King Diamond

Conspiracy

Roadrunner (1989)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 21/08/2019
Δεν είναι απλά το πολύ καλό sequel του "Them", είναι η τέταρτη κορυφή της καριέρας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι σχεδόν βέβαιο πως όλοι οι απανταχού metalheads, έχουν διασκεδάσει σε κάποιο metal club με το "Sleepless Nights". Συνήθως, αυτό το κλασικό τραγούδι, είναι το point of entry στην προσωπική δισκογραφία του Βασιλιά, μαζί με τα "Abigail" και "Welcome Home". Λογικό εν μέρει, αφού το τραγούδι πέρα από τον πιασάρικο συνδυασμό ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας, διαθέτει μερικά ευκολομνημόνευτα και ποιοτικότατα riff, ενώ οι φωνητικές γραμμές δεν αφήνουν περιθώρια στον εγκέφαλο για να τις ξεχάσει.

Αν μπορούσα λοιπόν, να διακρίνω από παιδαγωγικής σκοπιάς, συνήθη λάθη που διαπράττονται κατά την απόπειρα κάποιου να εισέλθει στην δισκογραφία των King Diamond, είναι τα εξής τρία. Πρώτον, ακούνε απευθείας το "Abigail" χωρίς να έχουν ακούσει το "Fatal Portrait". Η συνήθης αιτιολόγηση, είναι για να γίνει σαφής ο ηχητικός διαχωρισμός από τις '80s των Mercyful Fate. Δεύτερον, ακούνε στα καπάκια το “Them”, το λιώνουν αν τους άρεσε, αλλά δεν προχωράνε με την ίδια αφοσίωση στο "Conspiracy". Τρίτον, είναι πως είτε θα σταματήσουν, επιφανειακά πάντα στο "The Eye" γιατί στα '90s κυριάρχησε το reunion των Mercyful Fate, είτε θα προσπεράσουν πανηγυρικά το "The Puppet Master". Τριάντα χρόνια μετά, με την ιστορία να έχει αποτυπώσει την σημασία του "Conspiracy", επιχειρείται μια απόδειξη του δεύτερου λάθους, καθώς και ένας φόρος τιμής στον πιο ώριμο δίσκο που κυκλοφόρησε ο Βασιλεύς με το προσωπικό του σχήμα.

Ο Δανός Βασιλιάς, πέρα από τα falsettos και την διαβολική του αύρα, είναι εξίσου γνωστός για τις λεπτομερείς και ανατριχιαστικές ιστορίες τρόμου του, πάνω στις οποίες χτίζει τους δίσκους του. Αυτή του "Them", διαθέτει ένα διαφορετικό υπόβαθρο τρόμου από του "Abigail". Η αφοσίωση στο περίπλοκο concept, οδηγεί τον Βασιλιά στο να τοποθετήσει τον εαυτό του στο κέντρο της ιστορίας. Αυτό άμεσα, συνεπάγεται μεγαλύτερες φωνητικές ακροβασίες και κυρίως σε επιβλητικότερη δραματουργία. Σίγουρα η δυάδα των "Abigail" και "Them" έθεσε τα στάνταρ για concept albums στο heavy metal, ανέδειξε όμως και το πλήρες φωνητικό, ερμηνευτικό και συνθετικό εύρος που διαθέτει ο King Diamond. Αν σκεφτεί κανείς δε, πως μέσα σε ενάμιση χρόνο, η αφεντιά του επιχείρησε να κυκλοφορήσει την συνέχεια της τρομακτικής του ιστορίας, θα διακρίνει και ένα καλώς εννοούμενο θράσος.

Το "Conspiracy" είναι κάτι παραπάνω από μια συλλογή εξαιρετικών τραγουδιών, κάτι περισσότερο από μια διασφάλιση προσωπικής ταυτότητας. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, πολλά συγκροτήματα που κυριαρχούσαν, αποφάσιζαν σταδιακά να αλλοιώσουν τον κύριο πυρήνα της ταυτότητάς τους, αφουγκραζόμενα τις ηχητικές εξελίξεις του ήχου. Μάλιστα, τα πειράματα με τις παραγωγές ξεκίνησαν να θεωρούνται ένα υπολογίσιμο χαρτί στην μάχη για καθιέρωση. Εδώ, εντοπίζεται η μεγαλύτερη επιτυχία του "Conspiracy". Διαθέτει πιθανώς, μια από τις αρτιότερες heavy metal παραγωγές. Όσο και να αυξήσει την ένταση κάποιος, ο ήχος ανταπεξέρχεται των συνθηκών. Η ερμηνευτική ωριμότητα του Βασιλιά, είναι το δεύτερο στοιχείο. Η διαφοροποίηση των μετά reunion Mercyful Fate στον φωνητικό τομέα, χρωστάει πολλά στο "Conspiracy" και το "The Eye" που ακολούθησε. Τα falsettos πλέον τιθασεύονται, και η εξαιρετική χροιά του Δανού, συνεισφέρει τα μέγιστα ακόμη και σε πιο χαμηλές κλίμακες. Τέλος, οι κιθάρες των LaRocque και Blakk, σε ένα ρεσιτάλ χημείας, επιτυγχάνουν το αδιανόητο, όπου κάθε riff είναι ποιοτικό και μνημονικό ταυτόχρονα. Τα solos δε, έχουν και δραματουργικό χαρακτήρα, ακροβατώντας μεταξύ της μελωδίας και της ωμής ενέργειας.

