John Corabi: «Δε μένω έκπληκτος με τίποτα σχετικά με τους Mötley Crüe»

 Οι Dead Daisies είναι μια κολλεκτίβα μουσικών με ηγέτη τον κιθαρίστα (και πιλότο - χα, δεν είσαι μόνος σου, Μπρουσάκο!) David Lowy. Από τις τάξεις τους έχουν περάσει πραγματικά πάρα πολλοί φτασμένοι μουσικοί, όπως οι Richard Dortus, Darryl Jones, John Tempesta, Doug Aldrich, Glenn Hughes, Dizzy Reed, Bernard Fowler, για να ονοματίζουμε μόνο λίγους από αυτούς. Η φιλοσοφία του Lowy είναι πως συνεργάζεται με όποιον μουσικό είναι διαθέσιμος, με το αποτέλεσμα να είναι ήδη έξι studio δίσκοι μέσα σε μια δεκαετία και τους εκάστοτε συμμετέχοντες να βάζει ο καθένας το λιθαράκι του.

Ο νυν - αλλά και πρώην - τραγουδιστής του σχήματος, John Corabi, είχε όλη την καλή διάθεση να συζητήσει μαζί μας τόσο για τους Dead Daisies, όσο όμως και για την δική του πλούσια καριέρα στον χώρο της μουσικής. Ειδικά όταν έμαθε ότι καλούμε από Ελλάδα, ο ενθουσιασμός του ενισχύθηκε! Έτσι, μάθαμε από έναν ακόμη άνθρωπο πόσο σπουδαίοι υπήρξαν οι Beatles, βγάλαμε το λαβράκι ότι ο προσωπικός του δίσκος ίσως και να μη βγει ποτέ και ακούσαμε ότι η συμπεριφορά της πρώην μπάντας του προς τον Mick Mars δεν του προξενεί καμία απολύτως έκπληξη. Αν διαβάζει κάποιος διοργανωτής, ας γίνει γνωστό ότι ο John Corabi θα έδινε τα πάντα για να παίξει μια συναυλία στην Ελλάδα και να κατεδαφίσει τον χώρο που θα παίξει. Μέχρι τότε, ας αρκεστούμε στα λεγόμενά του.

Πώς είσαι John; Ελπίζω να σε βρίσκω σε τέλεια φόρμα!

Είμαι μια χαρά. Στην πραγματικότητα, έχω αράξει σε μια στάση φορτηγών στο Νιου Τζέρσεϊ για να σου μιλήσω. Αυτή την εποχή είμαι σε περιοδεία με τον Tom Keifer και τους Extreme. Θυμόμουν ότι είχαμε κανονίσει τη συνέντευξη, οπότε βγήκα στη στάση και κάθομαι στο αυτοκίνητό μου αυτή τη στιγμή. Η ζωή είναι ωραία!

Έχεις την άνεση να μιλήσουμε;

Ναι, ναι, είμαι μια χαρά.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου, χαίρομαι πολύ για την ευκαιρία που μας δίνεις να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Είμαι ο Παντελής και σε καλώ για λογαριασμό ελληνικής ιστοσελίδας rocking.gr.

Ελληνικής;

Ναι.

Ξέρεις, περιμένω πάρα πολύ καιρό να έρθω στην Ελλάδα. Δεν έχω έρθει ποτέ εκεί. Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

Σε περιμένουμε κι εμείς και τώρα με το "Best Of" των Dead Daisies νομίζω ότι έχεις την ευκαιρία.

Το ελπίζω, το ελπίζω.

Πώς νιώθεις που επέστρεψες στους Dead Daisies μετά από χρόνια;

Ξέρεις τι είναι αυτό που με ενθουσιάζει πιο πολύ; Ότι ακόμη και την περίοδο που είχα φύγει, στην πραγματικότητα παραμείναμε πολύ καλοί φίλοι με όλους στο συγκρότημα. Μοιραζόμασταν αστεία μεταξύ μας όλη την ώρα και πάντα μιλούσα με τον Doug Aldrich και τον David Lowy. Μια μέρα, πριν από περίπου έναν μήνα, απλώς ξεκίνησα να κάνω πρόβες μαζί τους και τελικά από την άποψη της διάθεσης, ήταν σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Αμέσως μπήκαμε στο δωμάτιο και αρχίσαμε να αστειευόμαστε μεταξύ μας. Είναι πολύ διασκεδαστικό το να προσπαθούμε να ξαναμάθουμε κάποια παλιά τραγούδια που δεν είχαμε παίξει εδώ και πολύ καιρό μαζί. Είμαι πολύ, πολύ χαρούμενος που επέστρεψα.

