The Soulbreaker Company

Κινούμενοι σε ένα δικό τους underground μικρόκοσμο, οι The Soulbreaker Company φαντάζουν αποκομμένοι από την εποχή τους. Στέκονται ακούσια μακριά από τάσεις ύφους (δηλαδή υποείδους), ήχου (δηλαδή παραγωγής και ενορχήστρωσης), αισθητικής (δηλαδή εικόνας και στιχουργίας). Ξέμπαρκοι από κάθε τοπική ή διεθνή σκηνή. Ετούτοι οι Βάσκοι, που ελάχιστη αναγνώριση έχουν επιτύχει, έχουν καταφέρει να βγάλουν έξι πολύ δυνατούς δίσκους, συμπεριλαμβανομένου και του περί ου ο λόγος.

Συν τοις άλλοις, εξελίσσονται σημαντικά από άλμπουμ σε άλμπουμ και έχουν σχηματίσει ολόδική τους ταυτότητα. Είναι ταυτόχρονα εντελώς down to earth μα και μεγαλεπήβολοι. Σε πιάνουν από τον γιακά κάθε φορά που τους ακούς. Σε πείθουν πως εκείνη τη στιγμή υπάρχουν μόνο αυτοί και κανείς άλλος.

Είναι δύσκολο να συγκρίνεις τις προηγούμενες κυκλοφορίες μεταξύ τους. Έχω, ωστόσο, την εντύπωση πως το "Graceless" που αποθεώσαμε το 2014 και ακόμα περισσότερο το "La Lucha" που αποθεώσαμε το 2016, δηλαδή τα δύο τελευταία full-length τους, είναι και τα καλύτερα. Συνεπώς, ο πήχης για το "Sewed With Light" είναι ήδη ανεβασμένος και μοιάζει επιτακτικό να συνεχιστεί αυτή η πορεία. Και δεν απογοητεύουν. Δεν τα ξεπαιρνούν, μα δεν απογοητεύουν ούτε στο ελάχιστο.

Η εισαγωγή γίνεται με το καταπληκτικό εναρκτήριο "Inner Dark". Με εμβατηριακό ρυθμό, σαν μαύρη τρύπα που δημιουργείται στο κέντρο του οργανισμού σου και μεγεθύνεται μέχρι να καταπιεί όλον τον κόσμο, το "Sewed With Light" ξεκινάει με το εσωτερικό του σκοτάδι. Οι κιθάρες είναι βαριές και βλοσυρές, το background αλα-Godspeed You! Black Emperor και μπροστά μια τραγική ατμόσφαιρα, που μόνο σαν συνέχεια των end-time ballads των Crippled Black Phoenix μπορεί να λογιστεί.

Το άλμπουμ θέλει τον χρόνο του. Η μουσική τους παραμένει love or hate. Καταρχάς, εξαιτίας της (κατ’ εμέ απίστευτης) φωνής του Jony Moreno. Λόγω της χροιάς της και μόνο κυριαρχεί πάνω από τα πάντα. Κατά δεύτερον, λόγω των πολύ ιδιαίτερων πλήκτρων που μπλέκουν με ιδιαίτερο τρόπο με την παραγωγή, η οποία σε στιγμές είναι '80s, σκοτεινή alternative και ολίγον ξερή. Αυτά είναι, βέβαια, τα στοιχεία που τους κάνουν να διαφέρουν από τη μάζα και να κερδίζουν τον σεβασμό μας.

Ο δίσκος ονομάζεται ραμμένος με φως και ξεκινάει με τραγούδι που ονομάζεται εσωτερικό σκοτάδι. Το τελευταίο κομμάτι ονομάζεται "The Beginning". Ο ερασιτεχνισμός τους, για τον οποίο είχαμε ξαναμιλήσει παλιότερα, τους κάνει να έχουν μέχρι και ορθογραφικά στο BandCamp τους, ενώ η μουσική τους ήδη από το μεγαλεπήβολο εξώφυλλό της στοχεύει σε στιγμές μεγάλης τραγικότητας. Οι αντιθέσεις ανέκαθεν ταίριαζαν σε τέτοιες μουσικές.

Κάπου στη μέση, ένα επαναστατικό "The Word The Blade" ακολουθούμενο από ένα single "Persephone" που έχει μέχρι gothic έκπληξη δίνουν μια υπέροχη κορύφωση σε ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε στην εκπνοή του 2018 και σίγουρα έχει τα φόντα να μας συνοδεύσει και αυτήν τη χρονιά. Αυτή η μπάντα οφείλει να ακουστεί περισσότερο.

Bandcamp