The Darkness

Η περίπτωση των Darkness και πιο συγκεκριμένα η ανέλπιστη επιτυχία του πρώτου δίσκου τους καταδεικνύει δύο αλήθειες: Η πρώτη είναι πως το hard rock μπορεί ακόμα να πουλήσει αρκετά. Το γιατί δεν πουλάει είναι νομίζω θέμα των εταιριών και μόνο. Καλοί hard rock δίσκοι βγαίνουν, όμως φαίνεται πως κανείς δε νοιάζεται για τη σωστή προώθηση τους.

Ο πρώτος δίσκος των Darkness ήταν αρκετά καλός, όμως πλην των πρωτότυπων φωνητικών δεν είχε να προσφέρει κάτι το καινούργιο στο χώρο. Υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που βγάζουν αρκετά ποιοτικότερους δίσκους από το "Permission To Land". Κι όμως, με σωστό promotion και τη βοήθεια ενός ευκολομνημόνευτου κομματιού ("I Believe In A Thing Called Love") οι Darkness κατάφεραν να γίνουν πρώτο θέμα σε αμέτρητα μουσικά περιοδικά του εξωτερικού και να πουλήσουν εκατομμύρια.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως, από ότι τουλάχιστον φάνηκε, ένα μεγάλο μέρος των Βρετανών περιμένει απεγνωσμένα να βγει και πάλι ένα καλό και μεγάλο hard rock συγκρότημα από τη γηραιά Αλβιόνα, μιας και η μουσική εκεί έχει αποτελματωθεί σχεδόν πλήρως. Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει ο πρώτος δίσκος του group και πολλοί έσπευσαν να χρήσουν τους Darkness τη νέα υπερμπάντα της Βρετανίας, στα χνάρια των Queen, των Deep Purple, των Status Quo κτλ... Πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας χρόνος από την κυκλοφορία του "Permission...", οι Darkness έδιναν ήδη sold-out συναυλίες, είδαν να σχηματίζεται για αυτούς tribute band (The Darkest...), ενώ κυκλοφόρησε ακόμα και βιογραφία τους (δηλαδή αν με τον πρώτο τους δίσκο βγήκε ολόκληρος τόμος για τη ζωή τους, τότε για τους Stones τι έπρεπε να γράψουν; Την Papyrus Larus Britannica;)!

Διαμέσου όλης της παραζάλης που άφησε πίσω του το "Permission..." λοιπόν, οι Darkness σκέφτηκαν πως ένας ακόμη καλύτερος δεύτερος δίσκος θα ήταν αυτός που θα τους απογείωνε. Γι' αυτό και προσέλαβαν στη θέση του παραγωγού τον θρυλικό Roy Thomas Baker (παραγωγός στους πρώτους δίσκους των Queen)! Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο Baker ήταν η ιδανικότερη επιλογή. Η παραγωγή στο "One Way Ticket To Hell... And Back" είναι απλά εξαιρετική. Τεράστιος ήχος, ολόκληρο τείχος για την ακρίβεια από έγχορδα, πιάνα, όργανο, γκάιντες και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε, δουλεμένες ενορχηστρώσεις και η απαραίτητη φαντασία στα solo, η οποία έλειπε στον πρώτο δίσκο. Όσο για τα φωνητικά; Ακόμα πιο εντυπωσιακά από το ντεμπούτο, με μεγάλη έμφαση στα δεύτερα που σε σημεία θυμίζουν πολύ (μα πάρα πολύ!) τα αντίστοιχα των Queen.

Το υπόβαθρο λοιπόν είναι ιδανικό για να είναι το "One Way Ticket..." ένα σκαλί πιο πάνω από το "Permission...". Κι όμως, τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι έτσι. Γιατί; Επειδή το "One Way Ticket..." πάσχει στο βασικότερο τομέα: Των συνθέσεων. Ο δίσκος είναι λιγότερο πιασάρικος από τον προκάτοχo του. Τα κομμάτια είναι πιο «ραδιοφωνοφιλικά», οι κιθάρες είναι αισθητά πιο «ελαφριές» και γενικά η ένταση και η φλόγα που έβγαζε προς τα έξω το "Permission..." εδώ απουσιάζουν. Θα έλεγα πως το νέο album αποτελείται από μέτρια κομμάτια (πλην λίγων εξαιρέσεων) τα οποία πάντως σώζονται από την εξαίσια παραγωγή. Στα μείον και η απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου. Μα μόνο 35 λεπτά; Ούτε καφέ δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις και έχει τελειώσει!

Μακάρι να αποδειχθεί πως κάνω λάθος, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το "One Way Ticket..." θα καθιερώσει τους Darkness ως μεγάλο group στη συνείδηση των οπαδών του rock, παρά το ότι στην Αγγλία μιλούν ήδη για το δίσκο της χρονιάς (τι περίεργο!)... Πάμε για τον επόμενο λοιπόν!