Teramaze

Πώς τυχαίνει μερικές φορές να παίρνει το αυτί σου ένα τραγούδι, και να ανακαλύπτεις έναν δίσκο που μπαίνει με ορμή στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Έτσι την έπαθα κι εγώ με τους αυστραλούς Teramaze, ακούγοντας στο Youtube το "Esoteric Symbolism", το οποίο με εντυπωσίασε και με οδήγησε στο να αναζητήσω ολόκληρο το άλμπουμ.

Εδώ που τα λέμε, ιδιαίτερα στο χώρο του progressive metal, είναι αρκετά δύσκολο να βρεις μουσική που να σε κρατήσει συγκεντρωμένο σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, είτε λόγω φλυαρίας είτε λόγω επιτήδευσης που καταλήγει να κουράζει. Ευτυχώς, στο "Esoteric Symbolism" συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα κομμάτια είναι συμπαγή και δυνατά, χτίζοντας πάνω στο εξαιρετικό παίξιμο όλων των μελών της μπάντας και τα ιδιαίτερα φωνητικά του Brett Rerekura που κλέβουν την παράσταση.

Πρώτο σημείο άξιο προσοχής είναι οι κιθάρες. Τα riff έρχονται στιβαρά και δυναμικά το ένα μετά το άλλο, ενώ τα σόλο είναι καλόγουστα και γεμάτα μελωδίες και εκφραστικότητα μέσα στην ταχύτητα και την τεχνική τους. Πραγματικά φοβερή η δουλειά στις κιθάρες, που αποτελεί το βασικό πυλώνα του ήχου, και βάζει τα γυαλιά στα μεγαθήρια του χώρου, με το πάθος και την εκλεκτικότητα που τη διακρίνει. Ο Dean Wells που αποτελεί και το μουσικό mastermind της μπάντας φαίνεται πως διαθέτει τόσο το ταλέντο, όσο και την αισθητική για να το αξιοποιήσει, και θεωρώ πως θα εντυπωσιάσει με το παίξιμό του όσους αρέσκονται στον ήχο κιθαριστών όπως οι John Petrucci, Marco Sfogli και Steve Morse.

Από το ξεκίνημα κιόλας, με το instrumental "All Seeing Eye", παίρνεις μια ιδέα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ενώ το προσωπικό αγαπημένο "Line Of Symmetry" ακροβατεί ανάμεσα στη μελαγχολία και την επιθετικότητα. Το πάθος ξεχειλίζει, οι κιθάρες «ξυράφια» κόβουν ό,τι βρεθεί στο διάβα τους και οι φωνητικές μελωδίες προσκολλώνται στο μυαλό με καμία διάθεση να φύγουν από εκεί. Ένα από τα κορυφαία progressive κομμάτια που έχω ακούσει φέτος, που διατηρεί ακόμη τη φρεσκάδα του.

H συνέχεια δεν απογοητεύει, με γρήγορες στιγμές όπως το "Transhumanist" και πιο ογκώδη τραγούδια σαν το "Dust Of Martyrs". Υπάρχει μια γενικότερη ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία και την βαρύτητα, αφού τα φωνητικά δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με την heavy προσέγγιση που υπάρχει στο ορχηστρικό κομμάτι. Αξίζει να αναφερθούμε και στο rhythm section, με το μπάσο να έχει αξιοπρόσεκτη παρουσία και να δένει άψογα με τα τύμπανα, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Η παραγωγή βοηθά στο αναδειχθούν όλα τα μέλη της μπάντας, είναι καθαρή αλλά όχι «πλαστική» και δίνει το χώρο που χρειάζεται σε κάθε όργανο ώστε να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Το concept του "Esoteric Symbolism" αναφέρεται στην φύση της εξαπάτησης, και ιδιαίτερα της προερχόμενης από κυβερνητικούς οργανισμούς, με στίχους που ευτυχώς δεν είναι τόσο κοινότυποι και μέσω της ερμηνείας του Brett Rerekura δίνουν ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο στον δίσκο. Δεν αποτελεί πάντως και το στοιχείο που θα ξεχωρίσει αυτή τη δουλειά, αλλά εξυπηρετεί τον σκοπό του.

Θα ήταν κρίμα αυτή η κυκλοφορία να περάσει απαρατήρητη, ιδιαίτερα από όσους ψάχνουν για ποιοτικό, καλοπαιγμένο και μελωδικό progressive metal χωρίς φλυαρίες και επιδείξεις τεχνικής. Δυστυχώς δεν έχουν την προώθηση που τους αξίζει, αλλά το "Esoteric Symbolism" ελπίζω πως θα μπορέσει να τους δώσει το κοινό που τους αξίζει, γιατί είναι ένας δίσκος που πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου θα ήθελαν να βγάλουν. Μην το χάσετε.