The Dark Element

Ξεκινώντας ανάποδα, η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Dark Element απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Πρώτα και κυριότερα, σε όσους αγαπούν τα δύο άλμπουμ των Nightwish με την Anette Olzon πίσω από το μικρόφωνο. Σε αυτούς, που κρίνοντας από την επιτυχία των Φινλανδών είναι αρκετοί, έρχονται να προστεθούν σε δεύτερο πλάνο κι όλοι όσοι έχουν σε εκτίμηση τις δουλειές των Sonata Arctica που κυκλοφόρησαν μέχρι τα μέσα περίπου της περασμένης δεκαετίας. Το όνομα του Jani Liimatainen μπορεί να μην είναι αναγνωρίσιμο από το ευρύ κοινό, αλλά οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος από την μαγεία εκείνων των δίσκων του ανήκει δικαιωματικά.

Δεν είναι ότι εδώ μέσα δεν υπάρχει υλικό που δυνητικά θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή κάποιου μη σχετικού με τον χώρο. Μεγάλες μελωδίες, καλοστημένα φωνητικά, πεντακάθαρη (στα όρια της υπερβολής) παραγωγή, hooks που ξεπετάγονται από παντού, δε χρειάζεται ψάξιμο για να βρεθεί κάτι που μπορεί να κολλήσει στον οποιονδήποτε. Από την άλλη, με την ποσότητα μουσικής που κυκλοφορεί και το δεδομένο ξεφούσκωμα του μελωδικού/power ιδιώματος, έχω μόνο αμφιβολίες σχετικά με το πόσος καινούριος κόσμος θα ασχοληθεί με ετούτο το project. Όσο ψυχρό και μαρκετινγκίστικο μπορεί να ακούγεται, το "Dark Passion Play" και το "Silence" δεν βοηθούν όσο μοιάζει στα χαρτιά, αφού πρακτικά μιλάμε για μια σύμπραξη συμπαθέστατων καλλιτεχνών της δεύτερης γραμμής.

Τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά αν υπήρχε το κραυγαλέο single που θα ξεφύγει από τα στενά όρια του χώρου, αλλά όσο κι αν θα ήθελε το "My Sweet Mystery" να γίνει το "Amaranth" στη θέση του "Amaranth", αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Πέρα από τα όποια σχόλια προβληματισμού/γκρίνιας/μετριοπάθειας, ωστόσο, στο καθαρά μουσικό κομμάτι το ντουέτο τα πάει κάτι παραπάνω από καλά. Το εναρκτήριο σερί από το ομώνυμο μέχρι το υπέρ-πιασάρικο "Here's To You" είναι ενδεικτικό του όλου κλίματος και με αρκετά sing-along σημεία για να κλείσει τα στόματα όσων έχουν αμφιβολίες. Αντίστοιχα το "Dead To Me" έχει έναν ευχάριστο αέρα από zeroes, οι εναλλαγές του "Halo" ακούγονται φρέσκες και στο "The Ghost And The Reaper" ο συναγωνισμός της Olzon με τα synth δίνουν το κάτι παραπάνω.

Όσοι εκτιμούν την μελωδική πλευρά του σκληρού ήχου κι όσοι δεν ενοχλούνται από προφανείς pop αναφορές στο rock/metal τους, θα βρουν αρκετά πράγματα για να εκτιμήσουν στο "The Dark Element". Απολύτως αναμενόμενα, όσο κι αν ψάξει κανείς, στοιχεία πειραματισμού μακριά από μοντέρνα euro-power-ish μονοπάτια, δεν θα βρει. Οι μελωδίες είναι προσεγμένες και προβλέψιμες, οι κιθάρες και τα πλήκτρα έχουν ξεκάθαρα δεύτερο ρόλο, ενώ όλα τα υπόλοιπα κυμαίνονται σε session επίπεδα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι το μεμπτό, αλλά σίγουρα στερεί πόντους από το αποτέλεσμα. Όπως και να 'χει, το target group στο οποίο απευθύνεται το σχήμα έχει κάθε λόγο να μείνει απόλυτα ικανοποιημένο, οι περαστικοί μπορούν να βολευτούν μια χαρά με τα single, για τους υπόλοιπους μικρό το κακό.