Έχεις κάνει ήδη τρεις δίσκους στούντιο με τους Dead Daisies. Ξέρω ότι έχετε μια περιοδεία μπροστά σας, αλλά μήπως έχετε στα άμεσα σχέδιά σας και κάποιον νέο δίσκο;

Δεν είναι ότι δεν το έχουμε συζητήσει καθόλου, , αλλά αυτή τη στιγμή θα κυκλοφορήσουμε (σ.σ. έχει ήδη βγει) το "Best Of" μας και έχουμε επικεντρωθεί σε αυτό. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, θα σου πω ότι καθόμαστε εδώ και διώχνουμε τη σκόνη πάνω από τα πάντα. Υπάρχουν τραγούδια που η μπάντα δεν είχε παίξει πολύ, για πάρα πολύ καιρό και το ίδιο ακριβώς, προφανώς, είχε συμβεί και με μένα. Οπότε προς το παρόν, απλώς προσπαθούμε να τα μάθουμε από την αρχή και δε μας πειράζει να περάσουμε ακόμα και ολόκληρο το καλοκαίρι μας έτσι. Ας γνωριστούμε ξανά και μετά θα καθίσουμε και θα συζητήσουμε σοβαρά το να μπούμε σε ένα στούντιο και να γράψουμε νέα μουσική.

Οι Dead Daisies μας επισκέφτηκαν πέρυσι (σ.σ. με τον Glenn Hughes).

Αχ, ζηλεύω πολύ.

Δεν ένιωθα άνετα να τραγουδήσω το "Girls, Girls, Girls" όταν ήμουν στους Mötley Crüe

Στην τωρινή περιοδεία, η νοτιότερη πόλη που θα παίξετε είναι η Λιουμπλιάνα, στη Σλοβενία. Να ελπίζουμε σε κάτι την επόμενη χρονιά;

Αυτή η ιστορία κρατάει εδώ και χρόνια και έχει καταντήσει πια αστεία, το έχω πει και στη γυναίκα μου. Η γυναίκα μου είναι γοητευμένη από την ελληνική ιστορία και θέλουμε να έρθουμε μαζί και να περάσουμε λίγο χρόνο σε ένα από τα νησιά, να απολαύσουμε τον ήλιο και να φάμε καλό ελληνικό φαγητό. Ενώ έρχομαι συνέχεια στην Ευρώπη είτε με τα εκάστοτε συγκροτήματα που παίζω, είτε κάνοντας solo ακουστικές συναυλίες, δεν έχω καταφέρει να παίξω στην Ελλάδα, όσο κι αν το έχω προσπαθήσει. Έχουμε σκεφτεί ακόμα και το σενάριο του να μην έχω κάποια συναυλία στην Ελλάδα, αλλά να δω μήπως μπορέσω να ολοκληρώσω την περιοδεία στην Ιταλία και μετά να έρθουμε εκεί μόνο για διακοπές, αλλά ούτε αυτό έχει γίνει. Ελπίζω ότι οι Dead Daisies θα κλείσουν κάτι ξανά στην Ελλάδα, με εμένα αυτή τη φορά να είμαι ο τραγουδιστής. Ανυπομονώ να έρθω εκεί. Προσεύχομαι για μια συναυλία εκεί, πιστεύω θα ξετρελαθώ!

