Thievery Corporation

Η κοινή αγάπη τους για την bossa nova ήταν αυτό που έφερε κοντά τον Rob Garza και τον Eric Hilton πίσω στα μέσα των '90s και την δημιουργία των Thievery Corporation. Δεκαεπτά χρόνια μετά το ντεμπούτο τους "Sounds From Τhe Thievery Hi-Fi", αποφάσισαν πως ήταν η ιδανική στιγμή ένας δίσκος να είναι εξ' ολοκλήρου στον βραζιλιάνικο ήχο που λατρεύουν και που, έτσι κι αλλιώς, φλέρταραν μόνιμα σε κάθε δουλειά τους.

To ντουέτο από την Ουάσιγκτον ονομάζει τον όγδοο δίσκο του "Saudade" που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει νοσταλγία ή και προσμονή για κάτι που ξέρεις που δεν πρόκειται να γυρίσει. Η προσέγγισή τους αυτή τη φορά είναι απαλλαγμένη -σε σχέση με προηγούμενους δίσκους- από επιδείξεις τεχνικής και άψογης γνώσης του στούντιο, αλλά γίνεται μέσω «αληθινών» οργάνων, αναζητώντας να βρουν το τέλειο vibe σε κάθε τραγούδι. Μαζί τους, πέντε εξαιρετικές γυναικείες φωνές τραγουδούν στα Πορτογαλικά, Γαλλικά και Αγγλικά (σε τρία μόλις τραγούδια).

Μακριά από τα σαφώς πιο πολιτικοποιημένα "Culture Of Fear" και "Radio Retaliation", το "Saudade" είναι αθώο, μια ηθελημένη στροφή του ντουέτου προς μια feelgood διάθεση, παρά το γεγονός ότι η μελαγχολία δεν απουσιάζει σε πολλά τραγούδια. Λείπουν οι «κράχτες» του παρελθόντος, το groove είναι παρών χωρίς να υπάρχει λόγος να «τρέχει» αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται συνολικά, καθώς Garza και Hilton δεν επιζητούν την ανανέωση ενός είδους, αλλά περισσότερο θέλουν να το τιμήσουν περνώντας πάνω απ’ όλα αυτοί καλά!

Το "Nos Dois" είναι ένας συνδετικός κρίκος με το παρελθόν τους και είναι εξαιρετικό, το "Depth Of My Soul" κάνει δίκαια ήδη επιτυχία και σε έναν δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να είναι το τραγούδι του επόμενου 007.

Βέβαια, αν είσαι μόνιμος ακροατής της μπάντας, ξέρεις πως είναι αδύνατον να φτιάξουν ένα... άσχημο τραγούδι. Η μουσική τους πάντα σου έδινε μια αύρα καλοπέρασης, σαν να πίνεις τα κοκτέιλ σου σε μια τροπική παραλία. Ok, κανείς δεν θα τα έλεγε αυτά φωναχτά σε μια ανδροπαρέα, αλλά πρέπει να είσαι πολύ κυνικός για να μην σου αρέσει αυτός ο δίσκος!