Ty Segall & Freedom Band

Λίγο πριν την κυκλοφορία του "Freedom's Goblin" το site - που όλοι όσοι ασχολούμαστε με ό,τι ονομάζεται εναλλακτική μουσική σήμερα λατρεύουμε να μισούμε, αλλά παρ' όλα αυτά διαβάζουμε με μανία -  Pitchfork ανέβασε ένα άρθρο με τίτλο «Οδηγός για τις διάφορες μεταπτώσεις διάθεσης του Ty Segall»  ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Σε αυτό ο συντάκτης βουτούσε στη δυσανάλογα μεγάλη δισκογραφία σε σχέση με την ηλικία του ξανθομάλλη κιθαρίστα και παρουσίαζε τις, άλλοτε σοβαρές, άλλοτε ανεπαίσθητες μουσικές διαφοροποιήσεις του από δίσκο σε δίσκο. Και ήταν αρκετές. Κλασική αβάντα θα μου πείτε, μιας και ο Τy είναι πουλέν του εν λόγω site που τον παρακολουθεί από τότε που, δέκα μόλις χρόνια πριν, έπαιζε με τους φίλους του στο γκαράζ των σπιτιών τους. Εκεί όμως που  φαίνεται η σκοπιμότητα του άρθρου, καθώς και η παντοδυναμία του μέσου που το φιλοξενεί, είναι όταν κάποιος ακούσει τον δίσκο που κυκλοφόρησε μερικές ημέρες μετά. Γιατί το "Freedom’s Goblin" είναι ακριβώς αυτό. Τα πολλά πρόσωπα του Ty Segall σε ένα άλμπουμ 19 τραγουδιών και περίπου 70 λεπτών. Και επειδή το να εντάξεις όλες σου τις επιρροές σε έναν δίσκο είναι ένα δύσκολο και ταυτόχρονα φιλόδοξο εγχείρημα, το να λειάνεις το έδαφος προς τους ακροατές σου για το τι πρόκειται ακούσουν πριν καν να το ακούσουν, είναι η ενδεδειγμένη αν όχι επιβεβλημένη λύση. Με λίγα λόγια το Pitchfork και o publisher του Ty μας έδωσαν γραμμή. Και το έκαναν με σχεδόν ιδιοφυή τρόπο.

Ήδη από τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες ("Emotional Mugger", "Ty Segall") ήταν εμφανές, ότι ο Ty Segall προσπαθούσε να ξεφύγει από το να είναι ένας ακόμα indie ήρωας και να προσεγγίσει μεγαλύτερα ακροατήρια. Ο παραπάνω publisher είχε κάνει και τότε καλά τη δουλεία του μιας και τον είχε βάλει στα πιο δημοφιλή πανεθνικά αμερικανικά talk show. Για τους περισσότερους αυτό θα αρκούσε για τους εκτοξεύσει. Οι δίσκοι όμως ήταν και οι δύο μάλλον μέτριοι για τα δεδομένα του Ty και χωρίς κανένας τους να έχει έστω και την υποψία αυτού που κάποιος θα ονόμαζε hit, έτσι η όλη προσπάθεια έδωσε σε εμάς μερικά λεπτά ευφορίας (γκουγκλάρετε Ty Segall on Colbert για να δείτε την αντίδραση του τελευταίου στην εμφάνιση του πρώτου) και στον Segall την αίσθηση ότι κάτι κάπου κάνει λάθος. Λάθος που στο "Freedom's Goblin" μάλλον βρίσκει.

Το hit που λέγαμε πριν έρχεται αμέσως. Αρκετά πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, το "Every1's A Winner" στρίμαρε παντού, δείχνοντας τις διαθέσεις του Ty. Έξυπνη περίπτωση διασκευής, περίτεχνα κρατήθηκε όλο το '70s groove του πρωτότυπου (παλιά επιτυχία των Hot Chocolate, για την ιστορία) και προστέθηκαν οι κιθάρες σήμα κατατεθέν πλέον του Segall και του Emmet Kelly  (κολλητός του φίλος και βιρτουόζος, δημιουργός των Cairo Gang). Οι κιθάρες στο "Freedom's Goblin" αποτελούν μια ιδιαίτερη σχεδόν ξεχωριστή οντότητα. Είναι πολλές, είναι φαζαρισμένες, κυριαρχούν και σολάρουν· σε στιγμές πολύ είναι η αλήθεια, αλλά με ένα μαγικό τρόπο το κάνουν χωρίς να δεινοσαυρίζουν. Νομίζω ότι πλέον ο Ty Segall ανήκει σε αυτό το πολύ κλειστό club των δύο ανθρώπων (ο άλλος είναι ο J.Mascis των Dinosaur Jr) που έχουν το δικαίωμα να σολάρουν όσο και όποτε θέλουν χωρίς να κατηγορηθούν για παλιοροκάδες. Γιατί αμφότεροι όσο και να αλωνίζουν στα τάστα πάντα θα έχουν το punk μέσα τους. Πράγμα που στην περίπτωσή μας φαίνεται σε τραγούδια όπως το "Meaning", όπου αναλαμβάνει τα φωνητικά η σύζυγος του Ty και φωτογράφος στο επάγγελμα, Denee για να προσθέσει ένα riot grrl ύφος στο όλο εγχείρημα και να  μας πει: "I sense fear in freedom/ I see judgement in your eyes. And when you say you know/ I'll say, NO! Ζούνε στην Αμερική του Tramp να μην το ξεχνάμε αυτό, τα πράγματα εκεί έχουν γίνει πιο πολιτικά από ποτέ και όλοι έχουν την ανάγκη να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Ευτυχώς.

