The Audition

Το κυνήγι της τέλειας μίξης των μοδών μπορεί να καταλήξει σε κάποιο ζηλευτό μνημειώδες δημιούργημα. Μπορεί όμως να γεννήσει και ένα ευπρεπώς περιτυλιγμένο μουσικό γεώμηλο. Οι Αμερικανοί The Audition εξευγενίζουν το pop-punk τους με emo εμβαθύνσεις και μερικά διακριτικά φιλο-r&b περάσματα και, παρότι ξεπερνούν σαφώς το πρώτο τους άλμπουμ, παράγουν μια ελαφρώς καλύτερης ποιότητας τσιχλόφουσκα.

Ο επαναπροσδιορισμός της κατεύθυνσης προς εύπεπτες ενορχηστρώσεις και μελωδίες περνά από το πιο «αντιεναλλακτικό» εμπορικό ένστικτο. Τα ραδιοφωνικά κομμάτια των Audience μοιάζουν με μουσική επένδυση διαφήμισης για τα μπλουζάκια τους. Ήχος θηλυφιλής, όσο εκείνος των Maroon 5, αλλά ατυχώς ευκαταφρόνητος και ανίκανος να βρει το δρόμο από το αυτί προς το τμήμα μνήμης του εγκεφάλου. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την αισθητική με εκείνες των Fall Out Boy και των Panic At The Disco, χωρίς όμως τη φυσικότητα της πονηριάς των πρώτων και, σίγουρα, χωρίς την εμπνευσμένη καλλιγραφία των δεύτερων.

Η εντυπωσιακή εκκίνηση με το "Basbhat" είναι αντικατοπτρισμός και φέρει ελπίδα, που θα συντριβεί εξαιτίας του ζήλου προς την ευκολία. Η διαδικασία ακρόασης του δίσκου γίνεται ευχάριστα και μηχανικά και, μόνο αν προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε το περιεχόμενο, θα αναγκάσουμε τον οργανισμό να αναζητήσει οξυγόνο μέσω του χασμουρητού. Είναι κρίμα να κρατάς το ευυπόληπτο κλειδί της επικοινωνίας με τον ακροατή και να το χαραμίζεις σε ρηχή υπάκουη pop ανακύκλωση, χωρίς όραμα, χωρίς ουσία, χωρίς την παραμικρή συγκίνηση. Είναι κρίμα, δεν είναι έκπληξη όμως.