Οι Dead Daisies είχαν 3 διαφορετικούς τραγουδιστές, μαζί με εσένα. Πώς επιλέγετε τα τραγούδια για τις συναυλίες σας και πόσο άνετα νιώθεις να τραγουδάς τραγούδια από την εποχή του Jon Stevens ή του Glenn Hughes;

Λοιπόν, αυτό δεν ξέρω πόσο πολλοί άνθρωποι το γνωρίζουν, αλλά όταν έγινα για πρώτη φορά μέλος, υπήρχαν κάποια τραγούδια στον πρώτο δίσκο που βγάλαμε μαζί (σ.σ. το "Revolución") τα οποία γράψαμε μαζί με τον Jon Stevens. Ένα από αυτά είναι το "Mexico", ένα ακόμα είναι το "Something I Said". Επομένως, αισθάνομαι πολύ άνετα με το υλικό του Jon. Με το υλικό του Glenn τώρα, είναι λίγο διαφορετικά, γιατί προφανώς, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Glenn είναι ένα τέρας της φύσης. Τον λατρεύω, είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Τώρα λοιπόν αυτό που κάνω, είναι ότι μαθαίνω το υλικό του Glenn, αλλά το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Αν το δούμε ρεαλιστικά, δε μοιάζω καθόλου με τον Glenn ως τραγουδιστής. Έτσι, απλά νιώθω ποια συγκεκριμένα τραγούδια μου αρέσουν και προσπαθώ να βρω τον πιο καλό τρόπο για να τα ερμηνεύσω. Το σκέφτομαι κάπως σαν «και τώρα ο John Corabi θα τραγουδήσει κάποια κομμάτια του Glenn Hughes». Είμαι σίγουρος ότι η περιοδεία που θα κάνουμε θα είναι πολύ διασκεδαστική. Θα κάνουμε λίγο από όλα, έχω να δοκιμάσω και να εκπροσωπήσω τον χρόνο του Jon Stevens με το συγκρότημα, τον δικό μου χρόνο με το συγκρότημα και τον χρόνο του Glenn με το συγκρότημα και να δώσουμε στους οπαδούς την καλύτερη δυνατή παράσταση. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να τους δω με τον Glenn, αλλά αυτό που επιθυμώ εγώ είναι να έχουμε το κέφι και την ξέγνοιαστη στάση που είχε το συγκρότημα όταν ήμουν εγώ ο τραγουδιστής. Θα έχει πλάκα. Θα είναι ωραίο. Θα είναι πολύ αυθόρμητο. Και, χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερβολικό, θα είναι διασκεδαστικό.

Θα έλεγες δηλαδή ότι είστε στη φάση που προσπαθείτε να ξαναβρείτε τον δρόμο και τον βηματισμό σας ως συγκρότημα τώρα που επέστρεψες;

Ναι, κάπως έτσι είναι και ξέρεις, έχει και την πλάκα του. Όπως σου είπα, ξεκινήσαμε τις πρόβες πριν από ένα μήνα. Δεν ήμουν μόνο εγώ που έπρεπε να μάθω τραγούδια που δεν είχα παίξει εδώ και πολύ καιρό, ήταν και οι υπόλοιποι. Υπάρχουν τραγούδια μου που δεν τα έπαιζαν με τον Glenn και θέλουμε να τα παίξουμε τώρα, όπως το "Song And A Prayer" ή το "Make Some Noise". Κινούμαστε όλοι μαζί πάνω σε μια κοινή καμπύλη μάθησης - τελικά θα τον βρούμε τον δρόμο μας. Αλλά όλο αυτό είναι και ένα όμορφο κομμάτι του να είναι κάποιος μουσικός. Έχεις έναν μεγάλο κατάλογο στη διάθεσή σου και μπορείς να επιλέξεις ποια τραγούδια σου ταιριάζουν περισσότερο ή και ποια σου αρέσουν περισσότερο κι όλο αυτό είναι μια ωραία διαδικασία. Για να καταλάβεις, ακόμα και όταν, πριν από χρόνια, ήμουν στους Mötley Crüe, είχαμε φτιάξει μια λίστα τραγουδιών για την περιοδεία μας και είχαμε κάποιες διαφωνίες. Δεν ήταν ότι δε μου άρεσε το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά δεν ένιωθα άνετα να τραγουδήσω το "Girls, Girls, Girls". Ο Nikki κι εγώ δεν μαλώσαμε, αλλά αυτός επέμενε ότι έπρεπε να παίζουμε το "Girls, Girls, Girls" και το συζητούσαμε. Κάπου εκεί μπλέχτηκε ο Tommy, που είναι το έξυπνο και υπέροχο αγόρι που είναι, και είπε «σταθείτε ένα λεπτό, ο Crabs είναι αυτός που καλείται να τραγουδήσει, οπότε πρέπει να τον αφήσουμε να επιλέξει τα τραγούδια που νιώθει άνετα να τραγουδήσει» (σ.σ. τελικά δεν το παίζανε στην περιοδεία). Το ίδιο κάνω με τα τραγούδια του Glenn, το ίδιο κάνω με τα τραγούδια του Jon Stevens. Απλώς βρίσκουμε αυτά που νιώθω πολύ καλά να τραγουδάω και αυτά είναι τελικά που μπαίνουν στο set μας.

