Terrifiant

Κάπου στο παρκινγκ ενός φεστιβάλ είχαμε τη συνάντηση των προσωπικοτήτων ZZ Slop και Lord Terrifian. Ο δεύτερος είναι ο drummer στους Possession και σκεφτόμενος να αλλάξει πόστο, αναλαμβάνοντας φωνητικά, δημιούργησε με την κιθαριστική σύμπραξη του Slop τους Terrifiant. Οι Βέλγοι περίμεναν λίγο μέχρι να βρουν τα κατάλληλα πρόσωπα και τελικά μαζί με τους Sniffany Baggs (!) στο μπάσο, Alcoholic στα τύμπανα και τον Slime Valdi (επίσης στους Possession) στις κιθάρες φτάσανε στο ντεμπούτο τους που αναμένουμε απ’ την Gates Of Hell Records.

Οι Terrifiant παίζουν ένα heavy metal στυλ που χρωστάει πολλά στους Priest. Κάποιες στιγμές ατσαλώνεται με έναν τρόπο που σε πηγαίνει προς USA 80ies metal ενώ άλλες φορές απεγκλωβίζεται απ’ την ένταση και κινείται προς N.W.O.B.H.M. Το κύριο χαρακτηριστικό, αντιληπτό και απ’ τον τίτλο του group, είναι ο Lord Terrifian και η φωνή του. Είναι σίγουρο πως επίτηδες προβάλλεται καθ’ υπερβολήν αλλά δυστυχώς καταστρέφει τις όμορφες συνθέσεις τους. Ο λόγος είναι ότι φαλτσάρει σχεδόν αδιάκοπα. Ειδικά στις δεύτερες πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή για να ολοκληρώσετε τον δίσκο. Σε κάποια τραγούδια, το “Bed Queen” είναι καλό παράδειγμα, κάνει τα πάντα λες και περνάει από audition για τα Παρατράγουδα. Το κρίμα δεν πάει μόνο για τις καλές ιδέες που έχει αραδιάσει το group αλλά και απ’ το γεγονός ότι αν δεν έδειχνε τέτοιο ζήλο στα φάλτσα, ίσως σωζόταν κάτι.

Ενδεικτικό των ανωτέρω είναι το ετσιθελικό, αυθάδες και εφηβικά αρωματισμένο “Just Because I Can”. Ειλικρινά ένα κολλητικό τραγούδι δείγμα του ότι οι Terrifiant όντως έχουν υπόβαθρο για κάτι αξιόλογο. Λεπτομέρειες σαν την ωραία κιθαριστική μελωδία στο τέλος του “Metal And More” συνεπικουρούν προς αυτό. Στο συγκεκριμένο δε, οι αλλαγές στον τόνο της φωνής μας θύμισαν λίγο Jean Pierre Abboud. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή του “Heatbreaker” της Pat Benatar όπου εκτός του rock - άδικου και up tempo riff μας ταξιδεύει πίσω σε πάρτι της δεκαετίας του '80. Όταν δεν υπήρχε περίπτωση, είτε από ραδιοφωνικό σταθμό είτε από κασέτα να μην ακουγόταν το “Love Is A Battlefield” και να λιώναμε. Η διασκευή είναι επιτυχημένη σαν επιλογή όχι όμως τόσο σαν εκτέλεση. Πάντως αναπολήσεις μας έφερε.