Vault Of Blossomed Ropes

Αν η πλειοψηφία των πολυβασανισμένων εγχώριων μουσικών σκηνών χρειάζονται κάτι, αυτό είναι η καλλιτεχνική τόλμη. Αυτό, εξ ορισμού, δεν αποτελούσε ποτέ πρόβλημα για τον λεγόμενο πειραματικό χώρο, σε αυτόν όμως συχνά απουσίαζε η συνέπεια. Τα τελευταία χρόνια αρχίζει παρόλα αυτά να αχνοφαίνεται ο σχηματισμός των δημιουργικών αυτών πυρήνων που είναι ικανοί να δώσουν ποιότητα αλλά και προοπτική στο σύγχρονο avant garde που γεννιέται στα σπάργανα της ημεδαπής. Σε αυτό το υπό διαμόρφωση σκηνικό, η κολεκτίβα των Vault Of Blossomed Ropes αξίζει να έχει πρωταγωνιστικό, αν όχι ηγετικό, ρόλο.

Έξι χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο τους, οι Vault Of Blossomed Ropes επιστρέφουν στον άχρονο και ακατάτακτο μουσικό τους κόσμο. Αυτήν τη φορά απουσιάζει ο πολύς Steve Jansen και ο μπασίστας Στρατής Σγουρέλλης, αυτό όμως λειτουργεί μάλλον ευεργετικά στον ηχητικό στοχασμό του κουαρτέτου: οι Γιώργος Βαρούτας (κιθάρα, sampling), Νίκος Φωκάς (modular synths, electronics), Στέλιος Ρωμαλιάδης (φλάουτο) και Άννα Λινάρδου (φωνητικά), ξεκάθαροι πάνω στο πως ακριβώς μπορούν να χρωματίσουν τη μουσική, είναι απόλυτα εστιασμένοι στο performance τους.

Το δύσκολο πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να βρεις λέξεις κατάλληλες να περιγράψεις τη μουσική. Γενικά κι αφηρημένα, το "Etidorhpa" είναι ένα έργο με ambient εξωτερικά χαρακτηριστικά. Οι συνθέσεις, βασισμένες στον ζωντανό αυτοσχεδιασμό, μοιάζουν με διαφορετικά κι ακίνητα ηχητικά στιγμιότυπα, στον τρόπο όμως που οι μουσικοί προσθέτουν τα ηχοχρώματα τους θα βρει κανείς αναφορές στην contemporary classical, στη folk και την ηλεκτρονική μουσική. Περισσότερο από ήχος, το "Etidorhpa" είναι διάθεση. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχει ο Εμπειρίκος αλλά το βιβλίο του John Uri Lloyd "Etidorhpa; or, The End Of Earth" από το μακρινό 1890 που λειτουργεί σαν θεματικό πλαίσιο. Τα ονόματα αλλάζουν αλλά το γκρουπ μοιάζει να χρειάζεται την ψυχική σύνδεση που ορίζει ένα έργο εξωτερικό. Και που θα οδηγηθούν, έχοντας ως οδηγό ένα βιβλίο που αφορά την αλληγορική είσοδο σε έναν άλλο κόσμο; Μα, σε άλλους κόσμους!

Στην εξαιρετική συνέντευξη που μας παραχώρησαν, τα μέλη του γκρουπ μας λένε ότι σε μια ιδανική κατάσταση, ο ακροατής θα πρέπει να έχει μαζί του εργαλεία κατάδυσης σπηλαίων και κάποια αλχημιστικά σύμβολα για οδηγούς. Ας συμφωνήσουμε στο ότι ο ακροατής δεν θα μπορέσει να βιώσει την εμπειρία του "Etidorhpa" άοπλος: πρέπει να χρησιμοποιήσει ως οπλισμό την απόλυτη προσήλωση στα ηχητικά τεκταινόμενα, πρέπει να αφεθεί με διάθεση διαλογισμού και πρέπει να βρεθεί σε ανοιχτό ψυχικό διάλογο με τα φτερουγίσματα της μουσικής. Τότε, ναι, το άλμπουμ αλλάζει δέρμα, παίρνει έναν χαρακτήρα κατάδυσης σε κάποια επτασφράγιστα έγκατα ή ακόμα και μύησης. Τα track του άλμπουμ χάσκουν σαν μυστικές είσοδοι στον κάτω κόσμο και ρέουν σαν τα κεφάλαια ενός βιβλίου του οποίου οι ερμηνείες μένουν πάντα ανοιχτές. Θα έλεγε κανείς ότι το "Etidorhpa" κουβαλάει τις ποιότητες του γήινου στοιχείου, όπως φανερώνονται από τους ηλεκτρονικούς θορύβους, τα φευγαλέα δασοπαρμένα φλάουτα ή τη φωνή της εκπληκτικής Άννας Λινάρδου.