Όταν κάποιος φεύγει από τους Dead Daisies, είναι μόνο και μόνο λόγω του προγράμματός του

Ο David Lowy είναι το μόνο σταθερό μέλος των Dead Daisies. Βλέπουμε πολλούς να φεύγουν και να επιστρέφουν, όπως άλλωστε έκανες εσύ. Αυτό δίνει την εντύπωση ότι αποχωρείτε υπό καλές συνθήκες και διατηρείτε καλές σχέσεις. Έχει να κάνει με το ότι οι περισσότεροι από εσάς είστε ήδη φτασμένοι; Έχει να κάνει με το πρόγραμμά σας με άλλα συγκροτήματα που παίζετε;

Όταν έκανα εγώ τον πρώτο μου δίσκο μαζί τους, θα θυμάσαι ίσως ότι είχαμε τον Brian Tichy στα drums, τον Marco Mendoza, τον Richard Fortus, τον Dizzy Reed. Ήταν λίγο περίεργο, γιατί μόλις κάναμε τον δίσκο ο Dizzy και ο Richard είπαν «ξέρετε, εμείς θα φύγουμε γιατί επιστρέφουμε στους Guns N’ Roses». Είμαστε ακόμα πολύ καλοί φίλοι με τον Dizzy. Είμαστε ακόμα πολύ καλοί φίλοι με τον Richard, ο οποίος μάλιστα μου τηλεφώνησε μόλις πριν από μερικές μέρες. Όταν κάποιος φεύγει λοιπόν, είναι μόνο και μόνο λόγω του προγράμματός του. Και ο David το καταλαβαίνει αυτό. Το μόνο πράγμα που ζητά από τον καθένα μας λοιπόν είναι πως αν θελήσουμε να κάνουμε κάτι άλλο, να τον ενημερώσουμε εγκαίρως ώστε να έχει ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να μπορέσει να βρει κάποιον να μας αντικαταστήσει. Έτσι, όταν ο Richard και ο Dizzy έφυγαν, μας το είπαν τον Νοέμβριο του 2015. Τηλεφωνήσαμε αμέσως σε μερικούς κιθαρίστες, μιλήσαμε με τον Doug Aldrich, ο οποίος συμφώνησε και από την 1η Ιανουαρίου ήρθε και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Οπότε, αν τηρείται αυτή η δέσμευση από τους μουσικούς, είναι αρκετά εύκολο για τον David να «τρέχει» το συγκρότημα. Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να μη συμμερίζονται τον συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας της μπάντας, αλλά είναι πολύ καλόβολος και πολύ συνεργατικός. Όλοι δουλεύουμε μαζί και όλοι είμαστε φίλοι. Έχουμε δουλέψει με τον Darryl Jones και τον Bernard Fowler από τους Rolling Stones. Έχουμε δουλέψει με τον Richard και τον Dizzy, με τον John Tempesta, με έναν σωρό διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι αυτοί είναι πραγματικά καταξιωμένοι μουσικοί. Οπότε ξέρεις, είναι μια οικογενειακή φάση όλο αυτό, είμαστε σαν οικογένεια, καταλαβαίνεις; Ακόμα κι αν ο ίδιος ο David δεν μπορεί να τα καταφέρει γιατί έχει κάποιες άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις που πρέπει να φροντίσει, έχουμε τύπους σαν τον Yogi (σ.σ. Lonich) που έπαιζε παλιά στους Buckcherry που μπορούν να τον αντικαταστήσουν. Και έτσι συνεχίζουμε να κάνουμε τις συναυλίες μας. Είναι όλα καλά. Είναι πολύ εύκολο.

