The Cadillac Three

Πριν δυόμιση περίπου χρόνια καθώς περιπλανιόμασταν στο Βερολίνο, καταλήξαμε στο περίφημο White Trash (για την σουρεαλιστική του εμπειρία εκεί σας είχε γράψει ο Παπαδογιάννης), στο υπόγειο του οποίου έπαιζε μια μπάντα που δεν είχα ακουστά ως τότε. Τελικά, το όνομα και μόνο των The Cadillac Three μας έπεισε να τους δώσουμε μια ευκαιρία.

Για να μην πολυλογώ, το τρίο από το Nashville μάς πήρε τα μυαλά με το ιδιαίτερο southern rock του. Έτσι, η απόκτηση του ενός και μοναδικού τους άλμπουμ "I'm Southern" προχώρησε άμεσα, το (τότε νέο) single "The South" έλιωσε από την πολλή επανάληψη και οι The Cadillac Three έγιναν το soundtrack του επερχόμενου καλοκαιριού και του επόμενου. 

Και, φυσικά, του φετινού, αφού μετά από τέσσερα χρόνια δέησαν να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους...

Οι The Cadillac Three προέρχονται από το Nashville, όπου κυριαρχεί η country μουσική. Για όσους είναι σαν κι εμένα, τουρίστες δηλαδή, το επεισόδιο του "Sonic Highways" όπου ο Grohl και η παρέα του επισκέπτονται την εν λόγω πόλη δίνει μια εικόνα για το πόσο διαφορετικά δουλεύουν τα πράγματα εκεί, όσον αφορά στη μουσική. Είναι ένας μικρόκοσμος που τον ενδιαφέρει το εσωτερικό του πολύ περισσότερο από το τι γίνεται αλλού. Σε αυτόν ζουν και τα τρία μέλη της μπάντας, μόνο που η μουσική τους είναι φτιαγμένη για να την ακούσει και ο έξω κόσμος.

Ας ξεκινήσουμε με τις ιδιαιτερότητές που έχει αυτή η μπάντα. Πρώτα από όλα, όπως επιτάσσει η βιομηχανία της country μουσικής, τα μέλη της είναι πρωτίστως συνθέτες και ως τέτοιοι γράφουν τραγούδια για άλλους country καλλιτέχνες. Η διαφορά είναι πως οι συνθέσεις τους συνήθως πάνε στην κορυφή των country charts που εμάς μπορεί να μην μας λέει κάτι, αλλά εκεί είναι σημαντικό επίτευγμα (είπαμε μικρόκοσμος). 

Επίσης (επί σκηνής τουλάχιστον) δεν έχουν μπάσο. Ο Jaren Johnston τραγουδάει (συνήθως σαν να είναι πιωμένος), ο Neil Mason παίζει drums κι ο θεούλης Kelby Ray, καθιστός σαν να υφαίνει στον αργαλειό του, παίζει pedal steel ή dobro ή πώς στο καλό λέγεται αυτό το όργανο που ακούγεται άψογο, καλύπτοντας και το κενό του μπάσου.

Τέλος, η μπάντα μοιάζει να κινείται περισσότερο με βάση τα single παρά με βάση το άλμπουμ και για αυτό τραγούδια σαν το "The South", το "White Lightning", το "Party Like You", "Peace, Love And Dixie" και το "Graffiti" (ήτοι 5/14 τραγούδια) έχουν κυκλοφορήσει μεμονωμένα τα τελευταία τρία χρόνια, σε singles και EPs. Ευτυχώς -για εμάς που ακούμε ακόμα ολόκληρα άλμπουμ- που υπάρχουν και στο "Bury Me In My Boots".

Από εκεί και πέρα, όλα είναι αναμενόμενα και άψογα εκτελεσμένα. Γράφουν 3λεπτα χιτάκια, μιλάνε για γυναίκες, τα πάντα περιλαμβάνουν αλκοόλ (κατά προτίμηση ουίσκι) και φυσικά εξυμνούν τον Αμερικάνικο Νότο, παρουσιάζοντάς τον ως τον παράδεισο επί γης. «Where the beer seems colder and the women seem hotter / Where the world don't seem so damn modern». Ξέρουμε ότι η αλήθεια είναι λίγο μακριά, αλλά ως γνωστόν μην αφήνεις ποτέ μια αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία. Πόσο δε ένα ωραίο άλμπουμ...

...και το "Bury Me In My Boots" είναι ένα πραγματικά δυνατό άλμπουμ. Παρόλο που η στροφή σε πιο pop/mainstream μελωδίες και τεχνοτροπίες είναι παραπάνω από εμφανής, τα τραγούδια είναι τόσο καλά, που καθιστούν τόσο το σύνολο του άλμπουμ, όσο και την ακρόαση επιμέρους συνθέσεων απολαυστικά. 

Ίσως να τους βγήκε λίγο παραπάνω η πιο mellow/μπαλαντοειδής πλευρά, αλλά με τραγουδάρες σαν το "Drunk Like You", το "Graffiti" ή το κλείσιμο του "Running Red Lights" δεν υπάρχει παράπονο. Φυσικά, υπάρχουν οι πιο up tempo συνθέσεις, όπως τα "Party Like You", "Slide" και "Hot Damn", καθώς και mid-tempo στιγμές σαν το  "Buzzin'" ή το ομώνυμο που τελικά το άλμπουμ διαθέτει μια καλή ισορροπία και κυρίως ωραία ροή.

Για όσους αγαπάνε τα κλισέ του αμερικάνικου νότου, για όσους θέλουν ένα πιο ανάλαφρο και διασκεδαστικό άκουσμα, για όσους θέλουν ένα ποιοτικό mainstream άλμπουμ να κολλήσει στον player του αμαξιού, το "Bury Me In My Boots" είναι εδώ και περιμένει. Το κακό είναι ότι μένουν λίγες ημέρες καλοκαιριού φέτος, αλλά το καλό είναι ότι οι The Cadillac Three θα είναι εδώ για όλα τα υπόλοιπα καλοκαίρια.

...and don't forget the whiskey.