Poor Creature

Αρχαίες μουσικές από το πράσινο νησί που λέγονται με φωνές ελεύθερες. Η Ruth Clinton, ο Cormac MacDiarmada κι ο John Dermody καταθέτουν το μουσικό τους υπόβαθρο, των Landless, των Lankum και όχι μόνο, σε ένα διαφορετικό καλλιτέχνημα που έρχεται να θέσει υποψηφιότητα για τα καλύτερα πειραματικά folk άλμπουμ που θα ακούσουμε φέτος.

Η Ιρλανδία, αλλά και η ευρύτερη Βρετανική περιφέρεια, έχει καταφέρει να χτίσει μια σκηνή γύρω από την παραδοσιακή της μουσική πραγματικά αξιοζήλευτη. Επενδύοντας πολύ μεράκι, ταλέντο και ιδέες στο πώς η κληρονομιά που βρίσκεται πίσω τους μπορεί να έρθει στο σήμερα, φτιάχνουν σύνολα που έχουν μεν ως σημείο αναφοράς λαϊκές μελωδίες με ρίζες χαμένες στο τότε αλλά εκφραστικά μέσα που πετυχαίνουν την αναγέννηση τους. Drone, θόρυβοι, experimental avant παιξίματα με το δοξάρι, δύστροπες φωνητικές μελωδίες και μια βαριά ατμόσφαιρα που συχνά αγγίζει τα όρια του doom. Το στοιχείο όμως που δίνει αδέσμευτο όραμα στο ηχητικό τους πλαίσιο είναι η πολιτικοποιημένη υπόσταση, η προοδευτική θέση που παίρνει η φωνή τους.

Οι Poor Creature ανέπτυξαν στο "All Smiles Tonight" οκτώ λυπητερές επιλογές με κοινό έδαφος την απώλεια. Την προσεγγίζουν όμως με μια απελευθερωτική ηρεμία αντί για το συνηθισμένο θρηνητικό οδυρμό. Το πρώτο στοιχείο που κερδίζει εκείνα που δώσανε το χρόνο τους, είναι η πολύ προσεγμένη παραγωγή. Η φυσικότητα του ήχου, ειδικά στα τύμπανα, αφήνει μια ζεστή αίσθηση που επιτρέπει να μπει το ακροατό στην ατμόσφαιρα της μουσικής κερδίζοντας όλες τις λεπτομέρειες που τη διαμορφώνουν.

Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το δεύτερο σημαντικό επίτευγμα του δίσκου. Στις λεπτομέρειες που σχηματίζουν μια ροή μικρών διαφοροποιήσεων σε κρίσιμα σημεία κάθε κομματιού. Μια επιπλέον μελωδία στο βάθος του δεξιού αυτιού σε ένα πρώτο, περίπου ψυχεδελικό, "Αντίο", μια παραμορφωμένη βιόλα στη μέση του "Bury Me Not", η σταδιακή προσθήκη ήχων και φράσεων στο θορυβώδες μέρος του "The Whole Town Knows", τα κρουστά πίσω από το "An Draighneán Donn" που δίνουν ένταση, ή το θέρεμιν που χορεύει τον άνεμο καθώς αυτός χαϊδεύει την απεραντοσύνη της ήρεμης θάλασσας στο κλείσιμο του δίσκου.

Το "All Smiles Tonight" θα μπορούσε να είναι δύσκολο άκουσμα, όμως οι παραδοσιακές φωνητικές μελωδίες και η κιθάρα που δίνει οικειότητα στην ηχητική παλέτα επιτρέπει τη σχετικά ακούραστη σύνδεση μαζί του. Μετά το ζόρικο "The Whole Town Knows", που με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τον ηχητικά κυρίαρχο πειραματικό χαρακτήρα μπορεί να σπρώξει το ακροατό, έρχεται το ήπιο, καθαρτικό, "Lorene" δίνοντας μια μελαγχολική ισορροπία στις διακυμάνσεις. Στην κορύφωση της πίεσης που ασκεί το "An Draighneán Donn" μπαίνει το, εν δυνάμει αυτόνομο, ομώνυμο single του δίσκου.

Το μέρος όμως του "All Smiles Tonight" που προσωπικά ξεχώρισα περισσότερο από τα άλλα, είναι το "Hick’s Farewell". Ένα καλό ταξίδι, ένας αποχαιρετισμός, αργόσυρτος, με πηχτή doom αισθητική. Η ουσιαστική χρήση της παραμόρφωσης εδώ μαρτυρά επιρροές κι από πιο σκληρούς ήχους, πέρα από τις παραδοσιακές αρχές.

Τη φετινή χρονιά το σύγχρονο Βρετανικό folk μπορεί να κοιτά ικανοποιημένο τη σπορά του, ήδη. Ο Jim Ghedi κυκλοφόρησε μία εξαιρετική δουλειά, η Brighde Chaimbeul το ίδιο, η Lisa Knapp έκανε αίσθηση με το "Hinterland" στα μουσικά υπόγεια και οι Varo έδωσαν μια χούφτα υπέροχα κομμάτια. Έχουμε ακόμα άλλο τόσο μπροστά μας, αλλά οι Poor Creature συμπληρώνουν με το πρώτο τους άλμπουμ μια μουσική παρέα που, καθώς αρνείται να μείνει στάσιμη, πραγματικά χαίρεσαι να τη θαυμάζεις.