Throwdown

Αδιαφορώντας για τους νόμους της φυσικής περί φοράς του χρόνου και ακολουθώντας πορεία αντίθετη σε κάθε λογική, οι Throwdown, όλο και περισσότερο, χάνουν το προσωπικό τους ύφος.

Γαλουχημένοι με ηλεκτρισμένο υδράργυρο, από το βυζί της πιο παρωπιδοφόρου metalcore σκηνής, κατάφεραν να επιβάλλουν τη μουσική τους πρόταση και να αναγνωριστούν -ίσως κατ' ευφημισμό- ως εκφραστές του μέλλοντος της metal. Ο ήχος τους κεραυνοβολούσε από ειλικρίνεια, χωρίς να γίνεται ασφυκτικός. Οι στίχοι τους προσηλύτισαν πλήθη παθόντων, καθώς βασίζονταν σε μια συνήθη μανία καταδίωξης της ψυχολογίας της αγέλης, με κέντρο βάρους το «μη - με - προδώσεις - θα - σε - πατήσω - χάμω» και το «οι - φίλοι - μου - και - εγώ - είμαστε - μια - οικογένεια - και - άμα - μας - πειράξεις - θα - σε - τσακίσουμε - 'ντάξει;».

Βεβαίως, οι επιρροές από τους βασιλείς Pantera ήταν χιλίων watt προβολέως φαεινότερες. Αυτά, μέχρι πρότινος. Στο σβήσιμο του 2007, οι επιρροές δεν έγιναν απλά κραυγαλέες, αλλά μπορούμε δικαίως να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ως «με στεγνή φωνή» ξεπατικωσούρα. Ό,τι είναι οι Am I Blood για τους Metallica, έγιναν οι Throwdown για τους Pantera: καλλιτέχνες ζόμπι.

Κι εγώ, ο δύσμοιρος, τί να κάνω; Από το πρώτο κομμάτι, ο ανσελμόπληκτος Dave Peters μου ουρλιάζει κατάμουτρα «Δε θα σκύψω το κεφάλι από ντροπή. Κράτα την κριτική σου για τον εαυτό σου!». Καλώς αδελφέ, ουκ απεκάλεσα γαρ υμάς κυφούς (ήτοι καμπούρηδες). Η σύγκριση του "Venom & Tears" με την παρελθούσα δισκογραφία των Throwdown θα ήταν αδύνατη κι ανούσια. Η σύγκρισή του με την δισκογραφία των Pantera θα ήταν ατόπημα. Αυτό που μένει είναι η αναζήτηση της αιτίας.

Το αγαπημένο μου σενάριο μεταλλικής φαντασίας είναι πως ένας καταθλιμμένος μεγιστάνας οπαδός των Pantera «αγόρασε» τους Throwdown και τους υποχρέωσε να παίξουν έτσι. Όντως, αν κάτι πετυχαίνει αυτός ο δίσκος είναι η πολυπόθητη ψευδαίσθηση (αν καταφέρουμε να προσπεράσουμε τα τύμπανα). Η προσωπικότητα του συγκροτήματος εκφράζεται μέσω των ελαφρώς αριστεριζόντων στίχων και λοιπών διάσπαρτων εξωπανθηρικών στοιχείων, όπως ίσως μερικά κιθαριστικά γρυλίσματα τύπου Sepultura. Το αποτέλεσμα είναι ποιοτικά καλό, αλλά όχι άξιο ενδιαφέροντος.

Αχ, για μέρες ακόμα θα αντιλαλεί στ' αυτιά μου η -τοποθετημένη πάνω στα κομμάτια, για να αποτρέψει την πειρατεία- φωνή του voice-over, που επαναλαμβάνει εξοντωτικά πολλές φορές «throwdown, venom and tears». Κύριοι, έλεος!