Black Heart Procession, Appalachian Cobra Worshipers @ Fuzz, 31/03/17

Η τελευταία νύχτα του Μαρτίου μας βρήκε στην Πειραιώς, να παρκάρουμε βιαστικά για να μη χάσουμε ούτε νότα από το setlist των αγαπημένων Appalachian Cobra Worshipers που άνοιξαν την Παρασκευή την αθηναϊκή εμφάνιση των Black Heart Procession.

Ένα τέταρτο μετά τις 21:00, ξεκίνησε άλλο ένα σαραντάλεπτο support set των απολαυστικών Λατρευτών της Κόμπρα των Απαλάχιων Ορέων, με τις πολλές καλές διασκευές τους και την ρυθμική country σαγήνη κατευθείαν από τον βάλτο τους.

Όταν ο Μανώλης Αγγελάκης ρωτήθηκε από μέλος του κοινού αν το "Another Man Done Gone" ήταν δική τους σύνθεση, ξεκίνησε ο χορός των αυτοσαρκαστικών διεκδικήσεων της πατρότητας σχεδόν κάθε τραγουδιού που μας έκαναν κι εμάς να γελάσουμε. Κάπως έτσι το "Gallows Pole" έγινε τόσο φρεσκογραμμένο που έπρεπε να διαβαστεί από παρτιτούρα, το "Red Right Hand" επεστράφη στον νόμιμο κύριό του μετά από χρησιδάνειο και ο τρομερός "Οίκος Του Ανατέλλοντος Ηλίου" αποκάλυψε επιτέλους τον αυθεντικό αφηγητή του.

Πέραν της πολύ καλής διάθεσης, έγινε σίγουρα αισθητό και το ολοένα αυξανόμενο momentum της εμφάνισης, το οποίο και κορυφώθηκε σ’ ένα σχεδόν οργασμικό "The Cuckoo". Και ο ίδιος ο Αγγελάκης ξεχάστηκε και μόνο με το πέρας του ύστατου τραγουδιού αντιλήφθηκε ότι το Fuzz είχε πλέον σχεδόν γεμίσει...

Setlist: (...) / Another Man Done Gone (Johnny Cash) / Gallows Pole (παραδοσιακό-Led Zeppelin) / Red Right Hand (Nick Cave And The Bad Seeds) / 10 Millions Slaves (Otis Taylor) / The House Of The Rising Sun (παραδοσιακό-The Animals) / Against The Law / Cuckoo (παραδοσιακό)

Τριάντα λεπτά μετά τη δεκάτη βραδινή, είχε φτάσει η ώρα για τον δυαδικό πυρήνα των Black Heart Procession και τους δύο βαλκάνιους μουσικούς συνοδοιπόρους του να ανέβουν στη σκηνή και οι ατμοί του βάλτου να δώσουν τη θέση τους στη σκοτεινή ομίχλη από το Σαν Ντιέγκο.

Η αλληλουχία των τραγουδιών λίγο-πολύ γνωστή, καθώς οι Καλιφορνέζοι γιορτάζουν τα είκοσι χρόνια ενεργούς μουσικής παρουσίας. Δύο δεκαετίες πέρασαν κιόλας, λοιπόν, από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, το οποίο και τιμητικά ακούστηκε ολόκληρο και με μεγάλη πιστότητα, στη συναυλία που ήταν και ο τελευταίος 28 σταθμών μιας εκτενούς ευρωπαϊκής περιοδείας, μετά από τριετή απουσία από τις ζωντανές εμφανίσεις.

Υπό τον χαρακτηριστικό ήχο του μουσικού πριονιού, οι Καλιφορνέζοι (;) μας οδήγησαν στον μεστό ηχητικών εικόνων κόσμο τους από ένα ambient μουσικό μονοπάτι με rock ξεσπάσματα να στην έχουν στημένη στη στροφή και σχεδόν χατζιδακικά πλήκτρα να σε βγάζουν συχνά από τον southern λήθαργο της διαδρομής.

Ο συνολικός ήχος, αν και ιδιαίτερος στο στήσιμό του, ήταν προφανώς επιλογή των μουσικών, που τοποθέτησαν πλήκτρα και κιθάρες πολύ πιο μπροστά από το βιολί και τα κρουστά ή το ακορντεόν, αφαιρώντας κάπως βάθος αλλά προσθέτοντας αμεσότητα.

Ολόκληρο το τελευταίο μέρος αφιερώθηκε από τον Pall Jenkins στην άρθρωση ενός αντιπολεμικού μηνύματος που κατέληξε σε κατακεραύνωση του τείχους Trump στα σύνορα με το Μεξικό και σε μια ωδή στα πάθη των προσφύγων, κλείνοντας ανθρωποκεντρικά την μιάμιση ώρα της καλής εμφάνισης των Αμερικανών.

Κι ενώ το κοινό ανέμενε εξ αρχής την σειρά του hit "A Cry For Love" που ήρθε στο encore με όλα τα φόντα να αναδειχθεί στο highlight της βραδιάς, ακολούθησε το φορτισμένο συναισθηματικά και εξαιρετικό συνθετικά ακυκλοφόρητο "Borders" του φινάλε που έκλεψε τελικά την παράσταση. Ίσως η μοναδική στιγμή του live που η επιτακτική ανάγκη για επικοινωνία και συμπόρευση διέκοψε την κυριαρχία της ατμόσφαιρας.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καπετάνη