Φαίνεται να λειτουργεί και μάλιστα καλά. Μπορώ να το καταλάβω.

Στην Αμερική λέμε "the show must always go on". Είναι ακριβώς αυτό.

Θα μας πεις λίγα λόγια για τον προσωπικό σου δίσκο που διαβάζουμε ότι βγαίνει σύντομα;

Είχα αρχίσει να δουλεύω σε έναν solo δίσκο με τον Marty Frederiksen πριν αρκετό καιρό, μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός και σταματήσανε όλα. Μέσα στην πανδημία έγραψα το βιβλίο μου, που λέγεται "Horseshoes & Hand Grenades" και παρακολούθησα μαθήματα για να μάθω πώς μπορώ να ηχογραφώ τον εαυτό μου. Είμαι ακόμα λίγο αργός με αυτό και ακόμα μαθαίνω, αλλά πλέον ηχογραφώ κάποια πράγματα. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να τελειώσω και τελικά δεν ξέρω αν θα κάνω τον solo δίσκο, για να είμαι ειλικρινής. Νομίζω ότι θα κυκλοφορήσω απλά ορισμένα τραγούδια μέσω του iHeartRadio και όλων αυτών των υπηρεσιών streaming και μόλις έχω 8 ή 10, θα τα συγκεντρώσω σε έναν δίσκο και θα τον πουλάω στις συναυλίες μου. Μου αρκεί αυτό.

Είσαι γνωστός κυρίως ως τραγουδιστής, αλλά έχεις παίξει και κιθάρα στους Ratt και στους Brides Of Destruction. Τι προτιμάς, να είσαι τραγουδιστής, να είσαι κιθαρίστας ή και τα δύο;

Μου αρέσουν και τα δύο.

Εννοώ και τα δύο ταυτόχρονα!

Το «ταυτόχρονα» είναι λίγο πιο δύσκολο. Μου αρέσει να κάθομαι και να παίζω κιθάρα. Μου αρέσει να τραγουδάω, με ευχαριστεί. Όταν πρέπει να τα κάνω και τα δύο μαζί, μου αρέσει και πάλι, αλλά είναι λίγο πιο δύσκολο, πιο πιεστικό. Εγώ φίλε μου απλώς αγαπώ τη μουσική. Τις προάλλες καθόμουν απλώς στο YouTube και προσπαθούσα να μάθω πώς μπορώ να κάνω picking όπως κάνουν στο φλαμένκο. Ξέρεις λοιπόν, μου αρέσει πάντα να μαθαίνω νέα πράγματα. Έχω μάθει να χρησιμοποιώ το Pro Tools και έτσι ηχογράφησα τον εαυτό μου στο σπίτι. Τώρα πια μπορώ να κάνω τα πάντα, προγραμματίζω τα ντραμς, παίζω μπάσο, παίζω τις ρυθμικές κιθάρες, τις lead κιθάρες, παίζω πιάνο και βάζω όλα αυτά τα κομμάτια μαζί. Και μετά το δίνω στον Marty και του λέω, «σε παρακαλώ, φτιάξε το αυτό να ακούγεται ακόμα καλύτερα» κι αυτός το κάνει. Μου αρέσει να τραγουδάω, μου αρέσει να παίζω κιθάρα, είναι διασκεδαστικό. Αλλά όταν παίζεις κιθάρα και τραγουδάς ταυτόχρονα, είναι πιο δύσκολο να παίξεις. Είναι πιο εύκολο να κάνεις μόνο ένα πράγμα και όταν κάνω ένα πράγμα, νομίζω ότι είμαι καλύτερος από όταν κάνω δύο.

Πώς ή πότε αποφάσισες ότι θέλεις να γίνεις μουσικός; Υπήρχε ένα κουμπί που πατήθηκε σε μια στιγμή ή ήταν μια αργή διαδικασία;

Νομίζω ότι ήταν τρία τα πράγματα που με έκαναν να πάρω αυτή την απόφαση. Καταρχάς, προφανώς λόγω ηλικίας (σ.σ. είναι γεννημένος το ’59) δεν γνώριζα και πολλά για τους Beatles στην αρχή της καριέρας τους. Όταν άρχισαν να μακραίνουν τα μαλλιά τους και άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πειραματικοί προς το τέλος της καριέρας τους, θυμάμαι μια τηλεοπτική εκπομπή στην Αμερική που τους έκανε ένα αφιέρωμα. Ήταν κάτι ιδιαίτερο, έδειχναν βίντεο από την αρχή της καριέρας τους, από τα μέσα της καριέρας από το τέλος της καριέρας τους κι αυτό το πράγμα με γοήτευσε.