Ωστόσο, η μουσική είναι τελικά περισσότερο αέρας. Η απουσία των οργανικών μπάσων συχνοτήτων, την κάνουν να μοιάζει σχεδόν σαν να ίπταται, σαν ένα άυλο, διάφανο κατασκεύασμα που σε κυκλώνει χωρίς ποτέ να μπορείς να το αγγίξεις. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που οι ήχοι εμφανίζονται από το πουθενά - μια κιθάρα, ένας ψίθυρος - και φεύγουν ξανά στις σκιές. Αφήνουν πίσω μια επίμονη, σκοτεινή αρμονία που δεν κατανοείς καν από που προήλθε, με την υφή της μουσικής να είναι τόσο αραιή. Κι όμως, υπάρχει πάντα εκεί και κυριαρχεί στη διάθεση, κάνοντας το "Etidorhpa" να ακούγεται ιδιαίτερα βαθύ, σχεδόν απόκρυφο.

Ταυτόχρονα, οι Vault Of Blossomed Ropes μοιάζουν σαν να ενώνουν τα άκρα του χρόνου. Με τρόπο συγγενικό με όσα λέγαμε πρόσφατα για τους Neptunian Maximalism, πράγματα που θα έπρεπε να ηχούν ως ακραία πρωτόγονα - όπως οι λαρυγγισμοί της Λινάρδου - συμπλέκονται με τα synths και τα φλάουτα και παίρνουν ένα πρόσωπο σχεδόν φουτουριστικό. Ίσως όλο αυτό είναι μια παραίσθηση; Πιθανόν. Ίσως απλώς αυτό το άλμπουμ να αιχμαλωτίζει κάτι που είναι πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων. Σε κάθε περίπτωση, η προαναφερθείσα «οπλισμένη» ακρόαση είναι στοιχείο απαραίτητο για να ξεκλειδωθούν τα μυστικά του άλμπουμ. Κάθε αναφορά σε μεμονωμένα αποσπάσματα είναι παντελώς περιττή. Η εμπειρία ας είναι όλα ή τίποτα.

Αν καταφέρουμε να φύγουμε από τις στερεοτυπικές προσωποποιήσεις των αρχαίων θεών, σύμφωνα με τον W. Burkert η έννοια της Αφροδίτης - της Etidorhpa ανάποδα - είναι η έννοια της ένωσης. Κι όμως, οι Vault Of Blossomed Ropes και τα μινιμαλιστικά τους τοπία μοιάζουν να διαλύουν και να αποδομούν τις ίδιες τις μουσικές φόρμες - και τις περιγραφές τους. Αυτό εδώ δεν είναι απλώς ένα ambient, ένα free improv ή ένα πειραματικό άλμπουμ. Είναι ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος τολμηρός, ένας κόσμος ιδιότροπος, ένας κόσμος αυτόφωτος. Οι Vault Of Blossomed Ropes τον απλώνουν στην ποδιά μας με έναν τρόπο που ελάχιστα εγχώρια άλμπουμ έχουν καταφέρει, για να τον μεταχειριστούμε και να τον βιώσουμε όπως νομίζουμε. Είναι ένα άλμπουμ που τολμάει να γεννάει τέχνη, για όσους νιώθουν πως μπορούν να τα βάλουν μαζί της.

Bandcamp