Caribou

Αν ξεκινούσα αυτό το κείμενο λέγοντας πως υπήρξα ποτέ μεγάλος θαυμαστής των Caribou, θα έλεγα ψέμματα. Βλέπετε, η άνοδος τους έτυχε να συμπέσει με τη συνολική στροφή της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά και του rock, προς μια κάπως άνευρη minimal κατεύθυνση με έντονες ψυχεδελικές ανησυχίες, η οποία, αισθητικά, ομολογώ πως μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να με αφήνει ελαφρώς αδιάφορο. Συνεπώς, δεν ανήκω σε αυτούς που γονάτισαν μπροστά στο μεγαλείο του "Swim" που κυκλοφόρησε το 2010 ή του "Our Love" που ακολούθησε το 2014, αποδεχόμενος τον Dan Snaith ως τον Μεσσία που ήρθε να σώσει τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική.

Έξι χρόνια λοιπόν μετά την τελευταία του ολοκληρωμένη δισκογραφική κατάθεση, η οποία επιβεβαίωσε τη θέση του ως ενός εκ των σημαντικότερων dj της εποχής μας, ο κύριος Caribou επέστρεψε με έναν δίσκο που φανερώνει ξεκάθαρη pop διάθεση αλλά κι ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος σε επίπεδο συνθέσεων. Τα τελευταία έξι χρόνια εξάλλου, ο 42χρονος σήμερα, καλλιτέχνης βίωσε αρκετές αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο, κάτι που επηρέασε και τον τρόπο που φτιάχνει μουσική. Συνεπώς, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε πρόσφατα, το "Suddenly" ξεκάθαρα αποτελεί την πιο προσωπική δουλειά του.

Από τα πειραματικά beats και τα δεκάδες σκόρπια samples που συναντάμε στον δίσκο μέχρι τις jazz και soul πινελιές, και τις αποδομημένες house μελωδίες οι οποίες συνδυάζονται με φορτισμένες συναισθηματικά στιχουργικές εξομολογήσεις, ο Snaith αποδεικνύει πως πλέον είναι αρκετά πιο ώριμος ως παραγωγός αλλά, κυρίως, ως τραγουδοποιός. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως η νέα του δουλειά παίρνει όλη την ηχητική παράδοση των προηγούμενων κυκλοφοριών του και, μέσα από νέους μουσικούς πειραματισμούς, πηγαίνει το καλλιτεχνικό του όραμα ένα βήμα παραπέρα.

Έτσι στον δίσκο συνυπάρχουν «κλασσικότροπες» Caribou συνθέσεις όπως το "Lime" ή το "New Jade" με το εξαιρετικό -σχεδόν Thom Yorke-ικο-"Sister", το soul ταμπεραμέντο του "Home", και τον hip-hop εθισμό του "Sunny's Time". Όμως, παρότι το αποτελούν μόλις δώδεκα τραγούδια, το "Suddenly" σου αφήνει την αίσθηση πως είναι αρκετά πιο φορτωμένο, ενώ σε αυτό συναντάμε και διάφορα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα, που το καθιστούν ελαφρώς άνισο. Ταυτόχρονα όμως, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσει κανείς πως ο Dan Snaith έριξε αρκετή δουλειά για να καταφέρει να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ που όχι μόνο τιμάει την μέχρι τώρα πορεία του αλλά, του ανοίγει επίσης και νέους εκφραστικούς δρόμους. Το "Cloud Song" εξάλλου που κλείνει τον δίσκο φανερώνει το εύρος των ανησυχιών φλερτάροντας ανοιχτά με το new-wave, καθώς ο Snaith, σε στιχουργικό επίπεδο, μοιάζει πιο ευάλωτος και ειλικρινής από ποτέ. Έτσι, μέσα από μια έξυπνα κατασκευασμένη ηχητική διαδρομή, ο Caribou καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του ακροατή με τρόπους που δεν νομίζω πως είχε καταφέρει στο παρελθόν.

Πέρα όμως από τα διάφορα θετικά ή αρνητικά στοιχεία του δίσκου, πρέπει να κάνω σαφές πως το "Suddenly" σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας δίσκος για clubbing. Είναι ένα αρκετά εσωστρεφές άλμπουμ για να ακούς στα ακουστικά σου καθώς περπατάς ή καθώς οδηγείς. Άλλωστε, περισσότερο μάλλον απευθύνεται σε κουρασμένα party animals που πλέον έχουν κάνει οικογένειες και προτιμούν την ηλεκτρονική τους μουσική ελαφρώς πιο στυλιζαρισμένη κι όχι ιδιαίτερα δυνατή ώστε να μην ενοχλούν τους γείτονες καθώς πίνουν το ποτάκι τους στο μπαλκόνι. Αυτό βέβαια, δεν το καθιστά σε καμία περίπτωση κακό. Είκοσι χρόνια μετά τα πρώτα του δισκογραφικά βήματα, ο Dan Snaith μας ξανασυστήνεται μέσα από ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ που καταπιάνεται με ζητήματα όπως η απώλεια και οι ξαφνικές αλλαγές που μπορεί να προκύψουν στη ζωή σου εκεί που δεν το περιμένεις. Στο τέλος, αυτό που κυριαρχεί είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ένα «όλα θα πάνε καλά» που το καθιστά πιθανά το ιδανικό άλμπουμ για να σας συντροφεύσει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.