The Prodigy

Τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια, από το αριστουργηματικό και πρωτόγνωρο σοκ του "The Fat Of The Land" δηλαδή, οι Prodigy παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε νέα κυκλοφορία. Το "Always Outnumbered, Never Outgunned" (2004) προέκυψε μετά κόπων και βασάνων, αφού η μπάντα έφτασε τότε στο τσακ να διαλυθεί (και τελικά τους κόστισε μόνο τη φυγή του χορευτή Leeroy Thornhill, όχι κάτι αμελητέο, αν με ρωτάτε, αφού ο τύπος έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις συναυλίες τους), περίπου επτά χρόνια μετά το "The Fat Of The Land", το "Invaders Must Die" (2009) βγήκε μετά από άλλα πέντε χρόνια και έξι χρόνια μετά φτάνουμε στο φετινό "The Day Is My Enemy".

Κρίνοντας από την εξέλιξή τους, από το 1990 όταν πρωτοσχηματίστηκαν κι έπειτα, και από την πτώση της ποιότητας των δίσκων τους από το 1997 και μετά, φανερώνεται ότι αυτά τα τεράστια διαστήματα που κάνουν να βγάλουν δίσκο, περισσότερο κακό τους κάνει, παρά καλό. Εκεί που λες «δεν μπορεί, το πιλατεύουν κοντά δεκαετία τον νέο δίσκο, σίγουρα θα είναι καλός», σου σκάνε οι μετριότητες και τελικά, όσο να 'ναι, ξενερώνει κανείς.

Το πρόβλημα των Βρετανών είναι ότι δεν κατάφεραν από το "The Fat Of The Land" και μετά να εξελίξουν τον ήχο τους. Έγιναν προβλέψιμοι και απέκτησαν μια μανιέρα στον ήχο, έναν ήχο που αυτοί δημιούργησαν και τίμησαν στον υπερθετικό βαθμό. Αν και έδωσαν πνόη στο breakbeat, με τους Chemical Brothers, Pendulum και άλλους να τους ακολουθούν, έμειναν ανεπανόρθωτα ξεροκέφαλοι, αφού αρνήθηκαν πεισματικά να αλλάξουν το ξερό straight-forward ύφος τους. Τι κι αν έκαναν μια βουτιά στο old school rave ύφος του "Experience", με το "Always Outnumbered, Never Outgunned", τι κι αν εναγκάλισαν το περισσότερο το punk με το "Invaders Must Die", το αποτέλεσμα ακουγόταν ρηχό και χιλιοπαιγμένο.

Περνώντας στην αντίπερα όχθη, οι Prodigy, είναι όμως μια από τις μπάντες που κάθε νέος της δίσκος θα σε κάνει να περάσεις καλά (καλά, για τα live τους, δεν το συζητάμε, μιλάμε για ανεπανάληπτο σοκ). Ακριβώς επειδή δεν πειραματίζονται και δεν εξελίσσονται και διατηρώντας αυτή την ευθύτητα που σκλαβώνει, ξεχαρβαλώνουν αυχένες. Ίσως τελικά να τους αρκεί αυτό;

Στο νέο τους πόνημα, έχουμε μια απ' τα ίδια. Τερατώδη beat, εξαίσια samples και breakbeat hardcore-ίλα που σκοτώνει. Αυτό μπορεί να είναι και καλό. Το κακό είναι ότι ακούγεται σαν μια μέτρια κόπια του "Invaders Must Die" (το οποίο επίσης ακουγόταν σαν μια μέτρια κόπια κάποιου προηγούμενου δίσκου). Πάρτε για παράδειγμα το single "Nasty". Σαν το ομότιτλου του προηγούμενου δίσκου ακούγεται, με άλλους στίχους και ελαφρώς παραλλαγμένο ρυθμό.

Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κομματάρες μέσα στον δίσκο. Το φανταστικό όμοτιτλο κομμάτι ανασταίνει νεκρούς, το "Ibiza" έχει μια rave ομορφιά και το "Wild Frontier" έχει μερικά εξαίσια beat. Στο σύνολο του, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, χάρη στις κλασικές αρετές που προσδιορίζουν τους Prodigy και ανέφερα πιο πάνω αλλά εμβαθύνοντας θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει το απαραίτητο... βάθος.

Ρηχό από την αρχή μέχρι το τέλος του. Οι κομματάρες καταποντίζονται από τις μετριότητες από τις οποίες περιτριγυρίζονται και οι υπόλοιπες σκόρπιες καλές στιγμές που υπάρχουν διάσπαρτες, δεν καταφέρνουν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι Prodigy είναι ότι δεν αφήνουν τις συνθέσεις να αναπνεύσουν. Τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια δεν τους βοηθάνε. Όπου πετύχουν το σωστό beat βγαίνει κομματάρα και όπου δεν τα καταφέρνουν βγαίνουν μετριότητες. Κανονικά θα έπρεπε, όπως και στα μνημειώδη "Music For The Jilted Generation" και "The Fat Of The Land", να περιορίσουν τον αριθμό των κομματιών, να τα μεγαλώσουν σε διάρκεια, να κρατήσουν τα καλά beat και να εξελίξουν αυτά, γιατί αλλιώς γεμίζουν με filler.

Εν κατακλείδι, μιλάμε για τους Prodigy και τα σπάμε όλα, μαζί και τους αυχένες μας. Όποιος βαρέθηκε τα δύο προηγούμενα, θα βαρεθεί και αυτό. Όποιος γούσταρε, θα γουστάρει και με αυτό. Όπως και να 'χει, όμως, μιλάμε για απενεχοποιημένη απόλαυση, για ευθυτενή ηλεκτρονική punk που καίει εγκεφαλικά κύτταρα και που είμαι σίγουρος ότι live θα απογειώνεται ακόμα περισσότερο. Είναι ρηχό και μέτριο, πεισματικά ξεχασμένο κάπου στα '90s, αλλά πόσες μπάντες μπορούν να καυχιούνται ότι μας κάνουν και περνάμε καλά ακόμα και στις χειρότερες στιγμές τους; Μόνο οι Prodigy.