Εννοείς η εξέλιξή τους;

Και το πώς εξελίχθηκαν, αλλά ακόμη και οι αντιδράσεις του κοινού. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα, ήταν τελείως τρελό αυτό που έβλεπα. Με ώθησε στο να αρχίσω να παίζω μουσική. Επίσης, ως έφηβος είχα δει το "The Song Remains The Same" των Led Zeppelin.

Την ταινία;

Ναι, την ταινία. Και είδα το αεροπλάνο και τις λιμουζίνες. Και μετά είδα τα live τους. Και τότε ήταν που είπα ότι θέλω να γίνω σαν αυτούς τους τύπους. Ήμουν κάπως διχασμένος βέβαια, γιατί δεν ήξερα αν ήθελα να γίνω ο Robert Plant ή ο Jimmy Page. Αυτό ήταν το δεύτερο σοκ. Την ίδια περίοδο που είδα την ταινία των Led Zeppelin, ένας φίλος με τον οποίο είχαμε εκείνη την εποχή μια μικρή μπάντα διασκευών, μου έδωσε το "Get Your Wings" (σ.σ. των Aerosmith). Άκουσα ολόκληρο τον δίσκο και μετά κοίταξα τη φωτογραφία στο εξώφυλλο, κοιτούσα τον Steven Tyler, τον Joe Perry και τους υπόλοιπους και σκεφτόμουν «Θεέ μου, αυτοί οι τύποι είναι τόσο cool, θέλω να το κάνω κι εγώ αυτό». Πιστεύω λοιπόν ότι ήταν αυτά τα τρία πράγματα που με έκαναν να θέλω να γίνω μουσικός. Το πρώτο απλώς μου άνοιξε την πόρτα στη μουσική, τα δύο επόμενα με έκαναν πραγματικά να θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Αποφάσισα ότι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.

Σε κάθε συγκρότημα που έχω συμμετάσχει, έχω μάθει κι από κάτι, ακόμα και παρακολουθώντας τους παραγωγούς να δουλεύουν πάνω στη μουσική μας

Έχοντας δει πώς λειτουργούν διαφορετικά συγκροτήματα, μιας και έχεις περάσει από Dead Daisies, Mötley Crüe, Ratt, θέλεις να μας πεις για τις βασικές διαφορές μεταξύ του τρόπου λειτουργίας αυτών των συγκροτημάτων;

Κάθε συγκρότημα έχει τον δικό του τρόπο λειτουργίας και σε κάθε συγκρότημα που έχω συμμετάσχει, έχω μάθει κι από κάτι. Φαντάσου ότι έμαθα κάποια πράγματα που είναι πολύ σημαντικά ακόμα και παρακολουθώντας τους παραγωγούς να δουλεύουν πάνω στη μουσική μας. Για παράδειγμα, στον πρώτο δίσκο των Scream είχαμε συνεργαστεί με τον Eddie Kramer και ακόμα τον θυμάμαι να μου λέει με ποιόν τρόπο οι Led Zeppelin έφτιαξαν τον ήχο τους. Μετά, υπάρχουν πράγματα που έμαθα από τον Bob Rock. Ο καθένας από αυτούς έχει τον δικό του τρόπο να κάνει τα πράγματα κι εγώ απλά προσπαθώ να παίρνω μικρά κομμάτια από όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους με τους οποίους έχω δουλέψει και μετά να τα χρησιμοποιώ και να τα εφαρμόζω στον εαυτό μου. Με τα παιδιά από τους Scream ήμασταν όλοι τόσο ενθουσιασμένοι, ήταν η πρώτη μας δισκογραφική δουλειά και δεν ξέραμε τι στο καλό κάναμε. Ευτυχώς είχαμε τον Eddie Kramer να μας καθοδηγεί κυριολεκτικά σε όλη τη διαδικασία. Η εμπειρία μου με τους Mötley Crüe ήταν ακριβώς αυτό: μια εμπειρία. Ήταν η απόλυτη παράνοια, όλη την ώρα. Με τους Ratt μπορεί να μην ηχογράφησα κάτι, αλλά ήταν επίσης μια καλή εμπειρία. Και οι Dead Daisies είναι απλά φοβεροί, γιατί μαζί τους είχαν την τύχη να γράψω και να ηχογραφήσω με τύπους όπως ο Richard Fortus, ο Dizzy Reed, ο Doug Aldrich - θα μπορούσα να αναφέρω μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα! Με τους Dead Daisies νιώθεις πάντα σαν να εξελίσσεσαι και να αλλάζεις και να δουλεύεις με διαφορετικούς ανθρώπους. Είχαμε τον Brian Tichy για πολύ καιρό, που είναι τρομερός drummer. Όταν δεν μπορούσε να παίξει μαζί μας στο "Burn It Down", ήρθε ο Deen Castronovo, που επίσης είναι τρομερός drummer. Και ξαφνικά, άνοιξε το στόμα του και αρχίζει να τραγουδάει. Μείναμε έκπληκτοι και τελικά έκανε και δεύτερα φωνητικά. Το καλύτερό μου είναι να μαθαίνω και να καταλαβαίνω πράγματα από κάθε τι που κάνω.

