με κυνικό, αλλά σας διαβεβαιώ ότι η ύπαρξή της δε θα μας απασχολούσε καθόλου εάν ο Nicholas Petricca, ένας από τους φοιτητές της, δεν έγραφε μαζί με την μπάντα του -τους Walk The Moon- ένα πολύ καλό κομμάτι για εκείνη.

Από την πρώτη, κιόλας, ακρόαση του "Anna Sun" καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για αυτό που λέμε «χιτάκι με τα όλα του». Τίποτε λιγότερο από χορευτική synth-pop indie Α' κατηγορίας που, κάλλιστα, θα μπορούσε να βρίσκεται στο "Hot Fuss" (2004) των Killers, δίπλα στο "Mr. Brightside". Δεν σας το κρύβω πως, κάθε φορά που το ακούω, με μεταφέρει σε εκείνες τις ανέμελες ημέρες που διανύαμε ως έθνος, ακριβώς οκτώ χρόνια πριν. Για θυμηθείτε τι ωραία που ήμασταν το 2004, τότε που λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων βρισκόμασταν στο επίκεντρο του κόσμου. Εντάξει, μετά ήρθε το μπιλιέτο και διαπιστώσαμε ότι μας είχε πάει ο κούκος - αηδόνι, αλλά τότε δεν το είχαμε πάρει πρέφα ακόμη. Ό,τι και να λέμε πάντως, επρόκειτο για ένα υπέροχο πάρτυ και ως τέτοιο θα μείνει στην ιστορία όταν -και άμα- κοπάσει η τρέχουσα καταιγίδα. Άλλωστε, το τωρινό φαλιμέντο δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε εκείνο το φαγοπότι, έστω κι αν το εν λόγω τσιμπούσι υπήρξε μοναδική ευκαιρία για κάποιους να επιδοθούν με ζήλο και αυταπάρνηση στο -παρ' ολίγον- Ολυμπιακό άθλημα της «ελληνορωμαϊκής κρε-πάλης»*, σημειώνοντας ανεπανάληπτες επιδόσεις που θα θυμόμαστε (και θα πληρώνουμε) για πάρα-πάρα πολύ καιρό.

Να αναφέρω επίσης, ότι η ευφορία που επικρατούσε στο τέλος του καλοκαιριού του 2004 δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στα καθ' ημάς, ενώ σε κάθε περίπτωση είχε το soundtrack που της άρμοζε, με τη διεθνή μουσική σκηνή να παρουσιάζει ένα αξιόλογο ρεύμα ανανέωσης. Τη χρονιά εκείνη, λοιπόν, οι Killers κι οι Franz Ferdinand μας θύμιζαν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι το rock μπορει και να χορεύεται, όπως κι οι Scissor Sisters, οι οποίοι κατάφεραν κάνουν τον κόσμο να λικνίζεται ακούγοντας Pink Floyd! Οι Arcade Fire, οι Kasabian, οι Razorlight, οι Keane και η Joanna Newsom κυκλοφορούσαν τα πολύ καλά (έως εξαιρετικά στην περίπτωση της «νεράιδας» και των Καναδών) ντεμπούτα τους, όπως κι o Kanye West με τον John Legend από το χώρο της Soul/R&B. Οι Libertines παρέα με τον Mick Jones των Clash έφτιαχναν έναν υποδειγματικό «βρώμικο» δίσκο και οι υποτιμημένοι Hives βρίσκονταν στα φόρτε τους. Οι Green Day κατέθεταν το «ορόσημο» του "American Idiot", o Morrissey επέστρεφε δυναμικά, έπειτα από επτά χρόνια και ο Brian Wilson των Beach Boys κατάφερνε να ολοκληρώσει το «στοιχειωμένο» "SMiLE" 38 χρόνια αφότου ξεκίνησε να το δουλεύει. Οι U2, οι Wilco, ο Nick Cave κι ο Tom Waits απεδείκνυαν για ακόμη μια φορά πόσο σπουδαίοι είναι, αλλά οι νέοι βασιλιάδες White Stripes στρογγυλοκάθονταν στο θρόνο τους μετά το θρίαμβο του "Elephant" (2003), με τον Jack White να κάνει σπουδαία πράγματα παρέα με τη Loretta Lynn, την ίδια ώρα που όλο και περισσότεροι γνώριζαν τους Black Keys, τους Kings Of Leon, τους TV On The Radio, τους Modest Mouse και τους Interpol. Προσθέστε και τα "Leviathan" των Mastodon, "Panopticon" των Isis και "Mabool" των Orphaned Land από τον ευρύτερο χώρο του metal και καταλαβαίνετε σε τι αναφέρομαι όταν λέω ότι το 2004 ήταν μια καλή χρονιά. Για του λόγου το αληθές, μάλιστα, σας παραπέμπω και στα 100 άλμπουμ της δεκαετίας, όπως επιλέχθηκαν από τους συντάκτες του Rocking.gr, όπου το 2004 κατέχει -με άνεση- την πρωτοκαθεδρία με 16 entries.

Ακριβώς, λοιπόν, σαν μια ενημερωμένη έκδοση της μουσικής -και όχι μόνο- ευφορίας που επικρατούσε ιδιαίτερα στην indie / alternative σκηνή την Ολυμπιακή χρονιά του 2004 ,το "Anna Sun" έρχεται να μας επαναφέρει εκείνο το κλίμα και μάλιστα με την απαραίτητητη προσθήκη της πικρής γεύσης που μας έχει προσγειώσει απότομα κάνοντάς μας να δυσκολευόμαστε να καταπιούμε το σήμερα.

