Αν και διατηρεί μια αδυναμία στα progressive και doom ιδιώματα, εξακολουθεί να ακούει κάθε γνωστό και άγνωστο είδος αναζητώντας την περιπέτεια στη μουσική και πιστεύει ότι οι δυνάμεις του χάους και...

Uulliata Digir
Uulliata Digir
Γενναία κι εντυπωσιακή πρώτη είσοδος στο μεταλλικό avant-garde
Κοιτάς επίμονα τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του εξωφύλλου της Izabela Grabda: τα σχήματα είναι παράξενα κι οι επιφάνειες μοιάζουν ψυχρές και σκληρές, όμως η σύνθεση σφύζει από ζωή. Σε πλήρη αντιστοιχία, η μουσική των πρωτοεμφανιζόμενων και πανάγνωστων Uulliata Digir από το Poznań της Πολωνίας είναι εκ πρώτης όψης τραχιά κι ακατανόητη, έχει όμως απίστευτη εσωτερική κίνηση για να την αγνοήσεις.
Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ξεκινάει με το 15λεπτο "Myrthys" και εισάγει ένα-ένα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν. Αρχικά ένα παράξενο, δυσαρμονικό κιθαριστικό ακόρντο. Ένας ντράμερ που λατρεύει τον Danny Carey. Μια βραχνή τρομπέτα, black ανδρικά φωνητικά και πιο θεατρικά γυναικεία. Κι ενώ η σύνθεση προχωράει με δύσκολα και λαβυρινθώδη μέρη, θα έρθει μετά από επτά λεπτά το πρώτο μεγάλο riff. Η πλοκή περιπλέκεται κι άλλο.
Το σεξτέτο κινείται ξεκάθαρα στον χώρο του avant-garde metal. Λόγω της τρομπέτας και του noir jazz vibe που αυτή προσδίδει, οι Imperial Triumphant μοιάζουν να είναι ένα ασφαλές σημείο αναφοράς, οι Uulliata Digir είναι όμως σε γενικές γραμμές λιγότερο extreme και περισσότερο οικουμενικοί. Αν δεν υπήρχαν τα επιβλητικά black/death φωνητικά του Michal Sosnowski, θα έλεγα πως μοιάζουν με μια πιο σουρεαλιστική εκδοχή των Nero Di Marte ή μια πιο προοδευτική εκδοχή των Ashenspire. Όλα αυτά όμως είναι σχετικά: αυτό εδώ το γκρουπ φανερώνει υψηλότατα επίπεδα προσωπικότητας και ο ήχος τους είναι μοναδικός.
Τα σαράντα λεπτά του άλμπουμ απαιτούν βέβαια πολλές ακροάσεις, αφού οι τρεις μακροσκελείς συνθέσεις (συν δύο σύντομα ιντερλούδια) θέλουν πολύ χρόνο για να τις αφομοιώσεις. Αν δώσεις όμως αυτόν τον χρόνο, το υλικό αποκαλύπτει σταδιακά τα μυστικά και τις περίπλοκες δομές του, τις κρυφές του πόρτες, συνδέσεις και διαδρομές. Το ταξίδι είναι μυστηριακό, υπερρεαλιστικό και χαοτικό. Βήμα-βήμα όμως, η αδάμαστη αυτή μουσική γίνεται κάπως πιο προσβάσιμη.
Το επτάλεπτο "Omni Dirga" είναι χειμαρρώδες. Ανηφορίζει σε έναν θεατρικό black metal κυκλώνα - οι Dodheimsgard θα είναι περήφανοι - για να οδηγήσει σε ένα riff που σκίζει τον ουρανό, εκεί λίγο πριν το τρίτο λεπτό. Κι όλα αυτά για να οδηγηθεί ο δίσκος στο επίσης 15λεπτο "Eldrvari" που λειτουργεί ως το μεγάλο φινάλε και ως καλό δείγμα του τι μπορεί να κάνει αυτό εδώ το γκρουπ.
Σε αυτό το τραγούδι λοιπόν, πέραν του έξοχου χτισίματος και της ορθής χρήση των σιωπών και των εντάσεων, αποκαλύπτεται με μεγαλοπρέπεια η τρομερή φωνή της Julita Dabrowska. Η τραγουδίστρια δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία - τα τελευταία πέντε λεπτά είναι ανατριχιαστικά, σαν η Maria Franz των Heilung να σπαράζει πάνω από death metal κιθάρες - και η μουσική σε οδηγεί σε μια πραγματική κάθαρση. Η μπάντα ακούγεται σε στιγμές πως ψάχνει πράγματα (για παράδειγμα, απαιτεί προσοχή η παράλληλη χρήση των φωνητικών), σε άλλες όμως παραδίδει ήδη καταπληκτικές ιδέες και συναισθήματα.
Σε ένα avant-metal τοπίο που βρίθει από ένα σωρό έξοχα dissonant συγκροτήματα, οι Uulliata Digir ακολουθούν έναν ακόμα δυσκολότερο δρόμο, αφού το εκλεκτικό τους ύφος δεν τους επιτρέπει να χωρέσουν σε κανένα υπό-ιδίωμα. Νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν τους πολυαφορά όμως. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους δείχνει πως έχουν προσέξει κάθε πιθανή λεπτομέρεια - σε ύφος, στην τρομερή παραγωγή και τα περίτεχνα παιξίματα - και το μόνο που έχουν ξεχάσει είναι να κάνουν marketing και promotion τους εαυτούς τους…
Προβλέπω λοιπόν - αν κι ελπίζω το αντίθετο - πως οι Uulliata Digir θα παραμείνουν ένα καλά κρυμμένο underground μυστικό. Ακόμα όμως κι αν συμβεί έτσι, μην κάνεις το λάθος να τους υποτιμήσεις. Αυτό εδώ είναι ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ από ένα γενναίο γκρουπ, που εισβάλλει με φόρα στην μεταλλική πρωτοπορία κι έχει όλα τα φόντα να αφήσει ένα βαθύ αποτύπωμα. Εδώ υπάρχει τόλμη, φαντασία, ζωή και κίνηση.