Ανέφερες τους Beatles και τη μεγάλη τους επιρροή πάνω σου. Το "Quaternary" EP που είχατε βγάλει με τους Mötley Crüe είχε τέσσερα τραγούδια, καθένα από τα οποία αντιπροσώπευε ένα από τα μέλη. Το τραγούδι σου, το "Friends", θύμιζε πολύ Beatles.

Έχω όλους τους δίσκους των Beatles στο τηλέφωνό μου. Αυτή τη στιγμή είμαι με έναν φίλο μου τον Chris, που ταξιδεύει μαζί μου και με βοηθά με το merchandise μου στις συναυλίες. Τις προάλλες καθίσαμε και απλώς συζητούσαμε το πόσο παραγωγικοί και ταυτόχρονα πόσο καλοί ήταν αυτοί οι τύποι. Είμαι κι εγώ τραγουδοποιός, αλλά όλο αυτό δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό μου. Έλεγα λοιπόν στον Chris ότι μου ότι λατρεύω τον John Lennon, ότι μου αρέσει ο σαρκασμός και το σκοτάδι του. Ήταν σκοτεινός. Αλλά του έλεγα κιόλας ότι για μένα, ο Paul McCartney ήταν πάντα ο πιο παραγωγικός τραγουδοποιός στους Beatles. Και μετά του εξηγούσα καθώς ακούγαμε το "Martha My Dear", ότι ο McCartney καθόταν και παρακολουθούσε τον σκύλο του να παίζει και μετά απλώς πήγε στο studio και έγραψε αυτό το τραγούδι. Ή μια άλλη ιστορία που έλεγα στον Chris είναι ότι μια φορά ο McCartney ήταν στα Abbey Road Studios και έκανε ένα διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις, οπότε βγήκε έξω και κάπνιζε ένα …περίεργο τσιγάρο. Στεκόταν στο σκαλοπάτι και έβλεπε μια κυρία που έγραφε κλήσεις για παράνομη στάθμευση και είπαν απλώς ένα «γεια» ο ένας στον άλλον. Αυτός απλώς την παρακολούθησε για ένα λεπτό και μετά πήγε στο studio και έγραψε το "Lovely Rita" (σ.σ. ξεκινάει με τον στίχο "lovely Rita, meter maid" και το meter προφανώς αναφέρεται στα παρκόμετρα). Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μπορούσαν να αντλήσουν έμπνευση από το οτιδήποτε. Αυτό το είδος γόνιμης σύνθεσης τραγουδιών, αυτή η παραγωγικότητα και γενικώς τα πράγματα που έκαναν, δε θα ξαναγίνουν ποτέ.

Και σκέψου ότι ήταν δύο τέτοιοι τύποι.