Όσα χάνει λοιπόν το "Conspiracy" σε πρωτοτυπία, τα κερδίζει σε τεχνοτροπία. Φυσικά, το μειονέκτημα πως η κατανόησή του έχει προαπαιτούμενα, θα το στοιχειώνει για πάντα. Αυτό που όμως θα στοιχειώνει και τον ακροατή, είναι η μετάβαση του "At The Graves" από ατμοσφαιρικό δράμα σε έναν horror κατακλυσμό. Η οκτάλεπτη εκκίνηση, χωρίς εισαγωγές και περιστροφές, μεγαλεπίβολη και αδυσώπητη, χωρίς ιδιαίτερες prog εναλλαγές, δεν κουράζει με τίποτα. Και τότε, σκάει στα ηχεία ένα από τα πιο επιδραστικά heavy metal hits (Καλό το "Rats" των Ghost έ;). Έπειτα, το "Lies", που θα θυμίσει τους heavy metal προπάτορες είναι μια από τις πιο άμεσες συνθέσεις της μπάντας που διαθέτει όμως κομβικό ρόλο. Η εναλλαγή του στα 40 δευτερόλεπτα, παρασέρνει με τον βασικό της ρυθμό τον ακροατή μέχρι να φτάσει στο πραγματικό χρυσωρυχείο του δίσκου.

Η δυάδα των "A Visit From The Dead" και "The Wedding Dream" είναι αξεπέραστη. Οι ακουστικές κιθάρες του πρώτου, δημιουργούν μια αγαλλίαση, για να επιχειρήσουν στην συνέχεια το ουσιαστικό "jump scare". Αν δει κανείς καθαρά σεναριακά τις ιστορίες του King Diamond, θα διακρίνει μια εμβάθυνση στον ρόλο της αγίας οικογένειας, στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην λειτουργία του μεταφυσικού ως το κάδρο έκνομων πράξεων. Πιθανώς ο Δανός να διάβασε τα '80s αριστουργήματα του Stephen King, σίγουρα όμως η διαβολική του εξοχότητα, είχε καταπιαστεί με τις θεωρίες των Freud και Jung για τους «‘Αλλους». Η μετάβαση από το μεταφυσικό στο οικογενειακό, η τελική απαλλαγή των άλλων ως διαβολικές οντότητες, δηλώνει πολλά για τον τρόπο που έβλεπε το σκοτάδι στον κόσμο ο King Diamond. Το "A Visit From The Dead" καταφέρνει με κάθε του δευτερόλεπτο να μεταφέρει πλήρως το κλίμα χωρίς να γίνεται έρμαιο της ιστορίας, ενώ το "The Wedding Dream" ξεδιπλώνει την πλεκτάνη. Η μετάβαση από το "I will send you a dream..." στα πλήκτρα του γαμήλιου σκοπού, είναι ιστορική.

Με το "Amon Belongs To Them" να αποτελεί, στην κλασικομεταλλική, του δόξα το αμάλγαμα της συμφωνίας πνευμάτων και King, έρχεται η δομημένη αποκάλυψη-καταιγισμός, η τρίτη πράξη που υπάρχει σε κάθε concept album που σέβεται τον εαυτό του. "Black Horsemen", "The Accusation Chair", και εδώ, "Victimized". Με ιντερλούδια πριν και μετά, η άριστη αυτή σύνθεση, είναι φορτισμένη, είναι αγχωτική, είναι mid tempo, είναι γκαζιάρα, είναι όλα τα '80s μαζεμένα. Είναι το κομμάτι που θα συνειδητοποιήσεις πως λείπει από πολλούς αψεγάδιαστους δίσκους. Με την μοίρα τελικά του σπιτιού και του πρωταγωνιστή να παίρνουν την κάτω βόλτα χάρη στην πλεκτάνη ενός ιερέα, ενός γιατρού και της μητέρας του, (δηλαδή τριών προτύπων που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί), ο δίσκος τελειώνει.

Το "Conspiracy" είναι ένα τέλειο heavy metal album, που δεν μνημονεύεται από αρκετούς ως τέτοιο εξαιτίας όσων προηγήθηκαν δυο χρόνια πριν από τους δημιουργούς του. Αν το "Abigail" είναι η ιδεολογία, το "Them" είναι η επανάσταση και το "Conspiracy" είναι η μεθοδολογία της σε όλη την αυστηρή και μεθοδική της χάρη. Ο πιο κοντρολαρισμένος King Diamond που ακούστηκε ποτέ, οι πιο κοφτερές κιθάρες που ακούστηκαν ποτέ μέσα σε ευκολομνημόνευτες συνθέσεις, όλες κυκλοφόρησαν πριν από 30 χρόνια. Να μην απωθείτε τους άλλους γιατί μπορεί να καταλήξουν η οικογένεια που πάντα θα θέλατε να έχετε.

  • SHARE
  • TWEET