The Men

Όταν το 2010 έκαναν ντεμπούτο με το "Ιmmaculada" δεν τους πήρε πολύς κόσμος χαμπάρι (όταν έπρεπε), αλλά από το 2011 με το "Leave Home", το 2012 στο "Open Your Heart", το αμέσως επόμενο έτος με το "New Moon", καπάκια το 2014 με το "Tomorrow's Hits" και το 2016 στο "Devil Music" τους ακούσαμε, τους τιμήσαμε, τους καταγράψαμε και τους απολαύσαμε ιδιαιτέρως. Τα επόμενα χρόνια, μπορεί να μην ασχοληθήκαμε, καθώς τα "Drift" και "Mercy" (2018 και 2020 αντίστοιχα) είχαν αισθητά χαμηλότερη ποιότητα, παράξενη στροφή στον ήχο τους και θα έλεγα ότι ήταν η αναμενόμενη ή καλύτερα αναπόφευκτη κοιλιά της μπάντας. Εκτός των άλλως, τους έχουμε δει και μια δυο φορές ζωντανά!

Φέτος επιστρέφουν με τον ένατο δίσκο τους, ο οποίος φέρει το όνομα της πόλης τους περίπου (καθώς είναι από το Brooklyn) και δείχνει μια επιστροφή στις ρίζες! Η μπάντα που έχει παίξει από indie, post-hardcore, shoegaze, psychedelic folk, μέχρι και country (στην alternative εκδοχή του) και ανάμεσα σε όλα αυτά φλερτάρει μόνιμα με το noise-rock. Φαίνεται τελικά ότι ειδικεύεται, ή άντε να παραδεχθούμε ότι της ταιριάζει (καλύτερα) το garage rock και οι punk επιθέσεις αυτού του είδους.

Αυτό είναι και το ευχάριστο στην νέα κυκλοφορία. Η επιστροφή στον θόρυβο, το garage και τις punk βρομιές. Είναι τρομακτικά απολαυστικό καθώς φαίνεται να έχουν χαράξει έναν παλιομοδίτικο, θα έλεγα proto punk, δρόμο που θυμίζει τι παλιές καλές δουλειές τους. Αν και δεν θα το έλεγα φιλόδοξο άλμπουμ, είναι ένας καλός και επιτυχημένος δίσκος απλώς και μόνο επειδή καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία να είναι το ευκολοάκουστο rock άλμπουμ με σωστές κιθάρες, απαιτούμενο θόρυβο και ένταση σε ρυθμό και χορευτικότητα που πραγματικά ενθουσιάζει. Είτε έτσι, είτε αλλιώς το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσετε καλά ακούγοντας το "New York City" και πολύ περισσότερο αν έχετε αγάπη στην καρδιά σας για το garage rock του παρελθόντος και το έντονο (και γρήγορο) ροκεντρολίδι! Νιώθω ότι μέχρι και λίγοι The Who κρύβονται πίσω από τις συνθέσεις αυτές.

Αν κάτι ήθελαν να πετύχουν αυτό είναι να αποτίσουν φόρο τιμής στα ιερά τέρατα (του παρελθόντος) την ένδοξης μουσικής σκηνής αυτής της πόλης. Ανέβασαν τους ενισχυτές (ξανά) λίγο παραπάνω. Ε μα.. έπρεπε! Και επιστρέφουν εκεί που πρέπει, σαν να μην έλειψαν ποτέ. Δεν παίζουν μόνο garage που έγραψα παραπάνω. Είναι εντυπωσιακό ότι καταφέρνουν μια μίξη με σχεδόν όλες τις σκληρές και σκληροπυρηνικές σχολές/μουσικές της πόλης και καταλήγουν σε δύο ας πούμε άγουρες μπαλάντες. Τα έχουν όλα. Είναι (το ξαναλέω) απολαυστική και διασκεδαστική κυκλοφορία.

Bandcamp