Στην αρχή, ναι. Αλλά πρόσθεσε και κάποιον σαν τον George Harrison στο μείγμα. Θα με πάρει και θα με σηκώσει! Και μάλιστα, δεν είμαι σίγουρος αν το ξέρεις αυτό, αλλά το πρώτο Σκαθάρι που έστειλε κάποιο single του στο νούμερο ένα μετά τη διάλυση των Beatles ήταν ο George. Οι Beatles διαλύθηκαν το 1970 και την ίδια κιόλας χρονιά ο George κυκλοφόρησε έναν τριπλό δίσκο, το "All Things Must Pass", ο οποίος μάλιστα είχε και hit single μέσα (σ.σ. το "My Sweet Lord"). Σκέφτομαι λοιπόν ότι όλο αυτό είναι τελείως τρελό. Και το πιο τρελό - συγγνώμη που έχω μονοπωλήσει τόσο πολύ την κουβέντα με τους Beatles, αλλά εσύ άνοιξες αυτό το θέμα φίλε μου…!

Μα μου αρέσει τόσο πολύ αυτό!

… όπως έλεγα λοιπόν και στον γιο μου, ξέρεις τι είναι το πιο τρελό; Όταν κυκλοφόρησε ο George Harrison το "All Things Must Pass" και είχε μέσα το πρώτο του solo hit single, ξέρεις πόσων χρονών ήταν; Ο γιος μου πάντως δεν ήξερε! Και του είπα ότι ο Harrison τότε ήταν 27 χρονών. Είχε κάνει ό,τι είχε κάνει με τους Beatles, έκαναν μαζί όλους αυτούς τους υπέροχους δίσκους και ο George επιπλέον βρέθηκε με έναν τριπλό δίσκο και ένα hit single στα 27 του. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, φίλε μου.

Στα 27 σου, πολλές φορές είσαι ακόμα σχεδόν παιδί.

Θέλω να πάω να τον ξεθάψω από το έδαφος, να του δώσω μια γροθιά στο πρόσωπο και μετά να τον θάψω ξανά πίσω στο χώμα! (σ.σ. ατύχησες, ως Ινδουϊστής αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στον ποταμό Γάγγη!)

Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και λέω κάτι για τους Mötley Crüe τα λόγια μου επιστρέφουν για να με δαγκώσουν στα οπίσθιά μου

Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι σχετικό με τους Mötley Crüe;

Ναι, βεβαίως.

Πώς βλέπεις τη συμπεριφορά τους απέναντι στον Mick Mars; Έχουν μια μεγάλη και δημόσια διαμάχη, στην οποία ο καθένας παρουσιάζει μια πολύ διαφορετική εκδοχή.

Ξέρεις τι; Απολύτως ειλικρινά και χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, γιατί κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου τα λόγια μου επιστρέφουν για να με δαγκώσουν στα οπίσθιά μου, θα το θέσω όσο πιο απλά μπορώ. Δεν εκπλήσσομαι με οτιδήποτε από αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι το μόνο που έχω να πω.

Ακούς καθόλου νέα μουσική;

Ακούω μια στο τόσο. Τώρα τελευταία μου αρέσει πολύ αυτό το συγκρότημα από την Αμερική, οι Rival Sons. Επίσης, είμαι μεγάλος θαυμαστής του συγκροτήματος Sevendust. Μου αρέσουν πολύ οι Foo Fighters. Λατρεύω οτιδήποτε κάνουν οι Black Crowes, είτε είναι καινούργιο, είτε παλιό, οτιδήποτε.

Σπουδαίος ο τραγουδιστής, ε;

Ω, φίλε, ο Chris Robinson είναι τόσο φοβερός. Είναι ένας από τους τελευταίους αληθινούς rock stars, απέχει τόσο πολύ από όλους αυτούς της τωρινής εποχής που ανεβαίνουν στη σκηνή λες και πρόκειται απλώς να σου παραδώσουν την αλληλογραφία σου.

Δε θα σε κουράσω περισσότερο. Πες μου δυο τελευταία λόγια για να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση!

Ζητώ από τους όμορφους Έλληνες ακόλουθους της ιστοσελίδας σας να ζητήσουν από τους διοργανωτές να φέρουν τον John Corabi στην Ελλάδα!

Rock on, John!

Σ' ευχαριστώ φίλε. Αντίο.