U.D.O.

Udo Dirkschneider είναι το πλήρες όνομα του. U.D.O. είναι το όνομα του group με το οποίο έχει τιτλοφορήσει μέχρι στιγμής τα albums του. Ο εν λόγω κύριος είναι σίγουρα μια τεράστια μορφή που χαίρει τον πλήρη σεβασμό από όλους στο heavy metal και όταν ήταν στους Accept αλλά και στις μετέπειτα solo δουλειές του.

Το “Dominator” είναι αισίως η δωδέκατη δουλειά του, η οποία είναι και αυτή άλλη μια κατάθεση  ψυχής για το τι είναι και τι σημαίνει ατόφιο και αγνό heavy metal. Ο κύριος Udo για ακόμα ένα δίσκο έχει δημιουργήσει τραγούδια όπως τον έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Στακάτα, άκρως πορωτικά riffs που βρίσκονται σε γρήγορα αλλά και αργά mid tempo κομμάτια αποτελούν τον σκελετό του δίσκου κάνοντας για ακόμα μια φορά τους οπαδούς να επιδοθούν με μεγάλη ευκολία σε ατελείωτο headbanging. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα το “Dominator” γίνεται ο αφέντης των αυτιών μας αφού το album «σε τραβάει» για να το ακούσεις. Κομμάτια σαν τα “The Bogeyman”, “Dominator”, “Black And White”, “Infected” και “Speed Demon” πιθανότατα θα μείνουν και αυτά στο χρονοντούλαπο της ιστορικής καριέρας του, σαν classics. Ο Udo ακολουθεί μια πεπατημένη συνταγή, στυλ και ύφος τραγουδιών σε όλα τα album του, κάτι που όμως δεν νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν αφού όπως αναφέρει και η γνωστή διαφήμιση «αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε». Άλλωστε από κάποιους καλλιτέχνες δεν περιμένεις να ακούσεις προοδευτικά άσματα με νέα στοιχεία, αλλά κομμάτια που θα σε αγγίξουν για πολλοστή φορά στην καρδιά. Ίσως αυτός είναι και ένας από τους λόγους που έχουν τέτοια απήχηση στο κοινό με την πάροδο των ετών. Ο έτερος συνοδοιπόρος του από τους Accept, Stefan Kaufmann, εκτός της συνθετικής  του βοήθειας, έχει κάνει και σε αυτό το δίσκο τα κομμάτια να ακούγονται όσο Accept-ικά χρειάζεται ο οπαδός που ίσως αναπολεί τις μεγάλες στιγμές της μπάντας. Ευτυχώς οι όποιοι φόβοι έχει ο ακροατής για «γερασμένα» τραγούδια διαλύονται από την στιγμή που θα ξεκινήσει το album αφού τα μέλη της μπάντας δίνουν για ακόμα μια φορά τον καλύτερο εαυτό τους με πρωτεργάτη τον ακούραστο και αγέρωχο frontman που περνάει μια διαρκή εφηβεία (ότι και αν «γράφει» το ηλικιακό κοντέρ) και οδηγεί με μαεστρία την ατμομηχανή μόνο προς τα εμπρός.

Τα albums του Udo και της παρέας του είτε σου αρέσουν είτε όχι. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει. H ακρόασή τους πάντως χρειάζεται μόνο και μόνο από σεβασμό στα τόσα χρόνια που μας έχει χαρίσει τόσο καλά heavy metal albums. Από κει και πέρα το μόνο που έχω να εκφράσω είναι άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις δουλειές του που διακατέχονται από στοιχεία που μας κάνουν να μην χάνουμε την πίστη μας στο παραδοσιακό heavy metal.