The Damnation Project

Το προ διετίας demo των The Damnation Project είχε όλα τα φόντα να με κάνει να περιμένω με αισιοδοξία για την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Ο φερώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και το πρώτο που παρατηρείται σ' αυτόν είναι η σταθερότητα που επιδεικνύει η αθηναϊκή μπάντα στη μέχρι τώρα πορεία της. Τρία από τα τέσσερα κομμάτια του demo βρίσκονται ατόφια και εδώ, και μάλιστα τοποθετούνται σε καίρια σημεία του δίσκου, ως ακρογωνιαίοι λίθοι.

Η διαδρομή πάνω στην οποία έχουν επιλέξει να κινούνται οι The Damnation Project έχει για αφετηρία της το prog rock / metal των Riverside και των Opeth εποχής "Damnation", πραγματοποιεί συχνές στάσεις στα οικοδομήματα της μουσικής παιδείας των Pink Floyd και των Genesis, ενώ βρίσκεται διαρκώς παράλληλα στη λεωφόρο της ελληνικής μουσικής παράδοσης και στον αντίκτυπο που έχουν αφήσει εκεί οι Μάνος Χατζιδάκις και Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Έχοντας έναν ηχητικό πλουραλισμό που λειτουργεί υπέρ της, η μπάντα περιπλανείται κατά το πλείστον σε ήρεμα ατμοσφαιρικά τοπία, εκεί όπου τα πλήκτρα κουβαλούν το μεγαλύτερο φορτίο, άλλοτε φανερώνοντας μια έντονα ελληνική και άλλοτε μια ανατολίτικη υφή. Η μοναδική κιθάρα δέχεται αντίστοιχα μεγάλο ειδικό βάρος, προβάλλοντας χαρακτήρα κλασικού προοδευτικού rock, ενώ πολλά ακουστικά μέρη επεκτείνουν διακριτικά τον ρόλο της. Το μπάσο αποτελεί ίσως το κοντινότερο σημείο σύνδεσης με τις πρακτικές των Floyd, ενώ τα τύμπανα μαζί με το percussion ενισχύουν κατά μεγάλο βαθμό το ethnic στοιχείο.

Πέραν των "White Misery", "Odyssey" και "Ευσεβείς Πόθοι", τα οποία ήταν ήδη γνωστά από το demo, οι καλύτερες στιγμές συναντώνται στο επιθετικό "Feelings In Public", το "The End Of All 'Ain't'" και το μαγευτικό ορχηστρικό οκτάλεπτο "Damnation". Ωστόσο, στα 63 λεπτά του δίσκου η κορυφή αγγίζεται και πάλι στο κλείσιμό του με το "Ευσεβείς Πόθοι", σύνθεση που εικάζω ότι θα αποτελεί για αρκετό ακόμη καιρό τη σπουδαιότερη -με διαφορά- της μπάντας.

Συνεχίζοντας με τα των επιμέρους επιδόσεων, φτάνουμε στον τομέα των φωνητικών, όπου οι Αθηναίοι φανερώνουν τις πρώτες σοβαρές αδυναμίες τους. Χωρίς να ζημιώνουν τα κομμάτια κρατώντας τα σε ρηχά νερά, τα φωνητικά εμφανίζονται συχνά ουδέτερα και κάπως επίπεδα, με εξαίρεση τα σημεία που «χώνουν», τα οποία στέκονται αξιοπρεπώς σε ανάλογο ύψος. Ωστόσο, το σημαντικότερο μειονέκτημα του δίσκου έγκειται στην «φτωχή» παραγωγή του που δίνει την εντύπωση ότι εμποδίζει τις συνθέσεις να αναπτυχθούν πλήρως, με συνέπεια πολλές αρετές τους να μένουν εγκλωβισμένες μέσα σε μια -κατά τα άλλα υγιή- πολυφωνία, όπου το καθαρά ηχητικό αποτέλεσμα κρίνεται ανεπαρκές.

Ασφαλώς, με δεδομένο ότι το βάρος της παραγωγής το έχει επωμιστεί η ίδια η μπάντα, η προσπάθεια παραμένει αρκετά αξιόλογη και το "The Damnation Project" ένα καθόλα υπολογίσιμο και «τίμιο» ντεμπούτο. Προσμετρώντας τα περιθώρια βελτίωσης που οπωσδήποτε υπάρχουν, ακούμε ολόκληρο το άλμπουμ και αναμένουμε ανάλογη συνέχεια από ένα συγκρότημα που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το progressive rock του χτες και του σήμερα με κάποιες ιδιαίτερες πτυχές της μουσικής παράδοσης της χώρας μας.