The Cult

Ας θυμηθούμε λίγο τα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ της κυκλοφορίας του "Born Into This" το 2007 και των ημερών μας. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο Ian Astbury δηλώνοντας την απογοήτευση του είπε ανοικτά ότι οι The Cult ήταν νεκροί και δεν είχαν καμία πρόθεση για να μπουν ξανά στο studio. Βαρύγδουπες δηλώσεις έχουμε ακούσει πολλάκις. Δηλώσεις - κωλοτούμπες, ιδιαίτερα στην χώρα που ζούμε, ακόμα περισσότερες. Το 2010 λοιπόν, οι Cult αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν ένα ολοκαίνουργιο single, το "Every Man And Woman Is A Star" και κατά την διάρκεια της περσινής τους περιοδείας, ο ίδιος άνθρωπος δήλωσε ότι αυτό το διάλειμμα ήταν κάτι σαν κρίση πανικού, πιθανότητα λόγω προσωρινής  απώλειας έμπνευσης ή ακόμα και θελημένου αυτό-εξοστρακισμού από τα νέα δεδομένα που έχει θέσει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία.

Όπως καταλαβαίνετε τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξαναμπούν στο στούντιο, και μάλιστα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, γεγονός που μπορεί να αντιληφθεί εύκολα κάποιος από την πρώτη κιόλας ακρόαση του "Choice Of Weapon". Κύρια χαρακτηριστικά του, τα γρήγορα, στην πλειοψηφία τους, riff που κάθονται εύκολα στο αυτί του ακροατή, γραμμένα πάνω σε έναν ξέφρενο ρυθμό, που συνδυάζει την δυναμικότητα  του hard rock των Guns N' Roses και την αμεσότητα του post punk. Όσο για την παραγωγή του, τα ντραμς χτυπούν όσο δυνατά πρέπει να χτυπούν, οι κιθάρες στριγκλίζουν μέχρι εκεί που αυτές θέλουν και η φωνή του Ian Astbury ακούγεται, όπως όλοι θα θέλαμε να την ακούσουμε. Για όλα αυτά μπορείτε να «κατηγορήσετε» τον Chris -Queens Of The Stone Age- Goss και τον Bob -Black Album- Rock. Μάλιστα ο τελευταίος δέχτηκε  το κάλεσμα για την συμμετοχή του, βάζοντας τις τελευταίες πινελιές στην τελευταία δισκογραφική δουλειά των Cult. Μπορεί να ήταν αυτός ο υπαίτιος της μικρής καθυστέρησης της κυκλοφορίας του άλμπουμ, αλλά ακούγοντας το σίγουρα θα συμφωνήσετε ότι άξιζε την αναμονή. Κι αυτό, γιατί ξεφεύγει από την νεωτεριστική άποψη του υπερ-κομπρεσαρίσματος των πάντων στην (παντός είδους) rock μουσική παραγωγή, που κατά την δική μου προσωπική άποψη, μειώνει και το ίδιο το rock. Κοιτάζοντας τα βιογραφικά και των δύο αυτών παραγωγών, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν, θα ήταν αυτό. Οπότε σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον, θα έχετε όσο rock θέλετε.

Στα λυρικά τώρα του "Choice Of Weapon", η αποχή των επτά χρόνων από την δισκογραφία φαίνεται ότι είχε θετικότατα αποτελέσματα τουλάχιστον σε στιχουργικό επίπεδο. Φαίνεται ότι οι Βρετανοί έχουν δουλέψει αρκετά πάνω σε αυτό τον τομέα δείχνοντας εμφανή δείγματα αναβάθμισης, που κατά ένα μέρος είναι απόρροια τόσο των προσωπικών τους εμπειριών σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και της παρουσίας χρόνων στο μουσικό στερέωμα. Εστιάζουν σε μεγάλο βαθμό στην πνευματική πτώχευση των ανθρώπων και εκφράζουν την επιθυμία για επιστροφή σε πιο πρωταρχικά, αλλά και ενστικτώδη στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, που είναι χαρακτηριστικά της γενικότερης κοσμοθεωρίας του Ian Astbury. Στο συνθετικό επίπεδο, θα ακούσετε τους Cult όπως θα έπρεπε να ακούγονται οι Cult εν έτη 2012. Tο εναρκτήριο "Honey From A Knife" ποτισμένο με ναρκωτικά, που ήρθαν για να μείνουν και το "The Wolf" να θυμίζουν τις παλιές δόξες του συγκροτήματος. Μια μικρή ανάπαυλα έρχεται για τον ακροατή με το "Life > Death" μέχρι το πρώτο single του άλμπουμ, "For The Animals", με τα πλήκτρα a la Gerry Lee Lewis, να υπακούν στον ξέφρενο ρυθμό του Billy Duffy και του John Tempesta. Κι επειδή ο διάβολος δεν μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο άλμπουμ, υπάρχει το "Lucifer" για να πιστοποιήσει την παρουσία του, τον Duffy να αποδεικνύει ότι δουλεύει σκληρά γι' αυτόν μέσα από τις Jimmy Hendrix γέφυρες που ακούγονται από την ταστιέρα του και τον Astbury να ερμηνεύει «you got no shame/you are my Lucifer». Ακριβώς μετά, θα πέσετε πάνω στο "Pale Horse" και εκεί, στην preacher εισαγωγή του, θα βρείτε εμφανή δείγματα της θεϊκής παρουσίας του John Lee Hooker συνδυασμένο με κλασσικές The Cult φόρμες. Για το τέλος της απλής έκδοσης του άλμπουμ, στο "This Night In The City Forever" έχουμε και την -ίσως απαραίτητη για τον Asbury- αναφορά του στους Doors και τον αγαπημένο του Jim Morrison. Μην ξεχνάτε ότι κάποια εποχή είχε λίγο πιστέψει ότι ήταν ο ίδιος ο Morrison, όποτε λογική και η γενικότερη φιλοσοφία του κομματιού, τόσο στιχουργικά και συνθετικά, όσο και ερμηνευτικά. Στην deluxe edition του "Weapon Of Choice" θα βρείτε άλλα τέσσερα κομμάτια, μεταξύ αυτών το προηγούμενο single τους "Every Man And Woman Is A Star" και το "Embers" που φέρει αρκετά στοιχεία του "Painted On My Heart" με μία επίσης καταπληκτική ερμηνεία από τον Astbury.

Με λίγα λόγια, το "Choice Of Weapon" σίγουρα δεν είναι το άλμπουμ που πάνω του θα χτιστεί η rock ιστορία του μέλλοντος, ούτε μέσα του περιλαμβάνονται ιδέες ιδιαίτερα πρωτότυπες. Είναι όμως το άλμπουμ που στο μεγαλύτερο μέρος του ο ακροατής χαίρεται να το ακούει για δύο κυρίως λόγους. Αφενός, γιατί μέσα του θα βρει τους Cult σε πολύ καλή φόρμα και όπως θα ήθελε να τους ακούσει, και κακά τα ψέματα,  δεν είναι εύκολο να υπάρξει τέτοιου είδους χημεία μεταξύ των μελών ενός συγκροτήματος που απείχε επτά ολόκληρα χρόνια. Αφετέρου σφύζει δυναμικότητας, σκληραγωγημένου και καλοπαιγμένου rock, που όλοι το αγαπάμε. Και συνήθως σε κάτι τέτοιο ακουστικά παραδιδόμαστε άνευ όρων και προσωπικά δηλώνω ιδιαίτερη αδυναμία.