The Men

Devil Music

We Are The Men (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 22/12/2016
Μοναδική εξέλιξη ότι δεν υπάρχει εξέλιξη αυτήν τη φορά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πορεία των The Men δεν είναι μόνο εντυπωσιακή για τη γρήγορη γενική αποδοχή της, ούτε για την ικανότητά τους να κυκλοφορούν για ένα διάστημα πέντε ετών έναν, λιγότερο ή περισσότερο, εξαιρετικό δίσκο κάθε χρόνο. Περισσότερο μας εξέπλητταν με την ικανότητά τους να κινούνται από το ένα ύφος στο άλλο, συχνά με μεγάλες διαφορές στο τελικό αποτέλεσμα. Από τις θορυβώδεις, α-μελωδικές αρχές τους μέχρι το μελωδικό post-punk του "Open Your Heart" και από εκεί στην απότομη στροφή στην Americana του "New Moon" και την ανακεφαλαίωση του "Tomorrow’s Hits", παρότι μπορεί κανείς να εντοπίσει στοιχεία που ενώνουν το κάθε βήμα τους, η άμεση σύνδεση του ενός δίσκου με τον άλλον είναι δύσκολη.

Η δισκογραφική τους απουσία για το 2015 και η αποχώρηση του Ben Greenberg δημιούργησε απορίες σχετικά με μία πιθανή εξάντληση της έμπνευσης αλλά και τον δρόμο που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια. Ως εκ τούτου η φετινή έκπληξη δεν έρχεται από κάποια νέα αλλαγή κατεύθυνσης αλλά από την επιστροφή στις μουσικές τους ρίζες. Κι αν κάποιες πιθανές επιρροές όπως οι Stooges (ειδικά όπου ξεπετάγεται το σαξόφωνο) ή οι Killing Joke μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους, περισσότερο απ' όλα θυμίζουν τον παλιό εαυτό τους. Το "Devil Music" ακροβατεί κάπου ανάμεσα στο "Leave Home" και το "Open Your Heart" με σαφή κλίση προς το δεύτερο. Ο ήχος τους ξαναγίνεται lo-fi απέχοντας από τη γυαλισμένη παραγωγή του "Tomorrow's Hits", στα φωνητικά μπορείς να φανταστείς τις φλέβες στον λαιμό να πετάγονται, οι κιθάρες ξυρίζουν και πάλι μέσα από τείχη θορύβου και οι μελωδίες γίνονται λιγότερο προσβάσιμες. Αυτό με έναν αστερίσκο, αφού η αλήθεια είναι ότι παρότι η οργισμένη ερμηνεία κυριαρχεί, τόσο φωνητικά όσο και μουσικά υπάρχουν τις αρκετές φορές σαφείς μελωδίες που απλά δεν είναι στο προσκήνιο.

Αν τον δούμε ως έναν απομονωμένο δίσκο/σύνολο τραγουδιών δεν μπορείς τίποτα το μεμπτό να του αποδώσεις. Υπάρχουν εντός του, όχι ένα ή δύο, αλλά πέντε ή έξι τραγούδια στα οποία θες να επανέλθεις ξανά και ξανά ή ακόμα καλύτερα ανυπομονείς να τους ακούσεις να τα παίζουν ζωντανά. Επίσης, αν ο δίσκος αυτός είχε έρθει νωρίτερα στην καριέρα τους θα μιλούσαμε για εξαιρετική διαδοχή των αναγνωρισμένων μικρών αριστουργημάτων τους ή για εδραίωση του δικού τους ήχου. Για ένα συγκρότημα, όμως, που μας είχε συνηθίσει στις συνεχείς αλλαγές και την εξέλιξη δεν μπορείς να μην αναφέρεις ότι φαίνεται σαν να έκαναν έναν κύκλο και σχεδόν να επέστρεψαν στο σημείο στο οποίο ξεκίνησαν. Πού ξέρουμε, όμως, μπορεί αυτό να σημαίνει ότι θα τα ξαναπεράσουν όλα από την αρχή και αν είναι έστω και κατά το ήμισυ τόσο ενδιαφέροντες όσο μέχρι τώρα θα είμαστε μαζί τους.

  • SHARE
  • TWEET