Όσο αγαπάει το punk ο Ty Segall, άλλο τόσο χώρο έχει στην καρδιά του για το glam των '70s και πιο συγκεκριμένα για τον Bowie αυτής της περιόδου και τον Mark Bolan. Για τον τελευταίο δεν έχει αφιερώσει και ολόκληρο δίσκο με διασκευές, το εμπνευσμένα τιτλοφορημένο Ty Rex. Δεν θα μπορούσαν λοιπόν, να λείπουν οι αναφορές και στους δύο, σε αρκετά τραγούδια του "Freedom's Goblin" από το εναρκτήριο "Funny Dog" στο "My Lady Is On Fire" που θα ήταν τελείως διαφορετικό αν δεν το χρωμάτιζε έντεχνα το σαξόφωνο του αγαπημένου φίλου και συνοδοιπόρου του Ty, του Mikal Cronin. Για να ακριβολογούμε θα είχαμε ένα εντελώς διαφορετικό δίσκο αν δεν υπήρχε ο Cronin. Παρόν σε κάθε κυκλοφορία του Segall, ο αιώνιος νο2 της μπάντας του, Mikal (που παρεπιπτόντως εκτός από το "Reverse Shark Attack" που έχουν βγάλει από κοινού, έχει κυκλοφορήσει τρία εξαιρετικά προσωπικά άλμπουμ, με το "MC2" να είναι ένα μικρό αριστούργημα) εδώ έχει αναβαθμιστεί ουσιαστικά, αφού εκτός από το μπάσο έχει αναλάβει το σαξόφωνο  και όλες τις ενορχηστρώσεις των πνευστών του δίσκου. Δεν είναι καθόλου λίγες οι στιγμές που αυτά τα πνευστά είναι το στοιχείο που απογειώνει το "Freedom's Goblin" και το διαφοροποιεί από προηγούμενα άλμπουμ του Ty. To "Talkin 3" για παράδειγμα, κακόφωνο και επιθετικό, είναι μία από αυτές. Όπως και το τραγούδι που προηγείται, τo "She", που είναι με την πρώτη ακρόαση σίγουρα το πιο εντυπωσιακό τραγούδι του δίσκου και αυτόματα μπαίνει στην - Rob από το High Fidelity - «κοίτα πόσους δίσκους από τους Beta Band θα πουλήσω τώρα» λίστα. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που να έχει ακούσει έστω και δέκα λεπτά Black Sabbath στη ζωή του, να μην ψαρώσει με το κομμάτι αυτό. Απλά κάντε το πείραμα. Χώρια που αν - όταν το ακούσει ο Ozzy, από την περηφάνια θα φουσκώσει σαν παγώνι.

Από το 2008, όταν και έσκασε σχεδόν από το πουθενά ο Ty Segall, μέχρι τώρα μπορεί να έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια αλλά ο ίδιος φαίνεται να έχει μεγαλώσει τριάντα. Τόσα εξάλλου χρειάζονται  οι περισσότεροι για να φτάσουν τις μουσικές του κυκλοφορίες. Το "Freedom's Goblin" είναι σαν ένα best of του, μόνο που όλα τα τραγούδια στο δίσκο είναι καινούρια. Είναι ένα καλοδουλεμένο και προσεγμένο μέχρι την τελευταία του νότα album που δείχνει τη φιλοδοξία του δημιουργού του. Σίγουρα κάποιοι παλιότεροι φαν μπορεί να αναπολούν τις garage ημέρες του "Twins" ή την πιο χύμα παραγωγή του "Manipulator" αλλά εδώ έχουμε την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά του Ty Segall. Μακάρι να είναι αυτή που θα τον εκτοξεύσει.

Όπως και να έχει, εμείς θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε για μία ακόμα φορά live στις 16/06 στο Gagarin. Ραντεβού στο κάγκελο.