UDO

Είναι φορές που όταν θέλεις να περιγράψεις έναν ζωντανό μύθο του heavy metal οι λέξεις πραγματικά στερεύουν. Είναι επίσης πολλές φορές δύσκολο να περιγράψεις την άξια και το τι έχει προσφέρει ένας καλλιτέχνης στην μουσική αυτή. Ο Udo Dirkschneider είναι σίγουρα μια τεράστια μορφή στο heavy metal.

Τον γνωρίσαμε στους Accept, ένα από τα λίγα συγκροτήματα που αποτελούν μια σχολή μόνοι τους, έχοντας επηρεάσει σχεδόν όλη τη γερμανική σκηνή στα '80's, στους οποίους γαλουχήθηκε και με τους οποίους έχει γράψει το όνομα του με τεράστια γράμματα στη Metal Βίβλο με δίσκους όπως τα "Restless And Wild", "Breaker", "Balls To The Wall" και "Metal Heart".

Το 1987, μετά την κυκλοφορία του "Russian Roulette" στο οποίο οι Accept αποφάσισαν να κάνουν μια πιο εμπορική στροφή με άλλον τραγουδιστή, αποφάσισε να κάνει τη δική του μπάντα, τους U.D.O., θέλοντας κατ' αρχήν να κρατήσει ζωντανό τον μουσικό μύθο των Accept και κατά δεύτερον να αποδείξει στους υπόλοιπους ότι η κίνηση τους ήταν άστοχη, κάτι που κατάφερε, αφού εκείνος ακολούθησε μια λαμπρή καριέρα, ενώ το όνομα των Accept ακούγεται μόνο από τα χείλη των μεγαλύτερων σε ηλικία οπαδών.

Το "Mastercutor" είναι η νέα, ενδέκατη, δουλειά του, η οποία είναι και αυτή μια κατάθεση ψυχής για το πως πρέπει να ακούγεται το heavy metal εν έτει 2007. Μου είναι λίγο δύσκολο να κριτικάρω ένα δίσκο που από το όνομα και μόνο του καλλιτέχνη καταλαβαίνεις τι θα ακούσεις. Όλο το album έχει ό,τι ακριβώς χρειάζονται οι οπαδοί σήμερα: HEAVY METAL από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα, σίγουρα όχι δομημένο στις '80s ηχητικές κλίμακες, αλλά εμπλουτισμένο με τα νέα στοιχεία που έχει φέρει το album-σταθμός που ακούει στο όνομα "Painkiller" (οποίος δεν ξέρει τους δημιουργούς αυτής της δουλειάς καλύτερα να σταματήσει να διαβάζει ...).

Κλασσικά στακάτα riffs που βρίσκονται σε γρήγορα αλλά και αργά, mid tempo κομμάτια κάνουν για ακόμα μια φορά τους οπαδούς να επιδίδονται με μεγάλη ευκολία σε headbanging, θέλοντας και μη. Οι συνθέσεις σε πάνε προς τα εκεί χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Ο Udo αλλά και ο φίλος του, κιθαρίστας από τους Accept, Stefan Kaufmann έκαναν πάλι το θαύμα τους, χαρίζοντας μας ένα δίσκο που ήρθε να μείνει και να γεμίσει ατελείωτες ώρες μουσικής ικανοποίησης. Ειλικρινά δεν έχω λόγια. Με τέτοια albums θυμάμαι τα λόγια του γνωστού speaker Χειλάκη που ελέω παροξυσμού από την πορεία της Εθνικής το 2004 έλεγε συνεχώς ότι δεν περιγράφει άλλο όταν η φωνή του είχε σχεδόν κλείσει από τους πανηγυρισμούς. Πράγματι, και τι να πεις άλλωστε; Ο Udo έχει βάλει τα γυαλιά σε παρά πολλούς. Παρόλο που δεν είναι μικρός πια σε ηλικία, ακούγεται σαν έφηβος, έχοντας δώσει για ακόμα μια φορά τον καλύτερο εαυτό του και δημιουργώντας κομμάτια που θα δε θα ξεχαστούν εύκολα.

Βάζοντας στο πικάπ τα πρώτα δύο album του και στη cdιέρα την τελευταία προσπάθεια του, οι διαφορές είναι απειροελάχιστες. Ακούστε τα "Mastercutor", "The Instigator", "We Do-For You", "The Devil Walks Alone", "Master Of Disaster" και "Dead Man's Eyes" και θα καταλάβετε τι εννοώ. Το πρώτο single του δίσκου, "The Wrong Side Of Midnight", θα ξυπνήσει αναμνήσεις του "Fast As A Shark", ειδικά στην αρχή αλλά και στη συνέχεια με τα scratch δίσκου που ακούγονται ανά περιόδους. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει και ό,τι πρέπει για γυμναστική σβέρκου κατά των αλάτων του αυχένα. Το "Vendetta" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο album "Metal Heart". Ακόμα και η μπαλάντα "Tears Of A Clown" παραπέμπει σε παλιές εποχές.

Αίσθηση προκαλεί η αρχή και το τέλος του δίσκου, όπου ο Udo σαν άλλος παρουσιαστής παράστασης τσίρκου μας καλεί στην αρχή να την απολαύσουμε και στο τέλος μας αποχαιρετά, ευχόμενος να μας άρεσε. Ο κύριος Kaufmann, έχοντας αναλάβει και εδώ την παραγωγή, έχει δώσει στα κομμάτια έναν ήχο απλά απίστευτο, κάνοντας το δίσκο να ακούγεται σα να έχει κυκλοφορήσει στα τέλη του '80 με αρχές '90 και όχι το 2007.

Το μπράβο είναι πολύ μικρή λέξη για να αντικατοπτρίσει τα συναισθήματα που γεννούν τέτοιοι δίσκοι. Το ευχαριστώ είναι σίγουρα μια μικρή ανταμοιβή για το τελικό αποτέλεσμα. Το χειροκρότημα μας απαραίτητο. Ο Udo κρατάει ψηλά τη σημαία του παραδοσιακού heavy metal και αυτό είναι αρκετό. Η αγορά του δίσκου για μένα επιβάλλεται, όπως επιβάλλεται και η αγορά κάθε δίσκου που εξυμνεί το heavy metal, ακόμα κι αν αυτοί εκλείπουν στις μέρες μας. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα προσωπικότητες όπως ο Udo. Ευτυχώς...