The Soulbreaker Company

Αυτή η παρέα έξι τύπων από τη Χώρα των Βάσκων ραγίζει ψυχές. Λίγοι θα το πάρουν χαμπάρι και ακόμα πιο λίγοι θα νιώσουν, βέβαια. Μην ξινίζετε, δεν είναι ελιτισμός. Ίσως είναι λίγο, εδώ που τα λέμε. Αλλά αν ρίξεις μια ματιά έξω στην σφαίρα του Google δεν θα βρεις παρά καναδυο κριτικές στα ισπανικά και ένα νέο για την ανακοίνωση του δίσκου από το καλοκαίρι... Ακόμα και στο Facebook τους ποστάρουν στα ισπανικά, τόση φιλοδοξία. Το "La Lucha" προωθήθηκε ακόμα λιγότερο και από το φοβερό προπέρσινο "Graceless" που είχε βρει τον δρόμο του στα 30 καλύτερα άλμπουμ του 2014, χάρη στο τότε ξεδιάλεγμα του Γιώργου του Ζαρκαδούλα.

Ο πέμπτος δίσκος αυτών των τύπων που έχουν περάσει από το αρχικό fuzz-αριστό blues heavy psych σε μια άκρως ιδιαίτερη ταυτότητα, μοιάζει σε παραγωγή, σε εξώφυλλο, σε προώθηση, σε γενικότερη αίσθηση να αποτελεί μια στροφή προς τον ερασιτεχνισμό. Και αυτή η στροφή λαμβάνει χώρα με τόσο υπέροχο και ζεστό τρόπο που, πιθανότατα, το καθιστά την καλύτερή τους δουλειά και -σαφώς- ένα από τα πιο ειλικρινή και μεγάλα, μέσα στην ταπεινοφροσύνη του, άλμπουμ και της φετινής χρονιάς, τι νομίζατε.

Αμέσως μετά την εισαγωγή, το "Black Wool Yarn" ξεκινάει με ένα βαρύ σαμπαθικό riff να ακολουθείται από synth-ια παραγωγής επιπέδου "Act 1" των Protomen, λίγο πριν μπει η love or hate (love λέμε!!) ένρινη φωνή του Jony Moreno να κυριαρχήσει στις νότες. Οι The Soulbreaker Company μας προσφέρουν ένα μάτσο συνθεσάρες, τόσο απογυμνωμένες από κάθε υποψία φανφάρας ή περιτυλίγματος που θέλουν τον χρόνο τους να αφομοιωθούν, αλλά γι' αυτό και εκπλήσσουν όταν καταλαβαίνεις ότι η αξία τους έγκειται ακριβώς στον πυρήνα τους, εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από άκρατη «ουσία».

Άλλοτε βαριοί και καταιγιστικοί όπως στο ομώνυμο "La Lucha", δηλαδή τη «μάχη» τους που είναι χαμένη εξαρχής, άλλοτε προοδευτικοί όπως στο πωρωτικό "For Those Who Died In Vain", άλλοτε συναισθηματικοί υπό μία γλυκιά folk έννοια ("Red, Yellow, Green") ή υπό μία άλλη πιο σπαρακτικά δυσοίωνη οπτική ("They Call This Life")... Οι The Soulbreaker Company έχουν την επιβλητική προοδευτική ατμόσφαιρα των παλιών καλών Crippled Black Phoenix, την εθιστική, αφοπλιστική αμεσότητα των The Bevis Frond, την πηγαία alt-country φινέτσα του Mark Lanegan και το ταλέντο να τα συνδέουν όλα αυτά και άλλα τόσα σε ένα συνεκτικό αποτέλεσμα.

Και έπειτα, έχουν το "The Kid Out Of His Land" που κλείνει το άλμπουμ... Ένας πένθιμος post-blues ύμνος, μια από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς που διανύουμε, η οποία σπέρνει ανατριχίλες στο διάβα της, από την εναρκτήρια μελωδία μέχρι την κορύφωση στο τελευταίο μέρος, όπου σου σηκώνεται η τρίχα με ένα doom-ώδες riff και τον Moreno να βγάζει απαράμιλλη τραγικότητα με τη χαρακτηριστική του χροιά. Όταν η πόρτα κλείνει με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορείς παρά να κοντοσταθείς ένα δευτερόλεπτο και να συλλογιστείς σε ποιες στιγμές επήλθε η μεγαλύτερη συμπάθεια και με ποιόν τρόπο.