«This house is falling apart
We got no money, but we got heart
We’re gonna rattle this ghost town.
This house is falling apart»

Παρ' όλα αυτά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτό το -ό,τι πρέπει για hit- κομμάτι έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο και δεν είναι καν η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Πρωτοκυκλοφόρησε το 2010 μαζί με το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος "I Want! I Want!" και ξαναβγήκε στις αρχές του έτους υπό μορφή EP από μεγάλη εταιρεία, χωρίς και πάλι να καταφέρει να σκαρφαλώσει πάνω από τη θέση #20 του Billboard Hot 100, έστω κι αν έχει υπερβεί τα τέσσερα εκατομμύρια views στο youtube. Καλά, για τα μέρη μας τι να λέμε τώρα; Συγνώμη για την γκρίνια, αλλά είμαι απολύτως σίγουρος πως θα έχετε προσέξει ότι τα εγχώρια media είναι ικανά να παίζουν από το πρωί ως το βράδυ τις ίδιες και τις ίδιες χορευτικές αηδίες που σε τρεις μήνες θα έχουμε ξεχάσει, αλλά μια χαρά κομμάτια σαν το "Anna Sun" ανακαλύπτονται και αξιοποιούνται μόνο εάν παιχτούν σε κάποια διαφήμιση. Στη Βρετανία ο δίσκος θα κυκλοφορήσει στις 8 Οκτωβρίου και εκεί, λογικά, θα είναι η τελευταία του ευκαιρία, εκτός κι αν κάποια στιγμή στο μέλλον το θυμηθούν στο Glee ή σε κανά talent show.

Παρ' ότι δεν ξεχωρίζει άλλο κομμάτι όσο το "Anna Sun", ολόκληρος ο δίσκος είναι γεμάτος δυναμικές μελωδίες και εάν σας αρέσει αυτός ο ήχος, δύσκολα θα σας αφήσουν αδιάφορους οι καλές κιθάρες του Eli Maiman και τα δυναμικά drums του Sean Waugaman, ιδιαίτερα στα ενδιαφέροντα "Tightrope", "Next In Line", "Jenny" (το οποίο κλιμακώνεται ωραία με τους στίχους «I am not gonna take it from you, I'll let you give it to me»). Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι τα κομμάτια αυτά μπορούν να εξασφαλίσουν ένα δυνατό live set και από ό,τι διαβάζω, οι Walk The Moon έχουν ήδη καταφέρει να φτιάξουν μια πολύ καλή φήμη για τις συναυλίες τους.

Ο δίσκος δεν είναι μονόπατα γκαζιάρικος, έστω κι αν αυτό είναι που σου μένει στο τέλος. Υπάρχουν οι απαραίτητες «στροφές» που εμπλουτίζουν το sequencing του. Την παραγωγή υπογράφει ο Ben H. Allen, ο οποίος στο παρελθόν έχει κάνει θαύματα με τους Animal Collective ("Μerriweather Post Pavilion" - 2009). Το "Shiver Shiver" είναι ιδιαιτέρως συμπαθητικό και ενσωματώνει μπόλικα funky στοιχεία, ενώ το "Iscariot" έχει λίγο χρώμα από τις ατμοσφαιρικές στιγμές των Coldplay, που ως γνωστόν έχουν χρώμα από τις ατμοσφαιρικές στιγμές των U2, του Brian Eno και πάει λέγοντας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το track αυτό αυξάνει το ειδικό βάρος του δίσκου, αποδεικνύοντας ένα εύρος γραφής, ενώ, παράλληλα, μας προετοιμάζει για τα πυροτεχνήματα του "I Can Lift A Car" που πολύ όμορφα κλείνει το δίσκο.

Συμπερασματικά, αν θέλαμε να είμαστε αυστηροί θα λέγαμε εύκολα πως ο ομότιτλος δίσκος των Walk The Moon δεν περιέχει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Λίγο Killers, λίγο Snow Patrol, λίγο Bravery, λίγο Friendly Fires˙ καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ακούγεται εύκολα, μπορεί να σου κολλήσει κιόλας, αλλά δεν είναι δα και υψηλής παστερίωσης για να «κρατήσει». Παρ' όλα αυτά, φτιάχνει το κέφι και είναι πέρα για πέρα ευπρόσδεκτο ως άκουσμα. Το συγκρότημα είναι φιλόδοξο και στοχεύει ψηλά, έχοντας την ικανότητα να γράφει «πιασάρικες» μελωδίες. Με όλα αυτά, κάτι μου λέει ότι, τελικά, θα καταφέρουν να «γίνουν» το όνομα που έχουν στο μυαλό τους και όσο περισσότερο απαρατήρητος περάσει ο εν λόγω δίσκος, τόσο περισσότερο θα πεισμώσουν και τόσο σπουδαιότερα πράγματα θα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς στο μέλλον.

*Clopyright: τάδε έφη (ο δικός μας) Χρήστος Καραδημήτρης εν έτει 2004, μετά από πολλές-πολλές πίτσες και ισόποσα πολλές μπύρες (ιδρώνω και μόνο που σκέφτομαι τις ποσότητες στις οποίες αναφέρομαι). Glory Days.