The Men

Leave Home

Sacred Bones (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 22/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάμποσες -όχι πολλές- βδομάδες πίσω, το καλοκαίρι με είχε κυριεύσει με έναν ιδιαίτερο, μα γνώριμο τρόπο. Η περιγραφή των συγκεκριμένων συναισθημάτων που μου προκαλούσε, ένα μείγμα νοσταλγίας, πόθου για κάτι άγνωστο και ενεργητικότητας, είναι δύσκολο να μεταφερθεί ορθώς με λέξεις. Αντιθέτως, η συνισταμένη τους που προκάλεσε ανελέητο λιώσιμο δύο κομματιών, του "Debaser" των Pixies και του "I Wanna Be Your Dog" των The Stooges, ίσως βγάζει κάπως περισσότερο νόημα... Σε εκείνη τη φάση του φετινού καλοκαιριού μου ήταν που με πέτυχαν οι The Men... Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, το πρώτο single του φετινού τους δίσκου, το "Bataille", το οποίο ήρθε κι έδεσε σε μια ανελέητη τριπλέτα την οποία ακούς μόνος και μίζερος σπίτι, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεσαι σε ένα παρακμιακό αφτεράδικο λίγα δεκάλεπτα πριν ξημερώσει και λικνίζεσαι άρρυθμα, με ένα ποτό στο χέρι, έχοντας προ πολλού προσπεράσει την κατάσταση του ημινηφάλιου.

Πέρασα πραγματικά πολλές μέρες (βασικά βράδια) ακούγοντας μόνο το συγκεκριμένο κομμάτι με τις υπερβρώμικες κιθάρες, το punk attitude και τη φοβερή χορευτική riff-άρα, όταν αποφάσισα να δω επιτέλους τι σόι δίσκος είναι αυτό το "Leave Home". Η αλήθεια είναι ότι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν περίμενα πολλά. Θες το «αγκουγκλάριστο» όνομα που επέλεξαν, θες το όνομα του δίσκου τους, το οποίο είναι και όνομα δίσκου Ramones, θες το εξώφυλλο που παραπέμπει σε κασέτα, κάτι με προκατέβαλλε ότι θα απογοητευτώ. Έλα όμως που μετά την πρώτη ακρόαση και την πηγαία αρρώστια που απορρέει ο δίσκος από όλους τους πόρους του, τα πάντα απέκτησαν το νόημα που τους έπρεπε. Από τους «άντρες» που «εγκαταλείπουν το σπίτι τους» μέχρι την κουνημένη ασπρόμαυρη φωτογραφία του εξωφύλλου να απεικονίζει τέσσερις άντρες να περπατάνε μόνοι τους βράδυ σε μια πόλη.

Αρρώστια, το λοιπόν. Μια αρρώστια που με εκμαύλισε, όταν έφτασα από το χορευτικό punk του "Bataille" να ακούω βαρύ κι ασήκωτο sludge στο "L.A.D.O.C.H." που θα ζήλευαν ακόμα και οι Cavity. Από το γενικότερο post-hardcore (με την ακριβέστερη έννοια του όρου, σε αντίθεση με τον τρόπο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μπάντες σαν τους Thrice λ.χ.) ύφος που έχει η πλειονότητα των κομματιών να φτάνω στο "Shittin' With The Shah" που ξεκινάει post-rock και καταλήγει να surf-ίζει. Από το εναρκτήριο ψυχεδελικό "If You Leave..." που γλύφει τις παρυφές του shoegaze να έρχεται το τέλος του δίσκου με το επιτηδευμένα ερασιτεχνικό drum machine του "Night Landing".

Το "Leave Home" είναι ο δεύτερος δίσκος των The Men και διαδέχτηκε το "Immaculada", κάνοντας πολύ περισσότερο θόρυβο από τον προκάτοχό του, τον οποίο άκουσαν τα μέλη της μπάντας, οι οικογένειές τους και 30 καμένοι hardcore bloggers. Το ερώτημα που βρέθηκα να κάνω στον εαυτό μου είναι: Σε ποιό κοινό τέλος πάντων απευθύνεται αυτή η δισκάρα; Ποιοί τη βρίσκουν με αυτό το διαστροφικό rock 'n' roll; Ποιούς θα τσιγκλήσουν με τίτλο δίσκου παρμένο από Ramones και τίτλο κομματιού παρμένο από Sigur Ros (το πέμπτο κομμάτι έχει αντί ονόματος δύο αντικριστές παρενθέσεις); Η απάντηση βρίσκεται σε κάτι που έχει πει ο Georges Bataille... Η απόλαυση επέρχεται μόνο όταν το σκουλήκι εισέρθει μέσα στο φρούτο και για να μετατραπεί σε υπέρμετρη ευτυχία, πρέπει να σπιλωθεί με δηλητήριο.
  • SHARE
  • TWEET