The Ossuary

Μια από τις χαρές τούτης εδώ της ενασχόλησης, είναι να ακούς το δεύτερο άλμπουμ μιας μπάντας κι εν συνεχεία να τρέχεις με τα μπούνια να βρεις το πρώτο της. Κάπως έτσι έγινε με τους Ιταλούς The Ossuary και τους δύο δίσκους τους. Τι κι αν εξώφυλλο και τίτλος είναι κομματάκι παραπλανητικά;

Από τις πρώτες νότες του δίσκου αντιλαμβάνεσαι πως κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει εδώ. Δεν είναι η εισαγωγή του "Perfect Strangers". Δεν είναι οι Black Sabbath που έχεις κατά νου, ούτε το heavy metal το ορθόδοξο. Δεν είναι το παραδοσιακό doom metal, μήτε οι πρωτόγονες metal μπάντες. Είναι κάτι απ’ όλα και κυρίως είναι η απόδοση στο πεντάγραμμο αυτών που έχει κατά νου το συγκρότημα.

Δεν αμφισβητώ σε καμία των περιπτώσεων τον άμεσο συσχετισμό του "Eternal Pyre" με το "Vol.4" για παράδειγμα, όπως και τις αμιγώς doom αργόσυρτες μελωδίες. Εκείνο που κάνει τους The Ossuary ξεχωριστούς είναι οι κιθάρες και τα φωνητικά. Κιθάρες που περνάνε με μαεστρία από το metal στο hard rock και φωνητικά με το γρέζι του συγχωρεμένου Midnight.

Υπάρχει επομένως κι ένας περιορισμένος μεν, εξόφθαλμος δε, λυρισμός στο εγχείρημα με το "Sleep Demon" να είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού. Το ότι αμέσως μετά θα σου σκάσει μια άκρως ροκάδικη σύνθεση με metalικό μανδύα, είναι ένα από τα άκρως πετυχημένα τους τρικ να κρατήσουν καθηλωμένο τον ακροατή.

Από την άλλη είναι κι αυτός ο όγκος, το groove εκείνο που έχει ποτίσει το πετσί σου και κάνει το συνολικό άκουσμα ακόμα πιο οικείο. Όπως ακριβώς και η ελεγχόμενη πένθιμη διάθεση που δεν κρατάει πολύ. Είναι εκεί προκειμένου να υποστηρίξει τον τίτλο του δίσκου, ξέρεις όμως πως θα σκάσει ένας καλπασμός. Και σκάει. Και σου θυμίζει έναν άλλο συγχωρεμένο. Τον Lemmy. Κι εκεί είναι που γονατίζεις.