Varga

Ήταν, λέει, κάποτε κάτι Καναδοί ονόματι Varga. Δημιουργήθηκαν το '89, κυκλοφόρησαν δύο δίσκους στα μέσα των 90s και έκτοτε εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, η συνεργασία τους με την Zoo / BMG τούς είχε ωθήσει σε μια σχετική επιτυχία, χαρίζοντάς τους airplay ορισμένων τραγουδιών στο MTV και το καναδικό MuchMusic καθώς και μεμονωμένες εμφανίσεις ως support σε εγχώριες συναυλίες των Metallica και των White Zombie. Άγνωστοι μεν, γνωστή ιστορία δε, αφού ανάλογες περιπτώσεις έχουμε δει ουκ ολίγες φορές. Το 2011 σηματοδοτεί το comeback τους, με το "Enter The Metal" να κυκλοφορεί πριν λίγο καιρό και τον διάδοχό του ("Return Of The Metal") να έχει ήδη πάρει σειρά για τα μέσα της επόμενης χρονιάς.

Το ύφος τους, όπως παρουσιάζεται στο "Enter The Metal", δεν είναι κάτι ιδιαιτέρως πρωτότυπο. Οι άφθονες αναφορές στο κλασικό metal ορίζουν τη γενική κατεύθυνση, κάποια prog, thrash και industrial στοιχεία παρεμβάλλονται - χωρίς ωστόσο να παίρνουν τα ηνία σε κανένα σημείο, ενώ δυνατό σημείο τους είναι ξεκάθαρα ο «ομώνυμος» ιθύνων νους / τραγουδιστής / μπασίστας τους, Joe Varga. Η χροιά της φωνής του φέρνει ανάμεσα σε Tim Aymar και Dave Mustaine, το ύφος του τείνει προς το ποζεράδικο, αλλά ο τύπος σε γενικές γραμμές το 'χει.

Τo "Beginning Of The End" ξεκινάει τον δίσκο με μερικά πιασάρικα riff, για να αποδειχθεί έξι λεπτά αργότερα ότι δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω απ' αυτό. Ενδιαφέρον βρήκα το "Gamera" - αλλά πιο πολύ για το καμμένο lyric video που δείχνει αποσπάσματα από κινηματογραφική καλτίλα γιαπωνέζικης προέλευσης με πρωταγωνίστρια μία εξωγήινη γιγάντια χελώνα, παρά για το τραγούδι αυτό καθεαυτό.

Για να μην το κουράζω, είναι εμφανές ότι το άλμπουμ πάσχει από συνθέσεις. Υπάρχουν μεν αρκετά καλά riff, μερικές έξυπνες αλλαγές και ένα Α' εκτελεστικό επίπεδο, με το αποτέλεσμα να φέρνει ενίοτε στο μυαλό από Megadeth και Nevermore μέχρι Control Denied και Prong. Το θέμα είναι ότι, όσο και να κατέχεις τα παραπάνω, δεν είναι αρκετά αν οι συνθέσεις σου δεν είναι ενδιαφέρουσες. Επίσης οι στίχοι είναι εξαιρετικά απλοϊκοί έως και παιδαριώδεις, αλλά δεν θα επεκταθώ σ' αυτό γιατί: α) δεν θέλω να γίνομαι κακός και β) «everyone is allowed to suck if they want to», που θα 'λεγε και ο Scott Ian.

Τελικώς -και ατυχώς για τους Varga- το "Enter The Metal" καταφέρνει μέσα σε έξι κομμάτια και 40 λεπτά διάρκειας να αποβεί φλύαρο και κουραστικό, κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα του. Εξάλλου μερικά καλά riff δεν έσωσαν ποτέ κανέναν και οι Καναδοί δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα ουσιώδες πέρα από μερικά τέτοια. Υποθέτω ότι και το επερχόμενο "Return Of The Metal" (οίστρος ε, όχι μαλακίες) πιθανότατα μια απ’ τα ίδια θα 'ναι, οπότε μακριά από τώρα... Heavy metal λέγεται και είναι απλό. Υπάρχουν εκατοντάδες καλύτερες μπάντες εκεί έξω.